Artık Gülmek İstiyorum

**

Baktım,çok özlüyorum.Bu şehirden başka bir şehire kaçarım.Görme ihtimalim az,karşıma çıkacak diye içimde bir koku yok.En güzelide yalnızlığım.Manisaya aklımı dinlemeye giderim.Uzun yolculuklara bayıldığım için hiçbir sıkıntım olmaz.Seni düşünecek çok zamanım oluyor o zaman.Bir de şarkılar varsa içinde değmeyin keyfime.Yolun manzarasıyla dalıp gidiyorum.Hoşuma gidiyor,mutlu oluyorum.O aklıma geldikçe daha çok özlüyorum.Çocukluğumu bazı zamanlarımı özlüyorum.Yaşanan kötü travmaları değil,çoğu zaman çocuk olduğum zamanları.Küçükken yaşadığım babamın bana hissettirdiği hayal kırıklıklarını sevemiyorum.Annem büyüdüğüm için rahat bir şekilde dalga geçebiliyor benimle.Ama o asla o durumdaki beni anlayamamaz.Çünkü onun annesi ve babası ayrı değildi.Benim babam kahraman değildi,hatta babalığı hak edecek biri olduğunu bile düşünmüyorum.Öyle biriydi işte.Babam sözlerini tutmayan yalancı bir adamdı.Çoğu insanın karşısında samimi gibi görünmeye bayılırdı.Sanki çok samimiymişiz gibi davranırdı,ama hiçbir zaman öyle değildi olmadı.Aramızdaki ilişki normal baba,kız ilişkisi gibi değildi.Babam alay eder,dalga geçer,sizi en küçük duruma kadar sokabilecek bir hale getirirdi.Biz çoğunlukla susarak anlaşırdık.Okuluma  işi için gelmesine rağmen bana 'senin için geldim' derdi.Ama kimi kandırıyordu acaba?.Annemin arkasından atıp tutmadığı lafları bırakmadı.Annemi kötülemeyi çok severlerdi.Annemin yaptığı onlarca şey belkide onlar için bir hiçti bilemiyorum.Benim babam doğum günümü bile bilmezdi,bir kere adam akıllı beraber doğum günü yaptığımızı bilmem.Ya da bir kere benimle ilgilenip beraber bir aktivite yaptığımızı.Onun için önemli olan tek şey işiydi.Fabrikayı yönetir,zannedersiniz.O telefonu hiçbir zaman meşgulden,ulaşılamıyordan çıkmazdı.Arkadaşlarımın yanında benim kusurlarımı bulup anca benimle dalga geçmeyi bilirdi.Notlarım kötü olunca veya benimle ilgili herhangi bir olay olunca yalnızca Annemi suçlamayı bilirlerdi.Benimle ilgilenmesi daha çok konuşması gerekirken benim babam yapmazdı,ben babam için yalnızca arkasında bıraktığı bir gölgeden ibarettim.Parktaki Baba ve kız çocuklarını ne zaman görsem gözlerim dolar,imrenirdim.İçimden derdim ki 'ne güzel hiç olmazsa sizinle ilgilenecek sizinle zaman geçirecek bir babanız var.'Onu asla içimden affetmiyorum.Ben onu bu davranışlarıyla asla sevmezdim.Onu tanıdıkça Anneme hak verdim ben.Sırf  Annemle kaldığımdan değildi bu düşünceler.Ben gözlem yaparak büyüdüm çocukluğumdan beri,en ufak bir şey bile kaçmazdı gözümden.Kendim yaşayıp kendim tecrübe ettim zamanla.Ne küçük kırgınlıklarım varmış çocukken.Şimdi fark ediyorum.Şuanda ise sanki sadece katlanıp büyüyor.