“Hoezo!? Je gaat niet!?”, vroeg Scott verbaasd. “Ja… nee gewoon, ik ga niet”, zei Vince. “En waarom niet!?” “Ja, waarom wel!? Om verweten & vals beschuldigd te worden door Caro? Om haar te zien huilen & om te zien hoe hard ik haar weeral gekwetst heb? Nee danku!”, zei Vince kwaad maar ook wel droevig. Lenn zei nu ook iets: “Maar Caro kent de waarheid niet en het is aan jou om die haar te vertellen.” “Maar ze is kwaad op me & ze wilt niet luisteren naar mij, dus het is hopeloos…” “Ga gewoon naar haar toe en probeer om nog eens met haar te praten, volgens mij zal ze nu wel willen luisteren naar u”, zei Scott zonder er weer over na te denken. “Hoe weet jij dat nu weer zo zeker?”, vroeg Vince verbaasd. “Ah… euhh… nee gewoon… een voorgevoel”, antwoordde Scott dan maar. “Een voorgevoel??”, vroeg Lenn die nu ook vond dat Scott raar deed. “Scott, je doet echt raar, de hele dag al! Is er iets ofzo?”, vroeg Vince. Scott antwoordde: “Euhh nee… Maar je moet nu niet van onderwerp veranderen hè, ga je nu nog naar Caro of niet!?” “Nee, dat heb ik toch gezegd!”, zei Vince die een beetje geïrriteerd was. “Maar je moet gaan! Je hebt het beloofd, Vince!”, zei Scott kwaad. “Ik heb niks beloofd”, zei Vince droog. “Oh jawel, aan Titin, vannacht in het ziekenhuis, ik heb het wel gehoord hoor! Je gaat je belofte toch niet verbreken Vince!? Titin zou heel erg teleurgesteld zijn in jou & Caro ook, dat weet ik zeker! Diep vanbinnen ziet ze jou nog graag, sowieso!”, probeerde Scott Vince te overtuigen. Lenn zei daarop: “Ja Scott heeft gelijk, ga gewoon nu naar haar toe en probeer gewoon met haar te praten. En de hoop niet opgeven, ooit zal ze wel eens moeten luisteren, toch?” “Ja, misschien”, zei Vince. Toen bleef het even stil, Vince dacht na en zei daarna: “Ok, jullie hebben gelijk, ik mag niet opgeven, ik heb niets fout gedaan en dat moet zij weten!” “Zo is het!”, zeiden Lenn & Scott tegelijk. “Merci gasten dat jullie me wel geloven!”, zei Vince & hij gaf hen allebei een vuistje. “Das graag gedaan, kom vertrek nu maar!”, zei Scott. “Ja, ik ga nu wel niet meekunnen naar het park hè Lenn”, zei Vince. “Das niks, ga maar met Caro praten, das belangrijker!”, zei Lenn. “Ik zal wel meegaan naar het park om te chillen!”, zei Scott. “Ok top!”, zei Lenn. “Goed, tot morgen dan!”, zei Vince toen hij op zijn brommer stapte. “Ja, tot morgen! En succes hè!”, riep Scott hem nog na. “Ja, hij zal het nodig hebben, vrees ik”, zei Lenn tegen Scott. “We moeten erin blijven geloven dat het goed komt, voor Vince! Maar het komt goed, ik geloof erin!”, zei Scott. “Ja, je hebt gelijk! Kom, gaan we naar het park?” “Ja wacht, ik ga eerst nog een berichtje sturen naar mijn ma om te zeggen dat ik wat later thuis ga zijn”, zei Scott. “Is goed, doe maar”, antwoordde Lenn. Scott nam vlug zijn gsm, hij ging natuurlijk niet naar zijn mama sturen maar naar Caro:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
“Voila, gestuurd! Kom, zijn we weg?”, vroeg Scott. “Ja!”, zei Lenn en ze gingen samen naar het park.
Ondertussen bij Caro- (in het ziekenhuis) Caro was zenuwachtig heen en weer aan het lopen met haar gsm in haar handen want ze wachtte op een berichtje van Scott. Titin raakte er een beetje geïrriteerd van: “Zeg Caro, ik word zeeziek van jou heen-en- weergeloop, straks kan ik hier ook naast jou komen liggen in een ziekenhuisbed!” “Sorry Titin, ik wacht gewoon op een berichtje van Scott.” “Tis precies wel een belangrijk bericht dan, zo zenuwachtig dat jij bent!”, zei Titin. “Ja, hij zou mij een berichtje sturen als Vince vertrok op school om naar mij te komen. Maar ik heb nog steeds niets gekregen, waarschijnlijk wilt Vince gewoon niet meer komen…”, zei Caro droevig & heel zenuwachtig. “Caro, hij zal wel komen! Zet je nu gewoon neer op je bed! Jij moet trouwens rusten en je niet zo opjagen!”, zei Titin streng. Caro zuchtte en ging terug op haar bed liggen. Op dat moment ging haar telefoon: *Pinggg!!* Het was van Scott… “Eindelijk”, dacht ze luidop terwijl ze het bericht opende en las. Er verscheen spontaan een lach op haar gezicht toen ze het las. Ze antwoordde aan Scott:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
“En? Was het Scott?”, vroeg Titin nieuwsgierig. Caro knikte en glimlachte en ze zei: “Vince komt.” “Zie je wel dat hij ging komen, Carootje!” Caro lachte nog steeds. “Weet je wat? Ik ga even naar huis & ik kom straks terug. Zo hebben jullie wat tijd om te praten hè”, knipoogde Titin. “Dat hoeft niet hoor Titin, je mag gerust hier blijven”, zei Caro. “Neenee Carootje, ik ben rond 18.00 terug, tegen dan zal de dokter de resultaten ook wel al hebben, tot straks hè schatteke!” Titin gaf Caro nog een kus en weg was ze. Caro moest lachen, ze vond het wel lief dat Titin even weg ging zodat zij & Vince wat tijd hadden om te praten. “Nu hopen dat alles goed komt…”, dacht Caro in zichzelf.
16.20 uur - (in het ziekenhuis) Caro werd zenuwachtiger met de minuut. Vince kon elk moment binnenkomen. Caro stond aan het raam wat naar buiten te staren tot er plots op de deur werd geklopt…
