Wat na de trouw?

Deel 55

“Zeg, wat was dat daarjuist allemaal met Camille?”, vroeg Vince nieuwsgierig. “Hoezo? Wat bedoel je?”, vroeg Scott die zich bijna verslikte in zijn eten. “Wel, die knipoog, ik heb het wel gezien hoor.” Scott glimlachte maar zei er niets op. “Hoe ga je het nu vanavond aanpakken?”, vroeg Vince. “Wat aanpakken?”, vroeg Scott die hem niet echt leek te begrijpen. “Wel, hoe ga je het aanvragen met Camille? Want je hebt nu je feest maar heb je al een manier bedacht om het haar te vragen?”, vroeg Vince nieuwsgierig. “Ik heb al iets in gedachten ja…”, zei Scott geheimzinnig. “Kom op vertel!”, zei Vince ongeduldig. “Nee, dat zul je vanavond wel zien.” “Allee, komaan  vertel, ik ben uw beste maat en ik heb u met alles geholpen om dit voor elkaar te krijgen”, zei Vince die het graag wilde weten. “Hier nog een hele zak vol versiering!”, zei Philippe die de keuken binnen kwam gewandeld. “Bedankt Meneer, daar gaan we wel wat mee kunnen, denk ik”, zei Scott. “Zeg maar Philippe hoor”, zei Philippe tegen Scott. “Je moet niet proberen van onderwerp te veranderen hoor Scott. Zeg nu gewoon wat je gaat doen om het aan te vragen, plss!”, zei Vince die maar bleef door zagen. “Zeg Vince, als die jongen dat nu niet wil vertellen, laat hem dan toch gewoon gerust. Je zal het vanavond wel zien, leer gewoon een beetje geduld hebben. En vertel liever hoe het bij Caro was gisteren en hoe jullie nu terug een koppel zijn geworden”, zei Philippe. “Ja, dat is nu eens een goed idee, vertel maar Vince”, plaagde Scott hem. “Oei, ja dat gaat niet gaan hè, want ik zie dat het dringend tijd is om te beginnen versieren anders geraken we nooit op tijd terug op school”, zei Vince met een klein gemeen lachje. “Ja dat is een goed plan en ondertussen kan jij ons ALLES vertellen over gisteren”, lachte Philippe. Vince besefte dat hij er niet aan kon ontkomen dus vertelde hij toch maar hoe het gisteren is gelopen met Caro, wel zonder de romantische stukjes, die hield hij liever voor zichzelf ;-)
16.00 uur - einde schooldag
Vince & Scott hadden samen met de hulp van Philippe het hele huis nog op tijd kunnen versieren voor het feestje. Daarna gingen ze terug naar school voor de laatste namiddag les vóór de herfstvakantie. Vince had ondertussen ook nog een berichtje gestuurd naar Caro om te laten weten dat het huis helemaal klaar was voor het feestje maar hij had er geen antwoord meer op gekregen. Hij dacht dat ze waarschijnlijk wel aan het slapen was om voldoende uitgerust te zijn voor het feestje.
*Tringgg* Daar was ze dan, de verlossende bel die het begin van de vakantie luidde. Iedereen liep zo snel hij kon uit het klaslokaal. “Eindelijk vakantie!”, riep Yemi blij. “En een feestje! Omg, ik heb er zoveel zin in! Woohoee!”, riep Nona enthousiast. “Ja maar voor we gaan feesten, moeten we eerst nog dat toernooi winnen hè, mannen!”, riep Lenn. “JAAA!”, riepen de jongens. “En wij gaan jullie aanmoedigen hè meisjes!”, zei Camille. “JAAA! GO TEAM!”, zei Maria. Iedereen lachte en ging dan naar de kleedkamers om zich om te kleden, behalve Yemi. Want die zit natuurlijk niet in het rugbyteam en al zeker niet in het cheerleaderteam. Hij ging naar de tribune op het sportveld om van daar de jongens straks aan te moedigen. Terwijl hij toch moest wachten belde hij eens naar Caro:
 
Caro: “Hey Yemi, waarvoor bel je?” Yemi: “Ah nee niks speciaals hoor, ik moet wachten tot het toernooi hier begint en ik zit hier toch maar alleen op de tribune. Want de anderen zijn zich aan het klaarmaken, dus ik dacht ik bel jou ff.” Caro: “Ahah ok dan.” Caro lachte. Yemi: “Zeg, jij komt dus ook straks naar het feestje.” Caro: “Ja klopt, dat wil ik echt niet missen hoor wat er gaat gebeuren tussen Camille & Scott. Yemi: “Hoezo, wat bedoel je?” Caro besefte dat ze haar mond nu echt wel voorbij had gepraat. Caro: “Ah, euhh, nee niks niks.” Yemi: “Maar waarom zei je dan…” Caro liet Yemi niet uitspreken. Caro: “Nee Yemi, er is niks.” Yemi: “Zeker hè?” Caro: “Jaja, heel zeker.” Yemi vond het wel een beetje raar maar vroeg er verder niks over want hij zag dat het rugbytoernooi bijna ging beginnen want de jongens kwamen aan op het sportveld. Yemi: “Euhh, sorry Carootje, ik ga je moeten laten want de jongens zijn daar. Het toernooi gaat bijna beginnen.” Caro: “Ok, is niks, wens ze daar maar veel succes van mij!” Yemi: “Ok wacht hè, nog niet afleggen hè!” Yemi ging rechtstaan op de tribune en riep zo luid hij kon naar de jongens: “Jongens, veel succes van Caro!!!” Hij wees naar zijn telefoon om proberen duidelijk te maken dat Caro aan de lijn hing. De jongens riepen allemaal “Bedankt Caro!” terug. Daarna ging Yemi terug zitten en ondertussen was Caro hard aan het lachen. Caro: “Allee kieken, salut!” Yemi: “Ja daaaag! Tot straks!”
 
En ze legden af. Kort daarna begon het toernooi en dat ging zeker wel tot bijna 18.00 uur duren. Dus besloot Caro om nog wat te rusten. Maar eerst stuurde ze Vince persoonlijk nog een berichtje om hem succes te wensen.
 

 
Vince las het bericht tussen een van zijn matchen door terwijl hij eventjes pauze had en antwoordde:
 

 
Een tijdje later
Het was nu bijna 18.00 uur en de matchen tussen de verschillende scholen waren afgelopen. Nu moest alleen nog de jury bekendmaken wie de winnaar was van het toernooi. Iedereen wachtte vol spanning af…