Artık Gülmek İstiyorum

**

Dönüş yolları kapalı bir yolda nasıl yürüyebilirim ki sevgilim?.İmkan ararken bende imkansızlıklarla kaldın.Bekledim,dün gece çocuklar gibi..
Dün geceler,dünlere bedel.Sen bensizliğe bedel.Bomboş bir durakta gelmeyeceğini bildiğim bir otobüsü beklemek gibi,seni beklemek.Durdurak bilmeyen benim.

"Ali dimi?."

Kulaklarımdaki cümle.
İsmini duyunca daha çok ağladım.Çocuktum,kalbinde büyüyemedim,hep öyle kaldım.Vücudum içime atmaktan kendimi atamayacak bir hale geldi.Unutmayı istemek,unutamamakla oluyormuş.Unuttuğumu her sandığımda kendini hatırlatacaksın.Sen şimdi kahkaha atıyorsun.Kalbine batsın.Ben hep gülüşlerini sevdiğimle kaldım.Ben sıfatını taşıdığını sandığın sen etmeyen kalbin!.Aralık bırakılan kapılar her çarptığında kalbime acımasızlığın çarpıyor.Bir sıfata sığdırmak seni,soyutluğunu gizler mi?.İplerimi iki göz bağladı.Nereye gideceğimi bilmediğim bir yokuştan geriye doğru düşmek gibiydi.Seni düşünmek,bilmiyorumlarla kalmaktı.Bilmiyorumlarla kaldım.Seni de bilemedim,neyi bilebilirdim ki?.Kalbimin içi çürük tuttu.Hangi insan çürüyebilirdi,kokuşmuş bir bedenin içinde?.Ben yumduğum gözlerimi sensizliğe açtım.Kalp diye tutuşturdukları kırıklarmış,fark edemedim.Kilitli bir kapının anahtarını kalbimden dışarı attım.Çünkü içime attıklarım,dışımdan daha yüklüydü.Saklamaya çalıştıkça içimde kaybolmanın acizliğiyle kalıyorum.Acizliği yaşayan ise içimdeki çocuk oluyor sadece.