Wat na de trouw?

Deel 4

Vince: Vertel maar, bro!

Scott: Dat zeg ik liever face to face, niet via chat.

Vince: Ok, zeg het mij straks op de training dan.

Scott: Liever niet waar de andere boys bij zijn. Kan je niet wat vroeger komen?

Vince: Hmm… Dat gaat niet lukken waarschijnlijk. Ben nog maar net wakker en moet nog eten. En mijn vaders moeten ook nog iets met mij bespreken.

Scott: Kan je dan wat langer blijven na de training?

Vince: Dat moet wel lukken denk ik. Zeg, het is toch niks erg eh?

Scott: Ik leg het je straks allemaal uit.

Vince: Ok, tot straks!

Scott: Tot straks.

Waarover zou Scott hem nu willen spreken, dacht Vince bij zichzelf. Tja, geen idee, hij zou het straks wel te weten komen. Hij besloot om er niet te veel meer over na te denken en dus ging hij wat foto’s van de trouw bekijken. Hij zat naar een foto van hem & Caro te kijken toen Caro wakker werd. “Goeiemorgen slaapkopje van mij!”, zei hij. Ze draaide zich terug om en stopte haar hoofd onder haar kussen. “Neenee, niet terug in slaap vallen! Wakker worden slaapkop!”, riep Vince terwijl hij het kussen wegtrok uit Caro haar handen. “Nee Vince, niet doen! Ik wil nog slapen!”, kreunde ze. “Te laat! Je bent nu toch wakker dus kan je maar beter opstaan en mij wat aandacht geven!” plaagde hij haar. Maar Caro bleef liggen dus trok Vince het dekbed ook van haar af. “Ohh nee Vince!”, kreunde ze. “Wat is er, Carootje? Last van een ochtendhumeur of eerder een middaghumeur?”, vroeg hij al lachend. Ze gooide een ander kussen naar hem en stak haar middelvinger naar hem op. “Kan het een beetje vriendelijker, misschien?”, vroeg hij. Waarop dat Caro antwoordde: “Jij hebt mij wakker gemaakt eh.” “Nee, jij was al wakker maar je wilt gewoon niet opstaan.” “Klopt.”, zei ze en ze legde haar terug neer. Vince deed de gordijnen openen in de hoop dat Caro dan wel zou opstaan. “Ahh, Vince! Doe die gordijnen terug toe!”, riep Caro terwijl ze haar handen voor haar ogen deed. Vince zei: “Ok, ik geef het op, jij wint.” En hij ging bij haar op het bed liggen. “Ja, nu moet je je medelijden niet tonen eh!”, bromde ze. “Waarom moet ik eigenlijk opstaan, het is toch zondag!?”, vroeg ze nog steeds een beetje boos. “Wel, ik heb straks training voor het rugbytoernooi van vrijdag op onze school en ik wou vragen of je mee wou komen”, zei Vince toen hij toch een arm om haar heen legde.  “Moest je mij daarvoor nu echt wakker maken? Kon je niet wachten tot ik uitgeslapen was om dat te vragen?” “Neen, want het is al over…”, zei Vince terwijl hij keek hoe laat het was op zijn gsm, “…2u en 30min.” “Ik wist niet dat jij vandaag training had.” “Ik was het zelf ook helemaal vergeten, o.a. door jou en de trouw. Daarom dat ik niks gezegd heb.” “Ga je nu nog beweren ook dat het mijn fout is dat ik zo vroeg moet opstaan?” “Neen, tuurlijk niet. Gisteren was wel een hele vermoeiende & rare dag maar vooral de mooiste dag van mijn leven tot nu toe! En dat komt allemaal door jou, mijn vlindertje!”, zei Vince toen hij Caro kuste op haar hoofd en knuffelde. “Dus… Wil je nu mee of niet?”, vroeg hij. “Ja zeker, ik ben nu toch wakker”, zei ze terwijl ze ging rechtop zitten. “Ok, top!”, lachte Vince. “Hoezo kun jij nu al zo actief zijn?”, vroeg Caro met een heel klein glimlachje. “Ahh, kan er terug een glimlach af?”, plaagde hij haar. Vince wou haar een knuffel geven maar ze liep weg naar de deur om uit de kamer te gaan…