Wat na de trouw?

Deel 40

“Euhh… ja hoor, ze is al niet meer bewusteloos, dus dat is al goed nieuws, nu slaapt ze wel maar dat zal haar goed doen. Kan u haar ouders bereiken?” “Ehm ja, maar haar mama is overleden en haar papa woont in de Ardennen dus die kan niet naar hier komen. Ze woont bij haar oma dus ik zal haar bellen en vragen of ze naar hier komt. Zij kan dan haar vader inlichten want die weet nog niet wat er allemaal gebeurd is vandaag, ze was namelijk vermist door omstandigheden…” “Ok, ik begrijp de situatie, ze heeft waarschijnlijk al veel meegemaakt, als ik het zo hoor…” “Ja…”, zei Vince met een zucht en een droevig gezicht. “Maar het komt goed hoor met haar!”, zei de dokter die ook inzat met Vince. “Kan ik haar zien?”, vroeg Vince dan. “Ja tuurlijk, ze ligt op kamer 203, dat is op de 2e verdieping, als je hier de lift of de trap neemt dan kun je zo naar de 2e verdieping.” “Ok, bedankt dokter, ik ga eerst haar oma nog bellen.” “Ok is goed, maar ik raad aan om jouw ouders ook te bellen…” “Ja dat heb ik al gedaan, mijn vader komt naar hier & mijn vriend Scott komt ook nog naar hier, hij heeft haar samen met mij gevonden.” “Ok maar maak alstublieft niet te veel lawaai want het is al middernacht en ook het liefst niet te veel bezoek meer nu, ze moet voldoende kunnen rusten en normaal gezien laten we nu geen bezoek meer toe, snap je? Maar we maken nu eventjes een uitzondering.” “Ja, we zullen niet te luid zijn. Mag er ’s nachts wel iemand bij haar blijven?” “Ja dat mag, wel maar één persoon, het liefst een familielid of ja, jij haar lief mag ook natuurlijk”, zei de dokter. Vince wou nog zeggen dat hij eigenlijk haar lief niet meer was maar de dokter zei: “Euhh sorry maar ik moet nu naar een andere patiënt. Ik kom morgenvroeg bij haar langs om te kijken of alles nog in orde is en om te bespreken wanneer ze naar huis mag.” “Ok, is goed, bedankt dokter.” “Graag gedaan”, zei de dokter en hij liep weg. Vince kreeg wel tranen in zijn ogen van de woorden die de dokter zei: ‘Haar lief’. “Was dat maar zo… Ik hoop dat ze me vergeeft…”, dacht hij. Daarna belde hij eerst naar Titin, die zou meteen afkomen, dan belde hij zijn vader & Scott nog om te zeggen op welke kamer Caro lag. Daarna ging hij naar haar. Hij kwam binnen op de ziekenhuiskamer en zag dat ze sliep. Hij ging naast haar bed op een stoel zitten en nam haar hand terug vast. Terwijl hij haar hand vasthield staarde Vince voor zich uit naar de grond. Een paar minuten later werd Caro wakker… Ze deed haar ogen langzaam open, ze zag Vince zitten, hij staarde nog steeds naar de grond. Toen zag ze dat hij haar hand vasthield, ze kneep er eventjes zacht in. Vince had het gevoeld dus draaide hij zich om naar haar, toen keken ze recht in elkaars ogen. Het was stil, heel stil… Totdat Caro opeens moest hoesten, Vince had nog steeds haar hand vast met zijn ene hand, hij legde zijn andere hand op haar schouder terwijl ze hoestte. Er stond een fles water op het tafeltje naast haar bed, Vince nam de fles en goot wat water in een glas. Daarna gaf hij het aan haar. Caro nam een paar slokjes en gaf het glas daarna terug aan Vince, hij zette het terug op het tafeltje. Als Caro gestopt was met hoesten, keken ze terug naar elkaar, er viel terug een lange stilte tussen hen twee. Opeens stond Vince recht en zei hij zacht tegen haar: “Ik zal anders even naar buiten gaan...” Caro nam zijn hand terug en zei zachtjes: “Nee… Vince, ik heb liever dat je hier bij mij blijft…” Ze kneep lichtjes in zijn hand en keek hem een klein beetje smekend aan. “Zeker?”, vroeg Vince. Caro knikte zacht en trok zijn hand lichtjes terug naar haar. Vince ging terug zitten en zei: “Ok, ik zal bij jou blijven tot Titin & mijn vader hier zijn, ik heb ze gebeld. Scott komt ook nog even langs want we hebben jou samen gevonden…” Caro knikte en zei: “Danku.” Vince lachte heel eventjes naar haar maar daarna werd hij iets serieuzer en zei hij: “Caro… Merel en ik…” Caro onderbrak hem: “Een andere keer Vince, ik ben moe…” “Ok… Slaap maar, ik blijf hier.” Caro deed haar ogen toe en viel meteen in slaap. Vince keek naar haar toen ze sliep en wachtte ondertussen op zijn vader, Titin & Scott.
Een paar minuten later
Er werd op de deur geklopt… Het was Scott, hij kwam binnen en ging naar Vince die nog steeds naast Caro haar bed zat en haar hand vasthield. “En? Hoe is het met haar? Is ze nog steeds bewusteloos?”, vroeg Scott. “Nee, ze is al eventjes wakker geweest maar nu slaapt ze dus we moeten stil zijn zodat ze kan rusten heeft de dokter gezegd”, fluisterde Vince. Scott fluisterde nu ook: “Ah ok. En wat heeft hij nog gezegd?” Toen Vince wilde antwoorden werd er terug op de deur geklopt, Titin kwam binnengelopen, gevolgd door Olivier. “Oh nee Carootje!”, riep Titin met tranen in haar ogen toen ze haar kleindochter zo zag liggen. “SSSTTTT!! Ze slaapt!”, fluisterde Vince zo luid mogelijk, maar ook niet te luid want hij wilde niet dat ze wakker werd. “Ok maar is alles in orde met haar? Wat heeft de dokter gezegd?”, vroeg Titin bezorgd. “Sttt! Kom we gaan even naar de gang, daar zal ik alles uitleggen”, fluisterde Vince. Vince liet Caro haar hand voorzichtig los en ze gingen allemaal naar de gang. Vince liet de deur van haar kamer op een kiertje staan zodat hij haar nog zou horen roepen als er iets was. “Ok, dus de dokter heeft gezegd dat ze helemaal onderkoeld was en als we haar een paar minuten later maar gevonden hadden, was ze er waarschijnlijk nu niet meer geweest…” “Oh nee, ik mag er niet aan denken dat ze er bijna niet meer was…”, zei Titin. “Geen zorgen Titin, ze is veilig nu”, zei Olivier. “Ja, ze was bewusteloos toen we haar gevonden hadden maar tijdens de onderzoeken is ze blijkbaar terug bijgekomen. En als ik bij haar mocht gaan, sliep ze. Ze is wel eventjes wakker geweest toen ik bij haar zat”, zei Vince.  “Hebben jullie met elkaar gepraat over Merel en die kus?”, vroeg Scott. “Nee, ik was er even over begonnen maar ze zei dat ze moe was dus heb ik haar laten verder slapen…”, zei Vince met een droevig gezicht. “Maar Vince toch, het komt wel goed hoor tussen jullie, als je wilt, zal ik eens met haar praten”, zei Titin die een hand op Vince zijn arm legde. “Bedankt Titin maar dit moet ik zelf oplossen. Ik kom morgennamiddag direct na school naar hier om erover te praten”, zei Vince. “Ok, het komt wel goed hoor tussen jullie!”, zei Titin aanmoedigend. Toen Titin dat zei, van dat zij eens met Caro wilde praten, kwam Scott op een idee… Wat Vince niet wist is dat Scott het hele gesprek tussen Vince & Merel had opgenomen met zijn gsm. Daarom was Scott redelijk kalm daarstraks, terwijl ze Caro aan het zoeken waren. Want hij wist zeker dat alles terug zou goedkomen tussen Caro & Vince. Caro zou Vince sowieso niet meer willen spreken hebben, dus was Scott zijn plan om naar Caro te gaan en alles te laten horen aan haar. Maar ja, toen was ze natuurlijk verdwenen dus kon hij de opname van dat gesprek niet aan haar laten horen. Dus dacht hij nu: “Wat als ik nu morgen naar hier kom om alles uit te leggen van wat er vandaag echt gebeurd is en haar dan ook die opname laat horen als ze me niet gelooft. Want naar Vince zal ze waarschijnlijk nog steeds niet willen luisteren, zo is Caro gewoon: Koppig, maar diep vanbinnen ziet ze hem wel nog doodgraag. Ze zijn zo een mooi & schattig koppel, het zou spijtig zijn dat ze gewoon door Merel haar stomme rotstreken uit elkaar zijn! Ik ga het gewoon doen! Ik zal morgen tijdens de middagpauze op school naar hier komen, zodat ik haar eerst kan spreken en alles uitleggen zonder dat Vince het weet…” Scott werd wakker uit zijn gedachten toen Vince terug iets zei na een korte stilte. “Ah ja en de dokter zei dat alles normaal gezien in orde zal komen met haar. Hij komt morgenvroeg kijken hoe het met haar is en gaat dan bekijken of ze naar huis mag. Maar ze moet vooral veel rusten nu, zodat haar lichaam terug op krachten kan komen”, zei Vince. “Ok, echt bedankt Vince. En Scott jij ook natuurlijk. Zonder jullie was ze hier niet meer…”, zei Titin. Het bleef weer even stil tot Olivier zei: “Kom Vince, we gaan naar huis zodat Caro kan rusten en dat jij kunt gaan slapen, want het is morgen nog school hè.” “Jaja…”, zuchtte Vince die eigenlijk niet wilde meegaan. Titin merkte het en fluisterde in Vince oor: “Ga maar mee met je papa, ik blijf hier bij haar, kom morgen gewoon na school naar hier, ik zal zorgen dat ik dan eventjes weg ben zodat jullie kunnen praten.” Vince twijfelde even maar luisterde naar Titin en zei: “Ok papa, ik ga mee naar huis. Maar ik ga eerst mijn jas en gsm nog halen, die liggen nog bij Caro.” “Ok, doe maar jongen, ik wacht hier.” Vince ging terug naar binnen in haar ziekenhuiskamer, hij ging naar haar toe en hij nam haar hand vast. Na een aantal seconden liet hij haar hand terug los en pakte hij zijn spullen. Hij keek nog eens naar haar met een bezorgde blik en ging dan terug naar de gang. Toen Scott Vince uit haar kamer zag komen zei hij: “Ik ga ook eens naar huis, tot morgen Vince.” “Ja tot morgen.” “Dag Titin, laat maar weten als er iets is”, zei Olivier. “Zal ik zeker doen, tot morgen Vince?”  “Ja, tot morgen”, zei Vince. Olivier, Vince & Scott gingen naar huis en Titin die bleef bij Caro.
De volgende dag - (donderdag)
Het was 07.00 uur, Vince zijn wekker ging af. Maar Vince hoorde hem niet want hij was nog in een diepe slaap, want hij was echt doodop van afgelopen nacht...
07.00 uur - (bij Scott)
Scott was wel al wakker, al een tijdje zelfs, hij kon niet meer slapen. Want hij zat met zijn gedachten bij Caro. Hij was aan het nadenken over wat er met haar gebeurd zou zijn als ze haar niet op tijd hadden gevonden. “Nee Scott, daar mag je niet aan denken, ze is ok nu, denk aan leuke dingen, aan Camille bijvoorbeeld!”, dacht Scott en er verscheen spontaan een lach op zijn gezicht. Met zijn gedachten bij Camille stapte hij uit bed en maakte hij zich klaar voor school.
07.30 - (bij Caro, in het ziekenhuis)
Caro werd wakker… Ze zag iemand zitten naast haar bed, ze dacht eerst dat het Vince was maar ze keek nog eens goed en toen zag ze dat het Titin was. “Ik zal wel gedroomd hebben dat Vince hier was vannacht”, dacht ze. “Hey schatteke, goed geslapen?”, vroeg Titin. “Ehm ja… maar waar ben ik Titin?” Caro herinnerde zich niet veel meer van afgelopen nacht. “Je bent in het ziekenhuis, Carootje…” Op dat moment werd er op de deur geklopt. Het was de dokter die kwam kijken hoe het met haar ging. “Goedemorgen juffrouw Timmers en de oma, klopt dat?” “Ja, dag dokter”, zei Titin die haar hand uitstak. Ze schudden elkaar de hand. “Aangenaam, ik ben dokter Verbruggen, ik kom om te kijken hoe het met je gaat Caro. Weet je nog wat er gebeurd is?” “Ehm nee sorry… ik kan me niet zoveel meer herinneren van deze nacht”, zei ze een beetje verward. “Geeft niet hoor, denk eens rustig na, misschien komt het dan wel terug”, zei de dokter die iets noteerde op zijn papieren die hij bij zich had. Caro dacht ondertussen diep na. “Ehm, het laatste wat ik me herinner is dat ik naar het graf van mijn mama ben gegaan, ja… omdat ik ehh…” “Vertel maar rustig, je hebt alle tijd…”, zei de dokter. “Ehm… ja, ik ben dus naar het graf gegaan omdat ik het even heel erg moeilijk had… Ik ben bij het graf gaan zitten en heb wat gepraat tegen mijn mama. Ik was ook moe van alle emoties dus ik besloot om even met mijn hoofd op mijn trui op het graf van mijn mama te gaan liggen en ik moet in slaap gevallen zijn. Vanaf dan herinner ik me niks meer…” “Ok…”, zei de dokter die verder noteerde. “Maar euhh… Dokter ik voel mij ook niet zo goed, ik voel me redelijk slap”, zei Caro. “Dat is normaal hoor, je lichaam is een hele tijd lang onderkoeld geweest en is zijn krachten een beetje verloren. Daarom raad ik je aan om voldoende de rusten, dan komt dat allemaal terug in orde. Ik moet eerst nog een paar onderzoeken doen en als dan alles goed is mag je vanavond naar huis.” “Oh, dat is goed nieuws hè Carootje?”, zei Titin blij. Caro knikte en lachte eens. “Ok goed, er komt jou straks iemand halen voor de onderzoeken en ik zie jou dan deze avond voor de uitslag”, zei de dokter. “Ok, bedankt dokter”, zei Caro zacht. En de dokter ging terug weg. “Zeg Carootje, ik heb alles al aan Karel laten weten, dus over school moet je je geen zorgen maken”, zei Titin toen de dokter buiten was. “Merci Titin.” “En ik heb ook al met je papa gebeld over alles wat er gebeurd is afgelopen nacht & afgelopen dagen… Hij wou heel graag komen maar hij had het te druk met de winkel. Ik heb hem gezegd dat alles ok is met jou en ik moest jou veel groetjes doen.” “Dat is lief, ik zal hem straks of zo eens een berichtje sturen.” “Ok is goed schatteke. Maar… Hij heeft mij ook nog iets anders verteld over jou… Jij hebt blijkbaar gisteren nog gebeld met hem. Je was helemaal overstuur en klopt het dat jij hebt gevraagd om terug te gaan naar de Ardennen?”, vroeg Titin bezorgd. Caro knikte. “Maar waarom toch Carootje?” Caro zei niets. “Waarom wil je opeens terug naar de Ardennen?”, vroeg Titin dan nog eens. “Omdat ik Vince nooit meer wil zien Titin! Hij heeft mij bedrogen, belogen & misbruikt! Hij heeft mij diep gekwetst, voor de tweede keer al! Ik heb er gewoon echt genoeg van Titin! Tis voorbij, gedaan tussen ons! VOOR ALTIJD!”