Wat na de trouw?

Deel 38

“Hoezo?”, vroegen Vince & Scott tegelijk. “Wel, wij kunnen eigenlijk nog niks doen, wij mogen pas beginnen met zoeken als iemand meer dan 24u weg is en dat is hier niet het geval”, zei de agent. “Wat! En nu dan?”, riep Vince kwaad. “Jullie gaan beter naar huis en jullie mogen ons morgen bellen, als ze dan nog niet terug is schieten we meteen in actie.” “Dan is het misschien wel te laat!”, riep Vince kwaad. “Sorry maar het is nu eenmaal zo…”, zei de agent. Vince liep kwaad weg naar buiten, Scott ging achter hem aan. “Sorry voor mijn zoon Meneer maar hij houdt echt zielsveel van haar”, zei Olivier tegen de agent. “Ja het is niks Mr. Dubois. Ik snap uw zoon helemaal maar wij kunnen momenteel nog niks doen.” “Ok, fijne avond nog, ik bel morgen wel als ze nog niet terug is, als u niks van mij hoort zal alles in orde zijn”, zei Olivier toen hij de agent de hand schudde. “Ok, prima, uw ook nog een fijne avond gewenst!” “Danku.” Daarna ging Olivier ook naar buiten bij Vince & Scott. Vince was nog steeds kwaad maar vooral bezorgd. Zijn vader kwam naar hem toe en zei: “Kom Vince, we gaan naar huis, als ze morgen nog niet terug is bellen we de politie en gaan wij ook zoeken, nu is het al te laat en het wordt donker.” “Juist daarom! Ik wil niet dat zij door het donker dwaalt of wie weet wat er met haar is gebeurd! Ik moet en zal haar vinden, vanavond nog!” “Vince, je weet wat die agent heeft gezegd, het is beter nu naar huis te gaan, misschien komt ze vanzelf nog wel opduiken”, zei Scott. “Ja en ik wil ook niet dat jij ’s nachts alleen ronddwaalt, wie weet gebeurd er dan iets met jou! Daarbij het is morgen nog school!” “Ok dan tis al goed”, zei Vince met heel veel tegenzin. “Morgen zoeken we verder!”, zei Scott luidop. Maar toen Scott en Vince afscheid namen van elkaar, fluisterde Scott iets in Vince zijn oor: “Straks aan het bankje aan de Schelde, 21.00 uur, om Caro te zoeken!” Vince knikte naar Scott, daarna vertrokken ze elk naar hun eigen huis.
Bij Vince
Vince had niet veel meer gegeten toen ze thuiskwamen, hij maakte zich grote zorgen om Caro. Hij was wel blij dat Scott ook nog wou zoeken naar haar. “Met twee is beter dan alleen”, dacht Vince in zichzelf want hij was zelf al van plan om alleen te gaan zoeken, achter de rug van zijn vaders, hij kon echt niet thuisblijven als hij wist dat er misschien iets heel ergs was gebeurd met Caro. Het was ondertussen al 20.45 uur, Vince zou binnen 5 minuten vertrekken. “De vraag is: Hoe geraak ik onopvallend buiten?”, dacht Vince. Hij was op zijn kamer wat naar foto’s van Caro aan het kijken, hij kreeg er tranen van en dacht: “Waar ben je toch, Vlinder?” Toen werd er op zijn deur geklopt, het was Olivier: “Gaat het, jongen?” “Wat denk je zelf?”, zei Vince die rechtstond en uit zijn kamer wilde gaan. Maar Olivier liet hem niet door en vroeg: “Wat ga je doen?” “Ik wil een luchtje gaan scheppen”, loog hij. “Zeker, dat je niet naar Caro gaat zoeken samen met Scott? Ik heb jullie gesprek gehoord daarstraks…” Vince voelde zich betrapt en zei niets. “Vince, kijk, ik snap dat je haar wilt zoeken maar doet dat dan niet achter mijn rug als ik zeg dat je niet mag!” “Sorry papa, maar ik zie haar gewoon zo graag, ik moet haar gewoon terugvinden, ik kan gewoon niet zonder haar!” “Ja dat heb ik gemerkt en daarom heb ik beslist dat je toch mag gaan zoeken maar je houdt mij op de hoogte en je moet wel ten laatste terug om 01.00 uur thuis, je moet toch nog een beetje slapen hè!” “Bedankt papa, ik zal voorzichtig zijn!” Vince gaf hem een knuffel. “Ik zal wakker blijven tot je terug thuis bent.” “Ok, tot straks!”, zei Vince die zich haastte naar beneden, hij wilde zo snel mogelijk verder zoeken.
21.00 aan de Schelde
Scott was er al toen Vince aankwam. “Ah, daar ben je, ik dacht al dat je betrapt was…”, zei Scott tegen hem. “Ben ik ook”, zei Vince. “Uhh, ik kan niet meer volgen…” “Ja das ook niet zo moeilijk hè, als je bent blijven zitten” “Zeg, het zal gaan hè. Maar wacht… dus jij bent betrapt en toch sta je hier. Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?” “Ja, dus hij hield me tegen vlak voordat ik naar hier wou komen en hij zei dat hij ons gesprek gehoord had daarstraks voor het politiekantoor. Hij was niet zo blij dat ik achter zijn rug naar hier ging komen maar hij zag dat ik echt niet zonder Caro kan en daarom heeft hij me toch laten gaan. Maar ik moet wel om 01.00 terug thuis zijn, hij vindt dat ik toch ook iets van slaap nodig heb, alsof ik ga kunnen slapen als Caro nog niet terug is…” “Ja ok, kom we gaan zoeken”, zei Scott. “Ja, hoe sneller we haar vinden hoe beter. Maar waar moeten we nu beginnen?”, zei Vince met een zucht. “Komaan man, we zullen haar wel vinden, laten we beginnen met nog eens langs de Schelde, in de buurt van haar huis en het park te zoeken. Daarna zullen we ook een keer langs de school en het sportveld passeren, waar we haar het laatst hebben gezien…”, zei Scott. “Ok, goed plan, en daarna als we haar nog niet gevonden hebben?” “Dat zien we dan wel…”, zei Scott.
2 uren later
Ze hebben op iedere plek gezocht, maar zonder resultaat… Nu waren ze bij het sportveld waar ze haar het laatst gezien hadden. “Weer niks…”, zei Vince met een grote zucht. Scott zuchtte ook eens. “Het is hopeloos Scott, we gaan haar nooit vinden en het is allemaal mijn schuld!” “Gast, dat is niet waar, het is Merel haar schuld!”, zei Scott kwaad. “Ik weet het toch niet hoor, als ik nu gewoon ja had gezegd om met haar te spreken, dan was dit misschien niet gebeurd…” “Als Merel al die roddels niet had verspreidt dan moest jij nu niet praten met Caro en dan was dit zeker niet gebeurd, dus het is enkel en alleen maar haar fout! Maar we mogen de moed niet opgeven, we zullen haar vinden, vroeg of laat…”, zei Scott terwijl hij dacht in zichzelf: “Liever vroeg maar dat zie ik niet gebeuren… Nee Scott, positief blijven, voor Caro!” Scott & Vince gingen even zitten op de tribune omdat ze al lang aan het zoeken waren en om even na te denken waar ze nog konden zoeken. Opeens zag Scott iets: “Kijk Vince daar, is dat Caro niet?”