Wat na de trouw?

Deel 52

Caro: “Wat dan papa?” Peter: “Wel euhh ja…” Caro: “Komaan papa vertel, je maakt me ongerust!” Vince zag dat Caro een beetje onrustig werd dus legde hij zijn arm om haar heen. Peter: “Wel euhh… dus het zit zo... Caro, je kan hier niet terug komen wonen. Niet kwaad zijn alsjeblieft maar ik heb eens nagedacht na jouw telefoontje van gisteren toen je helemaal overstuur belde om te vragen of je terug hier in de Ardennen mocht komen wonen. En ik vind dus dat je niet opeens zomaar kan verhuizen, dat gaat niet met je school en je bent dit jaar al verhuist naar Antwerpen en dan nu weer terug naar de Ardennen…” Caro kreeg er geen woord tussen en Vince die wist niet wat hij hoorde: “Wou Caro nu echt terug naar de Ardennen?”, dacht hij. Peter: “Sorry Caro maar dat gaat niet, dat besef je zelf toch ook wel? Dus je zal dit schooljaar toch nog in Antwerpen moeten blijven, in de zomervakantie mag je van mij terugkomen maar misschien is het tegen dan al lang opgelost met Vince, je weet het nooit. En ik denk ook als je nu zou verhuizen dat je spijt gaat krijgen van je beslissing, denk je ook niet?” Caro kon eindelijk iets zeggen en Vince die zat nog steeds heel geschrokken te luisteren. Caro zag het aan zijn gezicht en nam zijn hand vast, ze keek hem aan met een blik van dat hij zich geen zorgen moest maken. Caro: “Euhh papa, ik denk dat dat verhuizen niet echt meer nodig is…” Peter: “Hoezo, waarom niet? Allee dat is goed hè Carolinetje maar waarom ben je nu opeens van gedacht veranderd?” Caro: “Wel, ik moet eigenlijk nog iets zeggen… Allee, WIJ moeten eigenlijk nog iets zeggen… Caro knipoogde naar Vince. Peter: “Caro, wie bedoel je met ‘wij’?” Caro: “Mmm… Vince & ik.” Caro deed teken naar Vince dat hij iets moest zeggen. Vince: “Hey Peter!” Peter: “Euhh hallo Vince? Wat doe jij daar bij Caro? Peter begreep er niets meer van. Caro: “Ehm papa, wij moeten eigenlijk zeggen dat wij terug een koppel zijn…” Peter: “Echt?!” Vince & Caro: “Ja!” Peter: “Oh dat is super goed nieuws! Maar hoe dan?! Caro: “Dat was eigenlijk één groot misverstand maar dat leg ik later nog wel eens uit.” Peter: “Ok is goed, maar ik ben wel echt blij voor jullie, echt waar!” Caro: “Dankje papa!” Caro & Vince keken eens verliefd naar elkaar. Peter: “Ok dus als het goed begrijp, is dat verhuizen dan niet meer nodig zeker?” Ze lachten alle drie eens. Caro: “Nee papa, dat is niet meer nodig.” Peter: “Ok dan! Ehm Carootje, ik ga je laten want ik moet nog wat opruimen in de winkel.” Caro: “Ok is goed papa!” Peter: “Vince, jij zorgt goed voor mijn dochter hè? Vince: “Tuurlijk, daar mag je op rekenen!” Ze lachten. Peter: “Ok dan is het goed maar hou haar toch maar wat in de gaten de komende week. Want als het van Caro afhangt dan beklimt ze volgende week al de Mount Everest terwijl ze eigenlijk moet rusten. Maar je kent haar wel al hè ondertussen; koppig & ze heeft haar eigen willetje.” Caro: “Zeg papa, het zal wel gaan hè! Zo koppig ben ik toch ook niet?” Vince & Peter moesten lachen. Caro: “Ok, misschien een heel klein beetje dan.” Vince: “Dat is niet zo erg hoor, ik vind het best schattig als je soms zo een beetje koppig bent.” Vince lachte en gaf haar een kus. Peter: “Ok, salut Carootje en dag Vince, let goed op haar hè!” Vince: “Zal ik zeker doen!” Caro: “Dag papa!”

En ze legden af. Vince vroeg meteen: “Zeg waarom had je dat nog niet verteld dat jij wilde verhuizen? Want ik schrok me dood!” “Ja sorry, ik was het al vergeten dat ik naar papa had gebeld om dat te vragen. Maar geen zorgen, ik ga niet verhuizen”, lachte Caro. “Dan is het goed”, lachte hij en hij begon haar te kussen. Tot Titin opeens binnenkwam gelopen. “Oei sorry, ik wist niet dat jullie bezig waren, ik zal wel terug weggaan”, zei Titin een beetje onwennig. “Nee Titin, het is geen probleem, wat kwam je doen?”, vroeg Caro. “Ik kwam eigenlijk gewoon vragen of Vince blijft eten.” Caro keek naar Vince. “Ja is goed”, zei hij. “Ok, ik begin nu aan het eten, ik zal jullie wel roepen als het eten klaar is”, zei Titin toen ze de kamer uitliep. “Waarom verstoort iedereen altijd onze intieme momentjes?”, vroeg Vince lachend. Caro lachte ook & gaf hem een kus. “Ok wat gaan we doen als we toch moeten wachten tot het eten klaar is?”, vroeg Caro. “We kunnen jouw spullen misschien eerst wegleggen”, zei Vince. “Ja dat is nog wel een goed idee. Wil jij ze op zijn plaats leggen? Dan zal ik zeggen waar ze moeten liggen.” “Ja is goed, Vlinder!” Na zo’n 10 minuten lag alles terug op zijn plek. Vince ging naast Caro liggen op haar bed. Zij legde haar hoofd op zijn borstkas en hij legde zijn arm rond haar. Caro vroeg: “Wil je vanavond hier bij mij blijven slapen?” Vince dacht na en zei: “Euhh…” “Plsssssss?”, smeekte Caro met schattige fonkelende oogjes. Vince kon er natuurlijk niet aan weerstaan en antwoordde: “Ok, ik zal eens bellen naar mijn ouders om het te vragen.” Caro gaf hem een knuffel en liet hem niet los. “Mag ik eerst bellen daarna mag je mij zoveel knuffelen als je wilt!”, lachte hij. “Ok, vraag anders ook ineens of het mag voor dat feestje van morgenavond bij jou thuis te organiseren”, zei Caro. “Ok zal ik doen”, zei Vince. Hij gaf haar een kus en ging dan even uit haar kamer om zijn ouders te bellen.
10 minuten later
Vince was nog steeds aan het bellen & Caro viel stilaan in slaap van dat lange wachten. Net toen ze juist in slaap was gevallen kwam Vince terug binnen, hij zuchtte heel diep waardoor Caro wakker schrok. “Oei, heb ik je wakker gemaakt?”, vroeg hij toen hij terug bij haar ging zitten op bed. “Oh, het geeft niet hoor, het duurde gewoon wat lang voordat je terugkwam dus ben ik in slaap gevallen.” “Ja sorry, maar mijn vaders gingen eerst niet echt akkoord met dat feestje, maar ik heb ze kunnen overtuigen, op voorwaarde dat we zelf alles gaan opruimen”, zei Vince met een zucht. “Echt?! Dat is super!”, zei Caro blij toen ze Vince omhelsde. “Ik ga het Scott vlug laten weten dan kan hij misschien nu nog naar de winkel gaan om hapjes en zo te kopen”, zei Caro toen ze haar gsm nam. “Ja, is goed, stuur hem ook dat wij hem zullen helpen om het een beetje te versieren.” “Goed idee, ik heb hier nog wel wat slingers liggen, denk ik”, zei Caro terwijl ze ijverig begon te typen. “Scott vraagt of het goed is dat we morgen tijdens de middagpauze op school naar jouw thuis te gaan om alles klaar te zetten want na school hebben jullie meteen het toernooi en daarna is het feestje al”, zei Caro. “Ja, stuur hem maar dat het ok is”, zei Vince. Daarna legde ze haar gsm terug weg en vroeg ze: “Vind je het erg als ik niet kom kijken naar jullie rugbytoernooi morgen? Want ik denk dat het feestje EN het toernooi nog een beetje te zwaar gaat zijn voor mij.” “Tuurlijk, dat is geen probleem en maak je ook geen zorgen over de voorbereidingen, Scott & ik zullen dat wel doen tijdens de middagpauze en Philippe die zal ons ook wel helpen”, zei Vince. “Zeker hè?”, vroeg Caro. “Heel zeker, zie jij maar dat je goed uitgerust bent want het zal wel een lange avond worden.” “Ok en mocht je nu blijven slapen vanavond of niet?”, vroeg Caro. “Ja, dat was geen enkel probleem voor mijn vaders”, zei Vince terwijl hij haar kuste. “Hoe reageerden ze eigenlijk toen je zei dat we terug samen waren?”, vroeg Caro nieuwsgierig. “Ze waren heel blij & ze hadden wel al een vermoeden dat ik bij jou zat omdat ik zo lang wegbleef”, lachte Vince. Caro lachte ook en gaf hem dan een lange kus. Tot Titin riep dat het eten klaar was, dus gingen ze allebei naar beneden. Na het eten gingen ze hun pyjama aandoen want het was ondertussen al 20.00 uur geworden. Ze praatten nog wat tot Caro in slaap viel op Vince zijn borstkas. Het was een lange en vermoeiende dag geweest voor hen allebei…