Wat na de trouw?

Deel 56

De 3 juryleden kwamen één voor één op het podium dat ondertussen was opgesteld naast het sportveld. Voor het podium zaten alle teams die mee hadden gedaan, het waren er 10. Tien verschillende teams, elk van een andere school uit Vlaanderen. De jury maakte de plaatsen bekend van 10 naar 9, naar 8, naar 7,… Tot ze bij plaats 1 & 2 kwamen, iedereen maakte het stil en de spanning was te snijden. Het SAS was nog steeds niet genoemd dus oftewel waren ze de winnaar, oftewel eindigden ze net als tweede. Iedereen hield zijn adem in, ook op de tribune waar het cheerleaderteam, Yemi & nog een heleboel andere supporters zaten, was het muisstil. Het jurylid op het podium begon: “Eerst willen wij alle scholen die mee hebben gedaan aan dit toernooi hartelijk bedanken om deel te nemen. Maar er kan er natuurlijk maar één iemand de winnaar zijn…” Een ander jurylid maakte de winnaar bekend: “De winnaar van dit grote rugbytoernooi voor Vlaamse scholen is………” Ze hield er even de spanning in en ondertussen hadden de 2 overgebleven teams elkaars handen al vastgepakt. “Het SAS!!! Proficiat!”, riep de jury in koor. Het hele team sprong een gat in de lucht en de jongens pakten elkaars stevig vast. Alle supporters & het cheerleaderteam stormden op hen af van blijdschap en ze waren allemaal door het dolle heen. Daarna namen ze hun prijs in ontvangst en bleven ze nog even rondhangen op het sportveld. Toen bijna iedereen al weg was van de andere scholen en dus alleen nog het team van het SAS overbleef riepen Scott & Vince hun klas samen. “EYY, WE DID IT GUYS!!”, riepen Scott & Vince tegelijk. “WOOHOEEEEE!”, riepen ze allemaal. “En dan nu feestjeeeeee!”, riep Nona zeer enthousiast. “Jazeker Nona, wij verwachten jullie rond 19.00 bij mij thuis”, zei Vince. Ze zeiden elkaar tot straks en gingen dan allemaal naar huis om te douchen en hun om te kleden voor het feestje.
18.20 uur
Vince kwam thuis. Caro was er al, ze zat bij Philippe & Olivier in de keuken. Ze waren gezellig druk aan het praten dat ze zelfs de voordeur niet hadden horen opengaan. Pas als Vince de keuken in kwam gelopen hadden ze door dat hij er was. “Ah dag jongen!”, zei Philippe. “En? En? En? Hoe was het?”, vroeg Caro heel nieuwsgierig. Vince gaf haar eerst een kus en antwoordde dan op haar vraag: “Heel goed, we hebben gewonnen!” “Wow, das super!”, zei Caro blij. Ze gaf hem meteen een hele grote knuffel en nadien een kus terwijl hij haar ondertussen optilde. “Ja proficiat hè jongen, aan het hele team trouwens! Maar Philippe & ik gaan dan nu vertrekken naar het restaurant”, zei Olivier. “Ok, is goed papa.” Ze gingen allemaal samen naar de voordeur waar Olivier dan nog zei: “Veel plezier met het feestje en braaf zijn hè! Je weet dat jij zelf alles moet opruimen?” “Jaja, maak je geen zorgen, morgen ruim ik alles op”, zuchtte Vince. “Ik zal wel een beetje helpen”, antwoordde Caro. “Jij moet rusten, dus je mag niet helpen”, zei Vince. “Ja awel, ik zei toch dat ik ‘EEN BEETJE’ zou helpen”, lachte ze. “Allee vooruit, tis goed. Wel echt maar een klein beetje hè”, lachte Vince terwijl hij zijn arm rond haar legde. “Goed, wij zijn weg. Tot straks dan, wij zijn ten laatste 01.00 uur thuis dus dan moet iedereen weg zijn hè”, zei Olivier toen hij naar zijn auto stapte. “Ja papa, daaag!”, zei Vince. Ze zwaaiden nog even en deden dan de voordeur toe. “Amai, eindelijk alleen!”, lachte Vince terwijl hij zuchtte. Caro lachte en gaf hem een liefdevolle kus. Ze kusten een tijdje tot Caro al lachend vroeg: “Gaan we in de gang blijven staan of…?” “Ja, ik vind het nog wel best gezellig hier”, antwoordde Vince terwijl hij haar bleef kussen. “Ok, maar op jouw kamer is het toch net iets gezelliger”, zei Caro die kon ontsnappen uit zijn armen en giechelend naar boven liep. Vince liep achter haar aan en kon haar pakken in zijn kamer, toen vielen ze op bed. Vince ging dan boven op Caro liggen zodat ze niet weg kon. Ze begonnen weer te kussen tot Vince plots vroeg: “Caro, zou jij er al klaar voor zijn?” “Waarvoor?”, vroeg Caro omdat ze hem eerst niet echt begreep. “Voor je weet wel…”, zei Vince. Caro zette zich recht op bed tegen de muur en liet Vince los, ze zei: “Ah, euhh dat…” Ze wist niet goed wat ze moest antwoorden, ze vond het nogal ongemakkelijk. Vince zette zich nu ook recht en keek naar Caro. Vince zag dat ze zich er niet echt goed bij voelde en zei daarom: “Hey, je hoeft me nu geen antwoord te geven hè, maar denk er eens over na. Het was gewoon een vraag maar ik heb er je precies een beetje mee overvallen, sorry hè.” “Tis ok”, zei Caro toch niet zo overtuigend. Vince zag dat ze zich er nog steeds niet helemaal goed bij voelde. “Zeker dat je het ok vind want zo lijkt het toch niet…”, zei Vince die zich nu wel schuldig voelde. “Ja… Ik weet het niet…”, zei ze stil. “Je hoeft dat nu nog niet te weten hè, alles op z’n tijd…”, zei Vince zacht terwijl haar een knuffel gaf. Daarna zei Caro: “Sorry dat…” Vince onderbrak haar meteen na dat eerste woord: “Je hoeft helemaal geen sorry te zeggen hè.” Hij legde een arm rond haar en Caro legde haar hoofd op zijn schouder, zo bleven ze eventjes zitten. Totdat Vince naar zijn gsm keek om te kijken hoe laat het was maar toen een bericht van Scott zag: