Bana ağlamayı yasaklamıştın.Hatırlıyor musun?.Bende bunu kendimde bir oyun haline getirmiştim.'Sen üzülürsen,Alide üzülür' diye içimden tekrarlıyordum.Her ağlamak istediğim zaman bunu uygulardım.Seni çok seviyorum işte,ne yapayım?.Senin üzülmeni istemedim.Kendimi ağlamak istediğim zamanlarda çok sıktım.Sen yokken,ben gülüyordum.Nasıl bir insan evladısın sen?.Sen gittikten sonra ruhumun dikişleri en derin yerinden patladı.Yaraya dönüştü.Yaralar birikti.Kabuk tutmadan bir yağmur damlası geldi.Her şeyi mahvetti.Senin 'yaşanmışlık' olarak kalmanı istemezdim.Yaşayamadığım onlarca anıya döktüğüm yaşlara ne demeli peki?.Benim kalbim bir ormandı.Seninde bir kibrit yakman yeterliydi.Ne tuhaf değil mi?.Bir kibrit parçası bir ormanı yakmaya yetiyordu.Peki,ya sen?.Sen bir kibritten beterdin sevgili.Yapamadım,sen gittikten sonra sana olan sözlerimi tutamadım.Belki aylarca ağladım.Geceleri gözyaşlarım aktı.Onların hatrına,senin beni istemeyişlerinde,sana bu kadar alışmışlığın içinde,yine senden uzak durmak zorunda kaldım.Kendini önemsiz görüp durma artık.Önemsiz biri olsaydın,belki de hayatımda hiçbir yerin olmazdı.Nolur! anlamak iste artık.Sen anlamak istemedikçe ben bir çığ misali içten içe büyüyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Artık Gülmek İstiyorum
RomanceDamlalar halinde düşen her yağmur ruhumu arındırıyordu umutsuzluktan.Senin 'tek' sen olduğun için varlığın,kalbimde hayat bulacak.Sen yine 'teşekkür edeceksin' bana.Seni bu kadar güzel sevdiğim için.Yağmur dinecek,ama ardında gökkuşağı kalacak.Onu g...
