Wat na de trouw?

Deel 32

Vince wilde zijn gsm wegleggen om te gaan slapen maar hij kreeg nog een bericht van… Merel:

Merel: Ik kijk al uit naar ons afspraakje van morgen xxx

Hij had geen zin om er nog op te antwoorden dus ging hij gewoon slapen. Maar hij kon niet goed slapen omdat hij moest denken aan Merel, die ‘x’jes die ze stuurde, zijn plan,… Hij hoopte echt dat zijn plan zou lukken, dan wist hij eindelijk waarom Merel dat allemaal gedaan heeft en dan zou misschien alles terug goed kunnen komen tussen hem & Caro… Uiteindelijk viel hij toch in slaap na lang nadenken.
De volgende ochtend (bij Caro)
Caro werd wakker door haar wekker. Ze had gisterenavond nog lang wakker gelegen om over alles nog eens na te denken. Ze wilde zo graag met Vince praten, maar ze dacht dat hij niet met haar wilde praten omdat zij het had uitgemaakt. Daarom begon ze te panikeren en dus is ze toen weer al wenend in slaap gevallen. Ze wilde nu echt niet opstaan, ze wou niet naar school gaan omdat iedereen haar ging aankijken op school. “Ze zullen waarschijnlijk weer allemaal vragen stellen en vragen hoe het met me gaat, daar heb ik echt geen zin in…”, dacht Caro in zichzelf. Maar ze moest wel naar school, van Titin en van Karel. Uiteindelijk stond ze toch op en ging ze zich klaarmaken.
08.15 op school
Caro kwam als eerste aan samen met Yemi & Maria, ze waren haar komen ophalen om samen naar school te fietsen. Onderweg naar school had Caro niets gezegd tegen hen, Yemi & maria voelden dat er iets was en keken met een bezorgd gezicht naar elkaar. Uiteindelijk vroeg Yemi: “Zeg Carootje, alles in orde?” “Ja tuurlijk, waarom misschien?”, zei Caro terwijl ze zo normaal mogelijk probeerde te doen. “Ah gewoon, je zegt zo weinig en je doet anders dan normaal”, probeerde Yemi haar duidelijk te maken. “Ik doe niet anders!”, zei Caro een beetje geïrriteerd. Maria & Yemi besloten er niet verder op in te gaan.  Ze zetten hun fietsen weg en gingen toen naar de speelplaats. Kort na hen kwamen Camille & Nona aan, ze gingen meteen naar Caro, Yemi & Maria toe. Nona zei: “Hey Caro! Ben je al beter?” “Huh?”, vroeg Caro verbaasd. “Je was toch ziek gisteren? Of…”, zei Nona maar Camille legde haar het zwijgen op omdat ze wel bijna zeker wist dat er iets anders was. “Ah, euhh… Ja, ik ben beter”, zei Caro twijfelend. “Euhh, Caro?”, vroeg Camille voorzichtig. “Ja?”, vroeg Caro. “Zeker dat er niks anders is?”, vroeg Camille bezorgd en ook omdat ze wilde weten of er echt iets was tussen haar & Vince. “Neenee, ik voelde mij gisteren gewoon niet goed.” “Ok dan”, zei Camille, ze wilde ook niet verder aandringen. Een paar minuten later kwamen ook Scott & de andere jongens aan, Scott ging ook naar Caro: “Hey Caro, alles in orde?” “JAA! ALLES IS PRIMA!”, riep Caro. De anderen verschoten van haar reactie. Toen besefte Caro dat ze misschien iets te fel had gereageerd en daarom nu iedereen haar raar aankeek. Ze liep weg met tranen in haar ogen, ze sloot zich op in één van de meisjestoiletten en begon zachtjes verder te huilen. Ondertussen kwam Vince ook toe, hij ging naar Scott die bij de rest van de klas stond, iedereen keek ook bezorgd naar Vince maar hij negeerde hun blikken. “Alles ok met jou?”, vroeg Camille ook bezorgd om hem. Hij knikte maar vroeg daarna om van onderwerp te veranderen: “Is Caro hier nog niet?” “Jawel, maar…”, zei Yemi maar Vince liet hem niet uitspreken. “Wel, waar is ze dan?” “Ze is net weggelopen”, zei Camille. “Hoezo, weggelopen? Waarom?”, vroeg hij verbaasd maar ook bezorgd om haar. “Ja euhh… Iedereen kwam vragen hoe het met haar ging en toen riep ze dat alles goed ging maar daarna is ze met tranen in haar ogen weggelopen”, vertelde Yemi. “Naar waar is ze gelopen!?”, vroeg Vince nu wel heel bezorgd. “De meisjestoiletten”, zei Nona. Vince wilde naar daar lopen maar Scott hield hem tegen en zei: “Ik denk dat je ze beter even met rust laat, ze heeft zelf toch gezegd tegen jou dat ze even tijd wou…” “Ja, maar…”, zei Vince maar Scott liet hem niet uitspreken: “Awel, geef haar die tijd dan.” “Maar gisteren heeft ze mij zelf gestuurd dat ze wilde praten.” “Echt? En wanneer gaan jullie praten?”, vroeg Scott. “Zaterdag komt ze naar mij, maar ik wil NU met haar praten, ik kan er niet tegen dat ze ongelukkig is, ik zie haar nog steeds graag, ook al is het uit!”, zei Vince bijna met tranen in zijn ogen maar hij kon ze nog net verbergen. “Waarom heb je dan niet vroeger afgesproken?”, vroeg Scott. “Ik… Ik heb gezegd dat ik niet kon…”, zei hij droevig. “Hoe stom kun je zijn Vince!? Nu wil ze praten en dan zeg jij dat je niet kan terwijl je wel kan!” Maar Vince antwoordde daar redelijk kwaad op: “Ja, ik weet het Scott, ik ben stom geweest om dat te antwoorden maar ik had geen andere keuze! Als ik gezegd had dat we na de training konden praten zouden we ons plan niet meer kunnen uitvoeren en ik wil dat ze er absoluut niks van afweet want anders gaat ze misschien verkeerde dingen denken over mij & Merel! Dan denkt ze misschien dat we een koppel zijn & dat ik Merel heb opgestookt om al die dingen te zeggen, terwijl dat helemaal niet waar is! En vrijdag hebben we dan dat rugbytoernooi dus dan kan ik ook niet praten dus heb ik dan maar gezegd dat ze zaterdag moet komen, dan hebben we een heel weekend om te babbelen!” “Ok, ik snap je! Maar wordt nu alstublieft terug kalm, het lost niets op & iedereen vraagt zich nu al af waarom jij & Caro zo raar doen. Dus probeer zo normaal mogelijk te doen. Kom we gaan terug naar de anderen, laat Caro gerust voor de rest van de week, je kan zaterdag met haar praten… En onthoud vooral, alles komt goed!”, zei Scott die hem een schouderklopje gaf. “Ok… Ik hoop het…”, zei Vince met een zucht. Als Scott & Vince terug bij de anderen gingen staan kwamen Merel, Julie & Eline als laatste toe, zij waren er namelijk nog niet. Merel ging meteen naar Camille om te vragen wat Mats nog had geantwoord over hun afspraakje van zaterdag om 14.00 aan de ingang van het park. “Hey Camille!”, zei Merel vrolijk terwijl ze haar een knuffel gaf. “Hey Merel, weer zo vrolijk?” “Ja natuurlijk! Ik ben zo zenuwachtig voor mijn afspraakje met Mats, wat heeft hij trouwens nog geantwoord?” “Hij zei dat hij er zal zijn!” “Geweldig, ik kijk er echt naar uit!”, zei Merel enthousiast. Camille glimlachte even maar ondertussen dacht ze: “Oef, ze denkt gelukkig al niet meer aan Vince, als ons plannetje lukt dan laat ze hem & Caro hopelijk helemaal met rust.” Maar Camille had iets te vroeg gesproken, want ondertussen ging Merel haar aandacht al naar Vince maar Camille merkte dat niet op. “Maar waar ik nog meer zin in heb is mijn afspraakje van vandaag met Vince. Als ik moet kiezen dan zou ik toch liever met Vince samen zijn dan met die Mats. Ik pas toch veel beter bij hem dan die trut van een Caro. Waar is ze trouwens, ik heb ze nog niet gezien die gaat toch weer niet ziek zijn hè, dan kan ik weer alleen naar die strafstudie!”, dacht Merel in zichzelf. Ze besloot het niet aan Vince te vragen want anders zouden Camille & de anderen van de klas weer kwaad op haar worden en dat wilde ze niet want anders had ze niemand meer. Ze vroeg het dan maar aan Camille & Nona want die waren al eerder op school: “Zeg, hebben jullie Caro al gezien?” “Ja, die is daarnet met traanogen naar de wc gelopen”, zei Nona. “Komaan Nona, waarom moest je dat nu zeggen, Caro zou vast niet willen dat iedereen het hier weet dat ze aan het huilen was!”, zei Camille die Nona een beetje boos aankeek. “Ja sorry, maar het is toch de waarheid”, zei Nona. “Maakt niet uit hoor Camille, ik zal het niet verder vertellen maar waarom liep ze eigenlijk wenend weg?”, vroeg Merel. “Dat weten wij ook niet maar ik denk dat er iets is tussen haar &…” Camille wou zeggen dat ze dacht dat er iets was tussen Caro & Vince maar ze wilde Merel niet herinneren aan hen anders mislukt hun plan misschien toch nog. Daarom maakte ze haar zin niet af maar Merel deed het in haar plaats. “Tussen haar & Vince?”, vroeg Merel terwijl ze eens keek met een klein, onmerkbaar, gemeen lachje naar Vince. “Ja…”, zei Camille dan toch maar. “Oei, ik hoop van niet”, loog Merel, ze hoopte natuurlijk wel dat er iets gebeurd was tussen hen. Camille was opgelucht dat Merel dat zei, nu was ze toch al een beetje gerustgesteld: “Ons plannetje zal wel lukken”, dacht ze.