Wat na de trouw?

Deel 28

Op school
Vince & Scott waren natuurlijk één van de eersten op school. Ze waren nog wat aan het praten over hun plan toen ze zagen dat de andere boys naar hen toekwamen. “De andere boys zijn daar, niks zeggen hè, tegen niemand!”, fluisterde Vince tegen Scott. “Neenee, ik zeg niks.”
Bij Camille & haar vriendinnen:
Camille, Nona, Julie & Eline waren al op school toen Merel vrolijk naar hen toekwam gestapt. Camille zag het en vroeg nieuwsgierig: “Amai Merel, zo vrolijk?” “Ah, valt het zo op?”, lachte ze terwijl ze stiekem keek naar Vince. “Kom op, vertel! Je maakt me nieuwsgierig!”, zei Camille opgewonden. “Vince heeft mij een berichtje gestuurd!” “Huh, waarom stuurt die naar jou een bericht?”, vroeg Camille verbaasd. “Hij vroeg om eens af te spreken, woensdag na de training.” “Huh, wat!?” Camille kon haar oren niet geloven en zei: “Maar waarom zou die met jou willen afspreken, hij is toch met Caro!” “Tja, de liefde zal al over zijn zeker. Ik heb toch gezegd dat die twee niet bij elkaar pasten”, zei Merel met een brede grijns. Camille had niet gehoord wat Merel zei over hun, ze zat diep in gedachten verzonken: “Waarom zou Vince nu aan Merel vragen om af te spreken, hij heeft Caro toch? Of zou er iets gebeurd zijn tussen hun, na gisteren?” Camille vond het ook niet ok wat Merel gedaan & gezegd had want Caro was haar vriendin maar Merel was ook haar vriendin. Ze wou geen kant kiezen omdat ze anders misschien één van hen zou verliezen. “Waar is Vince toch allemaal mee bezig? Zou ik het niet beter aan Caro vertellen over hun afspraakje van woensdag? Neenee, beter niet, Vince moet dat zelf maar zeggen, ik ga geen ruzie stoken. Maar toch… Omg Vince, waar ben je toch mee bezig!? Ik hoop dat je Caro geen pijn gaat doen hè! Ze moet al zoveel verwerken!”, dacht ze in zichzelf. Nu pas viel het haar op dat Caro er nog niet was & de bel ging bijna gaan… “Ik hoop echt dat alles ok is…”, dacht Camille.
Bij Maria & Yemi:
“Hey pannenkoek!”, riep Maria naar Yemi toen ze aankwam op school. Yemi stond te wachten op haar & Caro en zei: “Hey Maria!” “Zeg, is Caro hier nog niet?”, vroeg Maria. “Nee, nog niet gezien”, antwoordde Yemi. “Ah dat is raar, de bel gaat bijna en ze is hier nog niet”, zei Maria. “Ja… Maar misschien heeft ze zich gewoon overslapen.” “Ja, dat kan wel.” “Kijk daar is Vince, misschien weet hij waar Caro is… Zullen we het aan hem eens vragen?” “Ja, dat is een goed idee pannenkoek. Kom we gaan het hem direct vragen!”, zei Maria toen ze Yemi meetrok naar Vince. “Hey Vince, weet jij waar Caro is? Want ze is hier nog niet en de bel gaat bijna”, vroeg Maria.
“Euhh…” Vince wist niet wat hij moest antwoorden maar toen ging de bel. Hij liep snel naar binnen, Scott liep achter hem aan, de andere boys en Maria & Yemi bleven hem verbaasd nakijken want ze snapten niet waarom hij niet antwoordde op hun vraag en zo snel wegliep.
In de klas
Het eerste lesuur hadden ze muziek van Mvr. Schmidt. Iedereen ging zitten op zijn plaats toen Mvr. Schmidt vroeg: “Weet iemand waar Juffrouw Timmers is?” Niemand wist waar ze was dus keken ze allemaal naar Vince. Nu moest Vince wel iets zeggen dus zei hij: “Euhh… nee, ik heb geen idee.” “Ok, dan zal ik het straks wel eens vragen aan Mr. Wolfs of hij iets weet van haar.” Ze wou net beginnen met haar les toen er op de deur werd geklopt. “Ah, dat is misschien Caro die te laat is”, zei Yemi luidop. “Binnen!”, riep Mvr. Schmidt. Het was Mr. Wolfs, hij zei: “Sorry dat ik u stoor Mvr. Schmidt.” “Dat geeft niet hoor, ik was toch nog niet begonnen.” “Ah ok, gelukkig. Maar euhh, waarvoor ik kom, is om te zeggen dat Juffrouw Timmers vandaag afwezig zal zijn.” “Ok, bedankt om het te komen zeggen, ik wou straks toch al naar u komen om te vragen of u iets wist over haar.” “Waarom is ze afwezig Meneer?”, vroeg Yemi bezorgd. “Ze is ziek”, antwoordde hij. “Wat heeft ze?”, vroeg Nona nieuwsgierig maar voordat Mr. Wolfs kon antwoorden zei Nona nog iets: “Oh nee, het is toch niet te erg!? Wat als ze de mazelen heeft of een hersenvliesontsteking! Daar kan ze wel van sterven hè! Of nee wacht…” “Nona!”, riep Camille die haar onderbrak. “Ja wat? Dat kan toch…”, zei Nona. Heel de klas keek met een bedenkelijk maar ook wel bang gezicht van Nona naar Mr. Wolfs, toen ze dachten aan wat Nona net zei. Toen Mr. Wolfs doorhad dat iedereen hem aankeek zei hij, een beetje in de war: “Euhh… Het is niet zo erg hoor, een beetje hoofdpijn & buikpijn, euhh… morgen komt ze normaal terug naar school.” Nona antwoordde daarop met een zucht: “Oef, gelukkig! Ik dacht al dat ze het niet zou overleven en dat we dan weer met z’n allen naar een begrafenis zouden moeten. En…” “Ja, Nona! Genoeg details!”, zei Maria die haar deze keer onderbrak. “Ok, fijn om te horen dat ze morgen al terug zou komen, bedankt Mr. Wolfs”, zei Mvr. Schmidt. “Ik ga jullie laten zodat je verder kan met je les.” Hij ging terug weg en Mvr. Schmidt begon met haar les. Vince die was niet echt aan het opletten, hij moest de hele tijd denken aan Caro. Want hij wist wel dat ze niet echt ziek was, het was alleen maar een smoesje om niet school te moeten zodat ze hem niet onder ogen hoefde te komen. Maar juist daarom zat hij heel erg in met haar. “Mr. Dubois? Hallo?”, riep Mvr. Schmidt. Lenn gaf hem een elleboogstootje zodat hij wakker zou worden. “Ja?”, vroeg hij toen hij uit zijn gedachten wakkerschoot. “Kunt u mij een antwoord geven op mijn vraag?”, zei Mvr. Schmidt streng. “Sorry, wat was de vraag?” Mvr. Schmidt vroeg bezorgd: “Alles in orde, Vince? Je lijkt er niet echt met je gedachten bij…”