ကိုယ့္ေမတၱာျဖင့္ ေအးခ်မ္းေစ(ကိုယ့်မေတ္တာဖြင့် အေးချမ်းစေ)

32(Z & U)

Zawgyi

ဆိုင္ကယ္မရွိေပမယ့္ အရင္ကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္စရွိေနေတာ့ ေနာင့္အတြက္ ေထြထူးျပသနာမရွိေခ်။ဇြဲကလည္း ဒီအေတာအတြင္း ဘယ္ေတြေပ်ာက္ေနမွန္းကိုမသိ။ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ အလုပ္မအားလို႔ဆိုတာက အရင္။ဒီေတာ့ အလိုက္သိတဲ့ေနာင္ကပဲ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေလးေနေပးရေတာ့သည္။ေနာက္တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ဆိုလည္း ခရစ္စမတ္ပိတ္ရက္မို႔ ေနာင္ ျပန္ရေတာ့မည္။

"ရန္ကုန္ျပန္ျဖစ္လား ေနာင္''

ျပန္မယ္ေျပာၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ပ်က္တတ္ပုံမ်ား ကိုတင္လတ္ေမးယူရတာကိုသာၾကည့္။

"ဒီတစ္ခါေတာ့ ျပန္မွာပါ''

"ေအးကြာ။တို႔ေနာင္သူလည္း ကေလာကို ေတာ္ေတာ္စြဲတယ္ေနာ္၊ေတြ႕ေနၿပီထင္ပါရဲ႕''

ရယ္ႀကဲႀကဲလုပ္ျပေနေသာ ကိုတင္လတ္ေၾကာင့္ ျငင္းဆန္ဖို႔စကားလုံးကိုအလ်င္အျမန္ရွာေနရေလသည္။ေတြ႕ေနတာမွန္ေပမယ့္ ကိုယ္တြယ္တာရာက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ေလ။အမ်ားအျမင္မွာ ဘယ္သဴကမ်ား သက္ေတာင့္သက္သာလက္ခံေပးနိုင္မွာလဲ။ၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္လူက ဘာမွေတာင္မသိဘဲ ကိုယ္ကသာတစ္ဖက္သက္ေနွါင္တြယ္ေနရသည့္ဘဝ။

"ကြၽန္ေတာ္က ကားမူးလို႔ ခဏခဏမျပန္တာပါ ။တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ''

"ေအးပါကြာ၊မင္းေျပာေတာ့ မင္းစကားေပါ့''

ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ဆင္ျခင္လည္း ေနာင့္အတြက္မရွိေတာ့ေပ။ကိုတင္လတ္ကလည္း စကားရွည္တတ္သူမဟုတ္ေတာ့ ထိုမွ်ေလာက္ႏွင့္ပင္ အတြင္းခန္းဘက္လွည့္ဝင္သြားေလၿပီ။ထိုအခါမွပဲ ေနာင္လည္းသက္ျပင္းခ်ရ၏။ေနာင္ေနရသည့္အေၾကာင္းအရင္းကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ကလြဲ၍ က်န္သူမ်ားက ရိပ္မိၾကသည္။ေနာင့္ကိုမျမင္သည့္သူကေတာ့ ေနာင္ေျပာေသာဆင္ျခင္အတိုင္းသာ အၿမဲမွတ္ယူထားတတ္သူပင္၊

". ...''

ေတြးေတာေနဆဲမွာ ျမည္လာေသာဖုန္းသံ။ေနာင့္အတြက္ႏွစ္ေယာက္မရွိေသာ ထိူလူသား။

"ေျပာ..ဇြဲ''

လာႀကိဳေနၿပီဆိုသည့္စကားႏွင့္မေရွးမႏွောင္းမွာပင္ ေဆး႐ုံဂိတ္ဝေရွ႕သို႔ ဇြဲဆိုင္ကယ္ ဆိုက္လာေလသည္။မအားဘူး တက်ီက်ီေအာ္ခဲ့သည့္ ဇြဲ ခုေတာ့ အားသြားၿပီထင္ပါရဲ႕။အလုပ္ေတြလက္စသတ္ၿပီးေနာက္ လြယ္ေနက်အိတ္ေလးကိုတစ္ဖက္ေစာင္းလြဲလိုက္ကာ ဇြဲရွိရာေလွ်ာက္လာေတာ့ အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕၏ အၾကည့္မ်ားက စူးစမ္းေနသေယာင္။ဒီအၾကည့္ေတြရဲ႕အေနာက္မွာ ရွိေနမည့္အရာေတြအတြက္ ေနာင့္ကိုအထင္ေသးရင္ေသးပါေစ။ဇြဲကိုေတာ့ျဖင့္ မထိခိုက္ေစလို။