Wat na de trouw?

Deel 43

“Wel, ik euhh… ik ga euhh… thuis eten”, zei Scott zenuwachtig. “Wat ga jij doen?”, vroeg Vince verward. “Thuis eten, ik ga nu naar huis en dan ga ik thuis eten, snap je?” “Ja Scott, ik weet wat thuis eten is hoor maar waarom? Jij gaat nooit naar huis om te eten ’s middags, maar dan ook echt nooit en nu opeens wel?”, vroeg Vince die probeerde te achterhalen wat Scott verborgen hield. “Euhh…” Scott wist echt niet meer wat hij nu moest zeggen maar toen zei Lenn iets want hij had het hele gesprek gevolgd. “Ah wacht, ik snap het denk ik…”, zei hij. Vince keek hem met een onbegrijpende blik aan en zei: “Waarom snap jij het wel en ik niet?” “Ah dat is nu niet zo moeilijk hè, ik ben toch veel slimmer dan u zeker hahaha”, lachte Lenn. Vince gaf hem een kleine stomp en draaide met zijn ogen. Nadat Lenn gestopt was met lachen zei hij: “Kan het zijn dat je jouw eten thuis bent vergeten en daarom nu naar huis gaat en het dan thuis gaat opeten?” “Euhh ja, precies! Daarom ga ik nu naar huis”, zei Scott die zich een beetje opgelucht voelde. Scott dacht in zichzelf: “Oef, gelukkig zei Lenn dat, want ik kon echt niks verzinnen. Verdomme Scott, je moet beter opletten met wat je zegt, Vince was bijna te weten gekomen dat ik nu naar Caro ga.” “Hoe wist jij nu dat Scott zijn eten thuis is vergeten?”, vroeg Vince aan Lenn want hij snapte er nog steeds niks van. “Ik wist dat niet maar het was een gokje want ik vergeet mijn eten ook zo vaak thuis, dus dan ga ik ’s middags ook thuis eten”, zei Lenn. “Ahh, nu snap ik het”, zei Vince. “Eindelijk, amai dat duurt ook lang voordat jij iets begrijpt zeg!”, lachte Lenn. “Jaja, lach maar”, zei Vince geïrriteerd. “Ja, euhh… ik ben door hè anders ben ik niet op tijd terug”, zei Scott terwijl hij wegging. “Ok, tot straks”, zei Vince maar hij vond het toch nog steeds heel raar. Hij vond dat Scott echt anders deed vandaag…
12.15 uur (in het ziekenhuis)
Na ongeveer 10 minuten kwam Scott aan bij het ziekenhuis, hij was met zijn auto naar daar gereden want te voet ging veel te lang duren. Hij ging naar de ingang van het ziekenhuis en ging meteen naar Caro haar kamer. Toen hij op haar deur klopte kwam er geen antwoord. Hij besloot om gewoon naar binnen te gaan. Hij ging naar binnen maar er was niemand. “Vreemd, dit is toch de juiste kamer he”, zei hij luidop. “Ja hoor!”, hoorde Scott iemand achter hem zeggen. Scott schrok zich rot en draaide zich om, het was Titin. “Omg Titin, mij zo doen verschieten!”, zei Scott die er nog steeds niet goed van was. “Oei, een slecht geweten?” “Daarvoor moet je een geweten hebben natuurlijk”, antwoordde hij. Titin lachte en vroeg: “Wat kom jij hier eigenlijk doen? Moet jij niet op school zitten?” “Ik heb middagpauze dus ik dacht: ik kom Caro eens bezoeken.” “Jaja, dat zal wel…”, zei Titin terwijl ze verderliep naar de zetel aan het raam en zich neerzette. “Kom, vertel maar wat je echt komt doen, je kan mij vertrouwen hoor, ik zal niks tegen Karel zeggen”, lachte Titin. “Ok, je hebt gelijk, ik kom niet alleen voor haar te bezoeken maar eigenlijk kom ik om met haar over Vince te praten. En ik moet haar iets laten horen waardoor het misschien terug helemaal goed zou kunnen komen tussen hen 2. Ik kom nu omdat ik weet dat Vince straks komt en ik wou vóór hem met haar praten…” “Ah ok, maar je gaat wel met iets heel strafs uit de hoek moeten komen want Caro is echt héél héél kwaad op Vince omdat hij haar opnieuw gekwetst heeft, ze wil zelfs terug naar de Ardennen verhuizen…”, zei Titin droevig. “Wat!? Dat meen je niet!?”, riep Scott. “Ja toch wel”, zei ze nu nog droeviger. “Maar dat mag echt niet! Nu moet ik zeker met haar praten, waar is ze trouwens!?”, vroeg Scott bezorgd. “Rustig Scott, ze is mee voor nog een paar onderzoeken om te kijken of alles in orde is en of dat ze naar huis mag gaan. Ze komt direct hoor, ik was het net gaan vragen daarom kwam ik vanop de gang”, zei Titin. “Ok, ik wacht wel tot ze hier is”, zei Scott terwijl hij ging zitten op een stoel. “Ok, ik zal even weggaan, ik ga naar de cafetaria beneden om iets te eten, kom me maar halen als er iets is!”, zei Titin terwijl ze de kamer uitliep. “Zal ik doen!”, riep Scott nog.
5 minuten later
De deur van de kamer ging open en er kwam een verpleegster binnen samen met Caro. Caro hield de arm van de verpleegster vast omdat ze nog niet zo stabiel was tijdens het wandelen. “Scott? Wat doe jij hier? Het is toch school?”, vroeg Caro verbaasd terwijl ze op haar bed ging zitten. “Caro, ik ga meteen met de deur in huis vallen… Ik moet met je praten over…” Caro liet Scott niet eens uitspreken. “Over Vince!? Nee danku Scott, ik moet echt niks meer van hem weten!”, riep Caro kwaad. “Maar Caro…” “Wat!? Was hij te laf om zelf naar hier te komen!? Was hij te bang om de waarheid recht in mijn gezicht te komen zeggen!?” “Nee Caro, laat mij alstublieft uitspreken!”, smeekte Scott. “Waarom!? Om te horen dat het hem spijt zeker!? NEE MERCI, IK HOEF ZIJN EXCUSES NIET MEER! HIJ HEEFT MIJ KAPOT GEMAAKT, HIJ HEEFT MIJ BEDROGEN & BELOGEN! HIJ HEEFT MIJ GEKWETST VOOR DE TWEEDE KEER AL! ECHT WAAR! IK HEB ER GENOEG VAN, DAAROM VERHUIS IK DIT WEEKEND AL TERUG NAAR DE ARDENNEN!”, riep Caro heel kwaad terwijl de tranen uit haar ogen vloeiden.