Wat na de trouw?

Deel 16

“Nee, nee, nee!”, riep Caro en ze begon te wenen. “Is dat dat muziekdoosje van je mama?”, vroeg Vince. “Ja, Vince! Het was iets dat heel veel voor me betekende! En nu is het kapot! Door jou!” “Sorry Caro, maar…” Caro onderbrak hem: “Maar wat!? Durf niet te zeggen dat het mijn eigen fout is!” Caro was echt heel kwaad en verdrietig te gelijk dus Vince probeerde haar te troosten door een arm om haar heen te leggen. Maar Caro duwde hem weg en zei: “Dit is allemaal jouw schuld!” “Sorry Caro! Het is inderdaad mijn schuld. Maar ik kon er niet aan doen. Als ik had geweten dat jij dat muziekdoosje vasthad had ik je nooit laten schrikken. Maar ik wist gewoon niet dat je het vasthad.” “Och jong, ik hoef je excuses niet te horen! Maak maar dat je weg bent!” Vince wou weggaan uit Caro haar kamer maar Titin hield hem tegen. Titin deed teken dat hij moest blijven staan en toen vroeg ze: “Awel, awel, awel, wat is er aan de hand Carootje?” Caro zei niets en keek weg. Titin ging naast Caro op het bed zitten en zag het kapotte muziekdoosje. “Ohh Carootje, ben je daarom zo boos?” “Ja Titin! Het betekende enorm veel voor me en nu is het kapot!” “Maar Carootje toch, het is helemaal niet kapot!” “Jawel Titin! Je ziet het toch, alle onderdelen zijn eruit gevallen en het maakt geen muziek meer!” “Carootje, luister eens naar mij. Wat er nu net gebeurd is met dat muziekdoosje, is al zo vaak gebeurd… Je mama heeft het vroeger als ze klein was, later ook nog zelfs, zoveel laten vallen. Je moet gewoon de handleiding nemen en de onderdelen terug in elkaar zetten. Wacht even, ik zal ze eens halen.” Titin kwam terug met een klein dun boekje. “Hier, dit is het. Je opa had de handleiding erbij gegeven toen hij het muziekdoosje aan mij gaf. Geef je muziekdoosje eens aan mij.” Titin begon ijverig alle onderdelen terug in elkaar te zetten. “Voila! En het werkt terug prima! Ik heb het vroeger zo vaak opnieuw moeten maken dus ik wist het nog uit mijn hoofd hoe ik het moest doen.” Caro kon haar ogen niet geloven en gaf Titin een knuffel. “Hier hou jij de handleiding maar bij voor het geval dat het nog eens gebeurd.” “Dankje, Titin!” “Dat is niks, schatteke!” Caro keek naar Vince die nog steeds in haar kamer stond. Ze liep naar hem en gaf hem een knuffel. “Sorry Vince!” “Nee sorry, ik had je niet moeten laten schrikken.” “Nee Vince, ik had nooit zo tegen je moeten uitvliegen. Je kon er niks aan doen. Zijn we terug ok?” “Tuurlijk, wij zijn altijd al ok geweest!”, zei hij en hij gaf haar een kus op haar voorhoofd terwijl hij haar stevig vasthield. “Ik zie dat alles terug in orde is, dus ik ga jullie laten. Maar moesten jullie niet op tijd thuis zijn voor het eten?”, vroeg Titin terwijl ze de kamer verliet. “Ja, ze heeft gelijk. Ik ga snel verder mijn spullen pakken”, zei Caro tegen Vince. “Ik ga ook eerst mijn spullen wegleggen en dan zal ik jou ook nog wat helpen om die van jou in te pakken”, zei Vince. “Ok is goed.” En ze gaven elkaar nog een kus.
15 minuten later
Ze waren aangekomen bij Vince en ze gingen naar de keuken bij Olivier & Philippe: “Dag papa’s!” zei Vince. “Dag Olivier, dag Philippe!”, zei Caro. “Dag Vince, dag Caro! Het eten is bijna klaar, over ongeveer 5 minuten. Zet anders eerst Caro haar spullen boven, ik kom jullie wel halen als het eten klaar is.” “Ok, papa.” Ze gingen naar boven met Caro haar spullen en zetten alles neer op Vince zijn kamer. “Is het goed als ik straks alles wegzet?”, vroeg Caro aan Vince terwijl ze neerplofte op het bed. Vince zette zich naast haar maar antwoordde niet. “Is er iets?”, vroeg Caro terwijl ze haar hand op zijn been legde. “Ik voel me gewoon nog schuldig van daarnet, dat is alles.” “Oh dat ik ben ik al lang vergeten. Je moet er niet mee in zitten, dat doe ik ook niet. Je kon er niks aan doen en ik zelf ook niet.” “Maar toch…” Caro onderbrak hem. “Vince, laat het vallen. Wat gebeurd is, is gebeurd en daar kunnen we niks meer aan veranderen.” “Ja, je zal wel gelijk hebben zeker.” “Tuurlijk heb ik gelijk, altijd zelfs”, lachte Caro. Vince moest lachen, hij nam Caro vast en ze begonnen te kussen tot Philippe binnenkwam. “Het eten… oei ik kom precies op een verkeerd moment?” “Ja, eigenlijk wel”, zei Vince die lachte naar Caro. “Ja sorry maar het eten is klaar, komen jullie?”, vroeg hij en hij ging terug naar beneden. “Ja we komen!”, riepen ze. “Weet jij wat we eten?”, vroeg Caro aan Vince terwijl ze zijn kamer uitstapten. “Nee, hij wou het niet zeggen maar we zullen het direct wel weten…” En ze gingen hand in hand naar beneden.