Wat na de trouw?

Deel 6

“Vince, rustig, het gaat inderdaad over jou maar…”, zei Olivier maar Vince onderbrak hem: “Zie je wel, ik wist dat er iets was.” “Rustig, liefje, laat het hen uitleggen”, zei Caro terwijl ze naast Vince stond en een arm rond hem legde. Vince kalmeerde een beetje en legde ook zijn arm rond Caro. “Dus… Ik zal het uitleggen. We hebben goed nieuws en slecht nieuws. Wat wil je eerst horen?” “Doe maar eerst het slechte nieuws dan zijn we daar al vanaf.”, zei Vince. “Dus het slechte nieuws is… Je weet dat we volgende week op huwelijksreis vertrekken.” “Ja dat weet ik allemaal al! Komaan niet rond de pot draaien! Zeg het gewoon!” Vince werd echt boos maar Caro probeerde hem te kalmeren: “Vince! Kalm! Je weet nog niet eens wat er is en je bent al boos! Laat het hen eerst uitleggen en daarna kun je kwaad zijn!” “Ok, sorry schat.” “Het geeft niet”, zei Caro die hem een knuffel gaf. “Het punt is dus eigenlijk dat wij je hier niet alleen willen achterlaten, dat vertrouwen we niet. Geen discussie, ons besluit staat vast.” “Maar ik kan toch moeilijk meegaan met jullie op huwelijksreis want na de herfstvakantie heb ik school.” “Dat weten we Vince en daarom zoeken we iemand die naar hier komt om op jou te passen.” “Zeg papa, ik ben wel geen kleuter meer eh!” “Nee jongen, maar zo 3 weken helemaal alleen hier dat vertrouwen we niet.” “Maar ik ben toch niet helemaal alleen, ik heb Caro & mijn vrienden toch.” “Daarom juist, wij kunnen niet weten wat jullie hier allemaal uitsteken en jullie zijn tenslotte nog allemaal minderjarig. Dus nog te jong om al 3 weken alleen te blijven zonder ouderlijk toezicht.” “Ja ok, maar wie komt er dan naar hier?”, vroeg Vince. “We hebben momenteel nog niemand gevonden.” “Ok, ik snap het. Maar wat heeft Titin hier dan mee te maken? Wat moesten jullie met haar bespreken? En wat is het goede nieuws dan want ik vind dit alleen maar slecht nieuws hoor.”, zei Vince ongeduldig. “Wel dat ging ik nu dus vertellen. Wij hebben Titin deze ochtend gevraagd om naar hier te komen omdat wij wilden vragen of jij niet bij Caro mocht blijven voor 3 weken.” “Ja, dat zou geweldig zijn! Maar waarom heb je dat nu niet eerder verteld, papa!?” “Omdat we maar deze ochtend op het idee zijn gekomen en we moesten haar ook nog vragen of het mocht.” “En mag het?”, vroeg Caro ook wel nieuwsgierig. “Ja, Titin vond het goed!” Caro & Vince gaven elkaar een knuffel. “Jij gaat ons precies niet missen he”, lachten Philippe & Olivier. “Tuurlijk wel!”, zei Vince en hij gaf hen beiden een knuffel. “Maar… ik ga waarschijnlijk niet veel tijd hebben om jullie te missen hoor.” “Ah nee, waarom niet?”, vroeg Philippe. “Ah, omdat ik natuurlijk héél veel tijd met mijn vlindertje ga doorbrengen!” Hij gaf haar een kus. “Jaja, tis al goed, we merken het al. Jij gaat je hier niet vervelen zonder ons.” Iedereen moest lachen. “Zeg Caro, wat was dat over een ongelukje, deze nacht?”, vroeg Philippe opeens. “Ah, dat…”, zei Caro een beetje verlegen. Vince merkte op dat Caro een beetje verlegen was om het te vertellen dus zei hij het in haar plaats. “Het is weer de tijd van de maand”, zei Vince met een knipoog naar Olivier & Philippe. “De tijd van de maand?”, vroeg Olivier omdat hij niet wist wat Vince bedoelde. Caro & Vince moesten lachen. “Allee, Olivier, je weet wel…” Philippe fluisterde in Olivier zijn oor wat Vince bedoelde. “Ah ja, sorry Caro, maar wij zijn geen vrouwen he.”, zei Olivier. Caro & Vince moesten nog harder lachen. “Heb ik iets grappig gezegd misschien?”, vroeg Olivier die niet snapte waarom die twee zo hard moesten lachen. “Ja eigenlijk wel want Vince had gisteren net dezelfde reactie”, zei Caro nog steeds al lachend. “Zo zie je maar, ‘zo vader zo zoon’”, zei Philippe die nu ook moest lachen. Als ze een beetje uitgelachen waren zei Vince: “Ja, en ik heb het daarnet al mogen voelen dat het de tijd van de maand is. Mijn vlinder hier had last van ochtend-, eigenlijk middaghumeur.” “Zeg, Vince, je moet Caro daar niet zo mee plagen, zij kan daar ook niks aandoen dat ze haar maandstonden heeft”, zei Olivier uit medelijden met Caro. “Voila, nu hoor je het ook eens van een ander”, zei Caro die knipoogde naar Olivier. “Och, kom eens hier, eigenlijk vond ik het wel schattig dat middaghumeur van jou”, zei Vince die Caro stevig tegen zich aandrukte.