Artık Gülmek İstiyorum

Ben sadece geleceğini bildiğim an seninle gülmek istedim.Gerisi benim için önemli değildi.Seninle gülen bendim,sensiz boş duvarlarla bakıştım.Olağanüstü bir geceydi.Senin tarafından canımın acıması,katledilmem.. Mutsuzdum.O duvarları yıkmayı çok istedim,her görüşümde sayfalarca satır düştü.Ama ben bir türlü bu isteğe bir yorum bulamadım.Senin koyduğun duvarlara çarptıkça daha çok sana gelmek istedim.Daha fazla hırslandım,daha fazla çabaladım.Sırf sen beni gör ve duy diye.Gözüme soktukça sevgisizliğini,bıraktım.O duvarların sağlam olduğundan ben o duvarları kıramayacağımı anladığımdan bıraktım seni.Ama sevmeyi değil.Sanki bu sokaklar,bu cadde geleceğini söylüyordu bana.Sanki evimin önünden geçecektin.Yine seni görecektim.Tek başına bir umuda dayanmak öyle zordu ki,hele sevmediğini bilmene rağmen ,o gözlerin içine tekrar bakıp kızamamak.Çocuk gibi oturup ağlayasım gelirdi.İçim bir türlü soğumuyordu.Ama bana öyle garip gelirdi.Çünkü her gün en ufak şey bana seni hatırlatırdı.Ali böyleydi,ali şöyleydi.Sonra bir baktım.Ben Ali olmuşum.Yine çekilmişim bir kenara.Yine günlerce kaybolmuşum.Onun gibi davranmaya başlamışım.Ama sen bunu 'Erkek gibi olmuşsun'  olarak yorumladın.Önceden o duvarlar kırılmıştı,şimdi o duvarlar yine kırılmadı.Yaptığın şeyleri bile bilmezdin ki sen,öyle bir kafadaydın.Opera gibi inişli çıkışlıydın sen.Sana yetişemedim.Ben slow bir şarkıydım,ne kadar huzurlu,o kadar iyi.Mümkün değildik,mümkün olsaydık 'biz' olmazdık.Rüzgar soğuk olmazdı.İnsanın yüzüne vurmazdı,ayrılık rüzgarı.Sen ne kadar inkar etsende bir kalem,bir kurşun gibi bazen.Bilmiyorum ne denli etkilenirsin sen?.Gülmek istediğimde gözyaşlarımı elime verdiğinden hiçbir şey bilmek istemiyorum.Sayfaları koparılan bir defter gibiyim.Sende kaybettiğim yapraksın.Esirin olacağımı bilsem,sözlerimi geri alabilsem o kalbinden hiç çıkmak istemezdim.