Artık Gülmek İstiyorum

**

Kapat ışıkları.

Ve gözlerini.

Beni düşün,biraz olsun sızlamazsa kalbin.

Tamam,kabul vazgeçeceğim...

Mehmet Ali Kılınç'ın sözlerinden.Çok severim.Bende sana soruyorum.İlk zamanlar 'hiç' unutamayacakmış gibiydim.İnsanları sana benzetmelerim mi dersin?.Sokakta bile ağlamalarım mı?.Sanki biri gelecek,senin adını söyleyip çekip gidecekmiş gibi öyle korkuyordum.Beni seninle vurmalarından.Tabi bunu hiç istemem.Kesinlikle asla.Bilirsin,bazı insanlar karşısındaki insanın zayıf yönlerini bulup ordan vurmaya çalışmayı çok iyi bilir.Benimle dalga geçmeleri sinirimi bozsada umrumda değil.Çünkü benim sevgim bu kadar basit değil.Bir insanın sevgisi zor kazanılır.Her insan 'pat' diye birine ısınamaz.Zamanla olur,her şey geçen zamanla.Zaman bazı şeyleri götürdüğü gibi bazı izleri kalpte bırakır.Ben yine ilk zamanlar hiçbir şey durmak istemedim.İnanmakta,bazı zamanlar senin hakkında duyduğum sözlerle kalbim buz tuttu.Dedim ki 'birdaha ne olursa olsun yazmayacağım' bu zamanlar ya yazı yazmadım.Ya da bekledim.Belki 1 ay,belki 1 hafta.Sonra kalemi yeniden elime aldım.Kısaca bırakmadım.İlk önce unuturum sandım.Gerçekten unutabileceğimi düşündüm.Deli miyim?,neyim?.Bu zamanlar sana yazılar yazdım.Hatta çoğu zaman mesaj attım.'İhtimal' dedim.Sevebilme ihtimaline tutundum.Sonra baktım ki böyle olmayacak.'Yoluna bak' demek kolaydı.Sen benim kalbimdeki felaketi görseydin birde.