Wat na de trouw?

Deel 21

Voordat Caro begon aan haar strafstudie had ze een berichtje gestuurd naar Titin:

Caro: Dag Titin, ik ga ongeveer uurtje later thuis zijn. Ik leg straks wel uit waarom.

Titin: Hey schatteke! Ik weet alles al Carootje, Karel heeft mij daarover al gebeld deze middag. Gaat het een beetje met jou & Vince?

Caro: Euhh… Titin, ik moet voortdoen. Tot straks

Na de strafstudie
Het was beginnen regenen toen Caro naar huis wandelde na haar strafstudie. Toen ze thuiskwam was ze helemaal doorweekt. Het was ondertussen al 17.30 uur. Ze ging naar haar kamer om haar pyjama al aan te doen want ze had geen zin meer om buiten te komen. Als ze haar pyjama aanhad kwam Titin binnen op haar kamer. “Awel, komen we geen goeiendag meer zeggen als we thuiskomen?”, lachte ze. Caro zei niets. “Hey schatteke, alles in orde?”, vroeg Titin terwijl ze naast Caro op bed ging zitten. Caro begon te huilen. “Maar mijn schatteke, toch!” En Titin pakte Caro eens goed vast. Als Caro een beetje gestopt was met huilen zei ze: “Sorry Titin, ik weet dat ik haar nooit had mogen slaan maar toen ik dat las wat ze allemaal over Vince & mij hadden geschreven kon ik het ff niet meer aan…” “Ik weet het schatteke dat je dat anders nooit zou doen. En heb je er al over kunnen praten met Vince?” Caro schudde haar hoofd. “Zou je dat dan niet eens doen?” “Ik weet het niet Titin. Ik wil er eigenlijk niet over praten.” “Carootje, geloof mij het zal je deugd doen om er met hem over te praten.” “Ja misschien wel. Maar nu niet meer.” “Wanneer ga je dat dan wel doen? Je mag het niet blijven uitstellen hè, Carootje!” “Ik weet het Titin! Maar na alles wat er vandaag gebeurd is heb ik geen zin meer om erover te praten. Ik had beloofd hem nog een berichtje te sturen dus dan zal ik vragen om te praten. Hij had trouwens ook al gevraagd om te praten vandaag.” “Ok dan is het goed schatteke. Kom we gaan eten, ik heb lasagne gemaakt.” “Dankje, Titin. Als ik jou niet had dan…” “Dat is toch niks Carootje. Jij bent mijn enige kleindochter en ik zal er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurd!” Ze gaven elkaar een knuffel totdat Titin zei: “Kom en nu gaan we eten…
Ondertussen bij Vince
Vince was na school nog even gaan voetballen op het sportveld van de school samen met Lenn, Kobe, Quinten & Scott om zijn gedachten even te verzetten na wat er vandaag allemaal gebeurd was. Toen hij naar huis ging was het al 17.00 uur. Als hij thuis was ging hij meteen naar zijn kamer. Philippe had hem gehoord en ging kijken waarom hij zo snel weg was naar zijn kamer. Hij klopte op de deur & ging naar binnen. Hij zag dat Vince neerlag op zijn bed en aan het huilen was. “Gaat het een beetje, jongen?” Vince zette zich recht en draaide zich om naar Philippe. Hij veegde snel zijn tranen weg maar zei niets. Philippe ging naast hem zitten en zei: “Ik heb het ook gelezen… Ik vind het ook echt erg voor jullie.” Vince zei nog steeds niets maar er rolden wel weer tranen over zijn wangen. Philippe zag het en zei: “Och jongen, kom hier.” Hij gaf hem een stevige knuffel. “Hoe reageerden jullie toen jullie het hoorden?” Deze keer antwoordde Vince wel: “Eerst waren we allebei erg geschrokken en Caro was aan het huilen. Maar toen we daarna zagen dat Merel dat allemaal gezegd had werden we allebei razend. Ik ben toen naar Merel gelopen en ik kon haar wel iets aandoen!” Zijn tranen maakten even plaats voor woede. “Je hebt dat toch niet gedaan hè?”, vroeg Philippe ongerust. “Nee, de jongens hebben mij nog kunnen tegenhouden maar Caro…” “Wat is er met Caro?”, vroeg hij bezorgd. “Caro was achter me aangelopen en zij heeft Merel wel geslagen. Daarna is ze heel kwaad beginnen roepen tegen Merel maar ze antwoordde niet. Toen kwam Mr. Wolfs en die heeft hen allebei strafstudie gegeven deze week.” “Oei, dat is niet goed.” Vince schudde zijn hoofd. “En heb je er al met Caro kunnen over praten?” “Nee maar ze ging mij nog een bericht sturen na haar strafstudie.” “Ok, dat is goed. Euhh… Ik ga terug naar beneden om het eten te maken, over een halfuurtje is het eten klaar & dan is papa ook thuis.” “Ok, bedankt papa!” “Dat is niks jongen.”, zei Philippe en toen ging hij naar beneden.