Artık Gülmek İstiyorum

Kadirhan..

Aliden sonra tek kendime yakın hissettiğim insandı.Ali gittikten sonra belkide ayakta durmama sebep olanda oydu.Ben normalde kimseye dil dökemezken,oturup heyecanla konu bulup onunla konuşmaya çalışırdım.Kadirhan çok renkli bir çocuktu;eğlenceli,komik,yardımsever,güler yüzlü,anlayışlı.. Hiçbir zaman üzmez,aksine ağladığım zamanlarda bana ses olan kişiydi.Beni çok çekti.Beraber geçirdiğimiz zamanlar hep mutlu olurdum.Boş vaktim olsa da yine konuşsak,dertleşsek,gülüşsek isterdim.Aynı zamanda değerini bilen bendim.Diğerleri,diğerleriydi.Biz beraber güler,beraber ağlardık.Hiç birbirimizi yargılamaz,daha çok desteklerdik.Birbirimizin üstüne fazla gitmez,hırpalamazdık.Telefonda kimbilir kaç kere ağlamışımdır,o bıkmadan,usanmadan yine oturup dinlerdi.Aynı şeyleri de anlatsam,konuyu başka yere çevirir yine beni güldürürdü.Kadirhan bana tek iyi gelen insan olmuştu.Özdileğe kadar yürürdük,yürüyüş niyetine.Aslında bunu rutin olarak yapardık.Hep büyük market olmadığı için yakınırdı.Bende fedakarlık eder,yürürdüm.Eve geldiğimde bacaklarımın ağrısını umursamazdım.İnsanları izlerdik,yakışıklı çocuk görünce bana gösterirdi.Ben iise sadakatimden ödün vermez,o daha yakışıklıydı der,geçiştirirdim.Onu çok özlüyorum.10.sınıfın 2.döneminde oda gitti.Bazı şartlar öyle gerektirdi.Ben yine tek kaldım.Ama bir gün olurda okuma şansı bulursa diye onunla ilgili bir anımı anlatacağım sizlere.

Kadirhanla buluştuğumuzda hava soğuktu.Kış ayıydı.Akşama doğru 6'da dışarı çıkmıştık.Beraber bankta oturup konuşuyorduk.Kadirhan bana komik şeyler gösteriyordu.Bende gülüyordum.Eski sıra arkadaşım kulakları kuruttuğundan,banada birazcık yansımıştı.Sesli bir şekilde bir şeyler anlatıyordum.Kadirhan beni uyarınca sesimi azalttım.Ama kaç yaşında olduğunu bile bilmediğim iki bisikletli çocuk,önümüzden geçerken biri bağırdı.

'Şşşşt kız,sesin çok sexi.'

Ben olayın şokuyla Kadirhana baktım.Kadirhanla saçma sapan bir bakışma yaşadık.Sonra Kadirhan hafifçe sırıttı.Sonra o sırıtınca bende sırıtmaya başladım.Anlamszı bir şekilde güldük.Aslında bir sıra kalkıp peşlerinden koşacaktım,ama çocuklar 2 dakikada toz olmuşlardı.Arkalarından onlar gittikten sonra Kadirhana sordum.

'Kanka bana mı dedi o?.'

'Tabi,sana dedi saf.' 

Bu arada Kadirhan bana hep saf derdi.Aramızda özel sözcük gibiydi aynı.

'Kanka niye beni korumuyorsun,ne biçim kankasın la sen?.'

'Lan ne diyeyim?.Şaşırdım kaldım,ne diyceğimi bilemedim.'

Aslında onlar bize yeni bir şey daha öğretmişlerdi farkında olmadan.Gülüceğimiz,mutlu olacağımız onca şey varken,kendi kendimizi üzmenin bir anlamı olmamasıydı.