Wat na de trouw?

Deel 45

“Scott, ik… Ik ben zo dom geweest…”, huilde Caro. “Hoezo?”, vroeg Scott terwijl hij voorzichtig zijn hand op haar legde. “Ja, gewoon… Ik ben zo dom geweest om Vince niet te geloven & om niet naar hem te luisteren. Maar…”, snikte ze. “Sttt… rustig”, fluisterde Scott die Caro wat probeerde te troosten. Als Caro een beetje bekomen was vertelde ze verder: “Ik ben echt gewoon zo stom geweest om niet naar Vince te luisteren, maar toen ik woensdagavond aan het sportveld Vince & Merel zag kussen, was het echt gewoon één grote chaos in mijn hoofd. Ik kon het gewoon niet meer aan, ik kon gewoon niet meer helder denken…”, zei Caro met tranen. “Ik begrijp je, maar wat deed je daar gisteren dan eigenlijk? Want jij moest daar toch helemaal niet zijn?”, vroeg Scott. “Nee, das waar maar… Weet je nog, ons gesprek van gisterenmiddag na school?” “Ja, toen dat jij mij over Camille wou spreken en toen ik je goede raad heb gegeven over Vince?” “Awel ja, na dat gesprek over mij & Vince en jouw goede raad, was ik terug beginnen nadenken… Ik kon echt niet meer wachten tot zaterdag om het uit te praten met Vince, ik moest hem gewoon zien… Dus kwam ik op het idee om na zijn training naar het sportveld te gaan om alles uit te praten met hem. Maar ja toen ik Merel & Vince daar dan samen zag staan en toen ze kusten werd echt alles gewoon zwart voor mijn ogen, ik wist niet wat mij overkwam. Ik dacht echt dat hij mij al die tijd bedrogen had…”, Caro moest terug een traantje laten. “Hey Caro, kom eens hier…” Scott gaf haar een stevige knuffel en zei: “Alles is ok Caro, Vince heeft je niet bedrogen, daarvoor ziet hij jou veel te graag. Dat heb je toch gehoord?” Caro knikte zacht. “Geloof je het nu wel dat hij je niet bedrogen heeft?”, vroeg Scott die Caro terug losliet. “Ja”, zei ze zacht terwijl er toch een klein lachje op haar gezicht verscheen. “Voila dat zie ik graag, Caro die terug lacht’, zei Scott met een knipoog. Ze moesten allebei een beetje lachen. “Bedankt Scott”, zei Caro. “Waarvoor?”, vroeg hij. “Gewoon voor dit, door jou voel ik mij altijd stukken beter. En nu weet ik tenminste wat er echt gebeurd is tussen Merel & Vince…”, zei Caro. “Das echt niks Caro… Vince & jij, jullie zijn twee van mijn beste vrienden en daar doe ik alles voor! Ik vind jullie zo mooi samen, dus ik moest gewoon naar hier komen om de waarheid te vertellen, ik kon niet langer aanzien hoe jullie beiden eraan kapot gingen…”, zei Scott. “Echt bedankt Scott, dat je dit voor ons hebt gedaan!” Ze gaven elkaar terug een stevige knuffel daarna vroeg Scott voorzichtig: “En wat ga jij nu doen met Vince?” “Weet hij hiervan?”, vroeg Caro. “Nee hij weet hier helemaal niks van, hij weet zelfs niet dat ik dat gesprek had opgenomen. Waarom misschien?” “Ah nee gewoon”, zei Caro. “Ik weet niet of je dit al weet maar euhh… Vince die komt normaal gezien straks na school naar hier”, zei Scott. “Echt?” “Ja, hij wilt absoluut nog eens met jou proberen praten want vannacht wou jij het er niet over hebben omdat je te moe was”, zei Scott. “Hoezo vannacht?” “Ah, weet je dat dan niet meer? Vince & ik hebben jou vannacht gevonden en Vince die is de hele tijd bij jou gebleven, hij heeft jou hand geen 1 seconde los gelaten”, zei Scott. “Echt? Ik dacht dat ik dat gedroomd had”, zei Caro een beetje in de war. “Ja Caro, ik meen het, het is echt geen droom hoor”, lachte Scott. Caro kon ook een glimlach niet onderdrukken. “Zeg, hoelang ga je nog zo zitten lachen bij iedere keer dat het over Vince gaat?”, vroeg Scott een beetje plagend. Caro bloosde een beetje. “Wat denk je? Ga je met hem praten straks?”, vroeg Scott. Caro knikte en glimlachte. “Ik wist het wel, straks komt het echt helemaal terug goed tussen jullie, ik ben er altijd in blijven geloven!”, zei Scott terwijl hij Caro een knuffel gaf. Caro zei: “Merci Scott voor alles! Maar euhh… je bent toch wel zeker dat hij echt komt hè straks?” “Hij zei van wel, anders moet jij hem een berichtje sturen, dan zal hij wel komen als jij het hem nog eens vraagt”, zei Scott. “Is dat niet wat raar als ik dat zo opeens stuur?” “Ja, je hebt wel gelijk, dat is wat vreemd. Weet je, ik zal het hem straks op school nog eens vragen of hij echt komt, maar ik ben wel vrij zeker van wel. En als hij op school vertrekt zal ik je een berichtje sturen dat hij onderweg is naar jou, dan kan je je een beetje mentaal voorbereiden”, lachte Scott. Caro moest ook wel lachen om dat laatste en zei: “Ok is goed. Seg, hoe zit het eigenlijk met dat feest voor Camille, heb je nu al een datum kunnen vastleggen?” “Nee nog niet, ik heb geen tijd gehad doordat we de hele tijd naar jou hebben gezocht…” “Nog altijd niet! Je moet er wel eens werk van maken hè! Of wil je niet meer samen zijn met Camille?” “Jawel, tuurlijk wel maar wil jij me anders niet helpen voor een datum te kiezen?”, vroeg Scott. “Tuurlijk wil ik dat doen, jij hebt al zoveel voor mij gedaan dus nu ga ik jou helpen!” “Bedankt!” “Ok, aan welke dag had je gedacht?”, vroeg Caro. “Mijn eerste gedacht was om het vrijdag na het rugbytoernooi te leggen maar nu dat jij hier in het ziekenhuis ligt en veel moet rusten, gaat dat niet gaan want ik wil jou er echt graag bij hebben”, zei Scott. “Oh das lief van je, maar das toch geen probleem eigenlijk, tegen vrijdagavond ben ik hier wel buiten dus dan zou ik wel kunnen komen”, zei Caro. “Caro, jij moet dan wel rusten hè, dat heeft de dokter gezegd!”, zei Scott een heel klein beetje boos. “Pff, rusten kan ik later ook nog als ik met pensioen ben. Neenee leg dat feest maar vast en ik zal erbij zijn, daar zorg ik zelf wel voor! Desnoods, als ze het echt moet, zit ik de hele avond wel neer op een stoel. Maar ik moet en ik zal erbij zijn want dit wil ik voor geen geld van de wereld missen! En Scott, ik duld geen tegensprak hè!”, lachte ze. “Jaja tis al goed, ik ga je toch niet op andere gedachten kunnen brengen, ik merk het al”, lachte Scott. “Voila, zo is het!”, zei Caro blij. Ze moesten allebei lachen. “Ok, waar wil je het feest houden?”, vroeg Caro. “Ik weet het niet goed, ik wil het wel bij mij thuis doen maar eigenlijk is het daar een beetje te klein om heel de klas uit te nodigen en mijn ouders zouden dat ook niet zo tof vinden”, zei Scott. Caro dacht even na en zei: “En in ‘De Buis’?” “Daar had ik ook al aan gedacht, maar dat gaat veel geld kosten als ik dat hele café moet afhuren en zoveel geld heb ik ook niet.” “Ja das wel waar natuurlijk, wacht ff nadenken, waar zou je het nog kunnen organiseren?”, dacht Caro luidop. Terwijl ze allebei aan het denken waren waar ze het feest zouden kunnen organiseren, keek Scott naar zijn gsm en riep toen: “Oh sorry Caro! Maar ik moet echt vertrekken, anders geraak ik niet op tijd terug op school!” “Amai, je deed me verschieten!”, lachte Caro terwijl ze er even van moest bekomen. “Oeps, sorry.” “Haha, is niks, vertrek maar! Ik trek mijn plan wel en we sturen straks anders nog wel om de locatie vast te leggen voor het feest van vrijdag. Want je moet het wel dringend aan de anderen zeggen hè. Dat feest is wel al morgen hè! Ik weet niet of je dat beseft? En je moet dan nog allemaal inkopen doen voor hapjes & drankjes, wanneer ga je dat dan nog doen!?”, zei Caro die een beetje doorratelde. “Jaja, Caro chill! Alles komt in orde, daar zorg ik wel voor!”, zei Scott die Caro geruststelde. “Ok maar jij bent verantwoordelijk als het feest niet op tijd geregeld is hè!”, zei ze. “Jaja, alles zal op tijd klaar zijn Caro, voor Camille doe ik mijn uiterste best!” Caro moest lachen. Ze gaven elkaar een knuffel en Caro zei: “Allee, vertrek nu maar Romeo!”, lachte ze. “Hahaha [sarcastisch]. Ik stuur je straks nog wel! En euhh… succes met Vince hè”, knipoogde Scott naar haar. Caro bloosde. “Ik zal je ook nog een berichtje sturen als hij vertrekt bij ons op school!”, riep Scott nog toen hij weg ging uit de kamer waar Caro lag. “Ok merci!”, riep Caro hem nog na. Scott ging naar de uitgang van het ziekenhuis en reed met zijn auto terug naar school.
Op school - 13.15 uur
Scott had nog wel een beetje tijd dus was hij onderweg nog gestopt om een broodje te halen, want hij had nog niks kunnen eten. Scott was nog net op tijd terug, want binnen 5 minuten zou de bel gaan. Hij ging terug bij Vince & Lenn zitten die nog steeds op hetzelfde bankje bij de andere jongens zaten. “Ah, daar is hij!”, zei Lenn tegen Vince. “Eindelijk, amai dat duurde lang voordat je terug was!”, zei Vince. “Ik had toch gezegd dat ik thuis ging eten”, antwoordde Scott. Vince geloofde Scott niet, hij wou weten waarom hij zo raar deed, hij zei: “Ja… Maar…” *Tringgg!!!* De bel ging… “Oef, gelukkig!”, dacht Scott. Omdat hij wist dat Vince ging blijven vragen stellen. Iedereen stond recht en ging naar de les.
Ondertussen bij Caro - in het ziekenhuis
Caro was wat bezig met haar gsm toen Titin terug binnenkwam. “Ah daar ben je! Ik vroeg me al af waar je was”, zei Caro een beetje opgelucht. “Ah Carootje, ik wou jou & Scott even alleen laten dus ben ik hier beneden in de cafetaria van het ziekenhuis iets gaan eten want ik had nog niets gegeten. Heeft Scott dat niet gezegd?”, zei Titin die haar neerzette op een stoel. “Nee, ik heb er ook niet naar gevraagd omdat hij meteen begon over Vince…”, zei Caro. “Ah ok. En??”, vroeg Titin voorzichtig. “Ik weet niet goed wat ik er allemaal van moet denken…”, zei Caro. “Ok, dat snap ik Carootje… Maar geloof je Vince nu wel?” “Ik denk het wel… Ik ga straks eens met hem praten, als hij naar hier komt tenminste…”, zuchtte Caro. “Tuurlijk gaat hij komen, hij heeft het beloofd aan mij! En als hij toch niet komt, zal ik hem eens flink onder zijn voeten geven!”, lachte Titin terwijl ze rechtstond & Caro een knuffel gaf. Caro moest ook lachen en zei terwijl ze Titin terug losliet: “Das heel lief, maar dat moet niet Titin. Ik zie wel of hij komt straks…” “Geen stress Caro, hij komt, beloofd!”, zei Titin terwijl ze een kus op Caro haar hand gaf.
16.00 uur - einde schooldag
Vince, Scott & Lenn gingen naar de fietsenstalling voor de school. “Gaat er nog iemand mee naar het park?”, vroeg Lenn toen hij zijn fiets losmaakte. “Ja is goed, ik ga wel mee”, zei Vince. “Ok, en jij Scott?”, vroeg Lenn. Scott negeerde Lenn zijn vraag want hij vroeg aan Vince: “Huh wat?! Ging jij niet naar Caro nu?” Vince antwoordde: “Euhh… Nee… ik ga niet.”