Karanlık...
Her yer karanlık kan tadı alıyorum ama zor yutkunuyorum nefes aldığımdan bile şüpheliyim sanırım karanlığın sebebi kapalı gözlerim…
Kafamı bir yastıkmışçasına yasladığım kas yığının biraz sigara biraz nane kokusu Buğranın kollarında olduğumu açıkladı bana.
Açmakta direndiğim gözlerim üstlerinde birer ağırlık asılı gibi açılmamakta direniyorlardı.
“Buğra” dedim fısıltı şeklinde gözlerimi hala açamıyordum biraz önce neler olmuştu öyle esmer çocuğun tekmeleri hala nefesimi kesiyor ve hala yanaklarım tokatların etkisinden sızlıyordu.
“Şişşt korkma yanındayım” Buğranın güven dolu sesi biraz daha kendime gelmeme sebep oldu.
Kollarında yavaşça ayrılırken ağır ağır gözlerimi araladım onun arabasındaydım beni ön koltuğa bindirip hemen yanımdaki şöför koltuğuna geçti okulun bahçesindeydik herkes olanları biliyor muydu acaba veya abimin haberi var mıydı ?
Sanırım asıl önemli olan esmer çocuğa ne oldu?
Arabayı çalıştırınca kendimi dikleştirmeye çalıştım ancak pek başarılı olamadım.
“Hareket etme hastaneye götürüyorum seni” kafamı onaylamaz anlamda salladım
“Olmaz abim öğrenmemeli hastaneye götürme” karnımdaki tekmelerin yeri sızlayınca acıdan inledim.
“Bu başıma kaldın demek oluyor sanırım” dedi.
10 dakika kadar sonra araba durunca gözlerimi açtım Buğra kapımı açınca yavaşça bacaklarımı dışarı çıkarmaya çalıştım ama boşuna bir anda havalandım.
“Şey teş- teşekkür ederim” gülümsedi yine o eşsiz kokusuyla beni kucağında taşırken gözlerimi yüzünden ayıramıyordum oda bunu fark etmiş olucak ki
“Noldu yoksa kusursuz yüzümde çizik falan mı var” çapkınca bir gülümseme gönderdikten sonra tekrar önüne döndü.
Evin kapısını tek hamlede açtı ve beni yukarıya taşıdı. Merakım artık içime sığmayacak bir duruma gelmişti ona sormaya korkuyordum ama olanları ancak bana o söyleyebilirdi
“Buğra” umursamadan yürümeye devam etti.
Kızdırmamak için sustum. Şimdilik.
Siyah kapılı bir odaya girdiğimizde ağzım açık kalmış etrafı seyrediyordum büyük ihtimalle onun odasıydı beni yavaşça yatağa yatırırken göz göze geldik.
“Bana ne olduğunu anlatacak mısın?” eğildiği gibi doğrulup arkasını döndü.
“Ben… ne olduğunu anlatsan olmaz mı?” ilerlemeye başlayınca korktum kolundan çekip bana bakmasını sağladım.
“Korkuyorum Buğra yalnız bırakma beni” gülümsedi.
Kabul ediyorum bu seferki alaycı değildi çok daha merhametli çok daha çekici..
Ama sonuç aynı beni odada yalnız bırakıp gitti.
Elinde iki krem odanın kapısında belirince gülümsedim ben, beni yalnız bırakıp gittiğini düşünürken o yanımdan sadece krem almak için ayrılmıştı.
Yanıma yaklaştı kremleri komidinin üzerine koyup yatağa oturdu. Yaralarıma merhem sürmesini tabi ki beklemiyordum ama o daha fazlasını yaptı.
“Nabtı sana” kafam karışmıştı bana ne olduğunu önemsemesi gerekiyor muydu? Ben cevap vermeyince
“Dokundu mu taciz mi etti?” meraklanması hoşuma gitmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Yersiz Aşk
ChickLitHayatımda en çok değer verdiğim insan babamdı bizi terk edene kadar... Hayatta çok güzeldi ... Babam gittikten sonra her kez hayatimda sorunlar yaşayacağımı biliyordu ama kimse bu kadarını tahmin etmemişti. Onun yokluğunda ilk iki yılım biraz sorunl...
