Wat na de trouw?

Deel 3

Vince ging naar beneden om te horen waarover zijn papa’s nog zo laat aan het praten waren. Hij bleef staan om hoek van de woonkamer zodat ze hem niet zagen. “We kunnen hem toch niet alleen achterlaten!”, hoorde hij Olivier zeggen. “Nee dat kunnen we inderdaad niet doen”, zei Philippe. “Kunnen we niemand laten komen om op hem te passen?”, vroeg Olivier. “Hij is wel geen kleuter meer hè, Olivier.” “Neen, maar hem hier alleen achterlaten vertrouw ik ook niet. Wie weet wat steekt hij dan uit als wij er niet zijn. Of misschien gebeurd er dan wel iets met hem.” “Ja, je hebt gelijk. We moeten een andere oplossing vinden”, zei Philippe. Vince stond nog steeds te luisteren toen Caro hem opeens liet schrikken. “Boe! Awel, wat sta jij hier te luistervinken? Moet jij…”, vroeg Caro maar Vince liet haar niet uitspreken want hij legde zijn hand op haar mond en deed het teken dat ze stil moest zijn. TE LAAT!! Philippe en Olivier hadden hen gehoord. “Vince! Caro! Waarom liggen jullie nog niet in jullie bed!?”, riep Olivier boos. ‘Ja sorry, er was een ongelukje gebeurd…”, antwoordde Caro. “Oei, toch niks te erg?”, vroeg Philippe bezorgd. Caro kon niet antwoorden want Vince was haar voor met een andere vraag. “Wat waren jullie eigenlijk aan het bespreken? Waarom hadden jullie het over mij?”, vroeg Vince nieuwsgierig. “Euhh… Dat vertellen we morgenvroeg wel. Ga nu maar eerst slapen, wij gaan dat ook doen”, zei Olivier nog steeds een beetje kwaad. “Ok slaapwel dan maar zeker”, aarzelde Vince. “Wacht Caro! Wat was dat nu van dat ongelukje?”, vroeg Philippe. “Dat leg ik morgen wel uit, slaapwel!” “Ok welterusten, allebei.”, zei Philippe.
En ze gingen allemaal naar boven.
Terug in de kamer van Vince
“Vond jij dat nu ook niet raar daarnet?”, vroeg Vince aan Caro. “Neen, ze deden toch redelijk normaal.” “Ja, ik weet het toch niet. Ik heb er toch een raar gevoel bij. Want ze waren over mij bezig, dat ze me niet alleen konden achterlaten en dat ze een oplossing moesten vinden.” “Je moet er je niet te veel zorgen over maken. Ze zeiden toch dat ze het morgenvroeg ging vertellen, niet?” “Ja, je hebt gelijk.” “Gaan we nu wel echt slapen? Want het is ondertussen al 04.15 uur.” “Ja, slaapwel vlinder.” “Slaapwel mijn gentleman.” Toen vielen ze in slaap in elkaars armen.
De volgende ochtend/middag
Het was al bijna 12 uur ’s middags toen Vince wakker werd. Hij nam zijn gsm om te kijken hoe laat het was. Hij zag dat Caro nog sliep dus ging hij al naar de badkamer om zich om te kleden. Toen hij terugkwam sliep Caro nog steeds. Dus besloot hij om wat op zijn gsm te kijken. Hij zag dat hij een bericht had gekregen van Scott;

Scott: Hey Vince! Vergeet niet dat we vannamiddag training hebben om 15u voor het rugbytoernooi van de school.

Vince was het helemaal vergeten, eind deze week was er een groot rugbytoernooi op het SAS voor de 10 beste scholen van heel Vlaanderen die het beste waren in rugby. Er waren al voorrondes en semi-finals geweest maar vrijdag zijn het dus ‘THE FINALS’. Het is een hele eer dat ze dit jaar hier op het SAS worden gehouden. Dus wilt de directeur Karel Wolfs dan ook dat het sportteam in topvorm is. Want hij wil niet dat het SAS zich belachelijk maakt als al die andere scholen naar hier komen. Ze zouden hem daar anders nog jaren mee uitlachen. Hij heeft er dan ook voor gezorgd dat het sportteam gecoacht wordt door een goede LO-leerkracht namelijk Mevr. Crabs.
Vince vond haar in het begin van het schooljaar wel een beetje streng maar uiteindelijk viel ze best wel mee. Vince antwoordde aan Scott;

Vince: Hey Scott! Bedankt om mij eraan te herinneren, ik was het al helemaal vergeten door al dat gedoe met de trouw.

Scott: Zeker dat het door de trouw komt en niet door Caro? ;-)

Vince: Jaja, tis al goed, jij wint. Tot straks dan?

Scott: Ja, maar er iets nog iets wat ik moet zeggen en jij moet me helpen…