Wat na de trouw?

Deel 57

Hij deed het licht uit en ging kijken in de badkamer…
Hij kwam binnen en zag Caro op de grond in een klein bolletje zitten tegen de muur. “Hey Vlinder, wat is er?”, vroeg hij toen hij op zijn hurkje ging zitten en zijn handen op haar benen legde. Caro keek hem aan, pas dan had Vince maar door dat ze aan het huilen was. Hij ging meteen naast haar zitten en sloot haar in zijn armen. Hij veegde haar tranen weg en vroeg dan nog eens voorzichtig wat er scheelde. Caro antwoordde al huilend: “Mama…” Vince zweeg even omdat hij niet goed wist wat hij moest zeggen en probeerde haar te troosten. “Je mist haar hè?”, vroeg hij dan maar. Caro knikte en zei: “Het is zondag de 1e Allerheiligen sinds mama er niet meer is…” Vince begreep haar: “ Daarom dat je weer veel aan haar denkt.” Caro knikte zacht. “Ga je zondag naar het kerkhof?”, vroeg Vince. “Ja, samen met Titin en papa komt ook speciaal naar hier.” “Das goed, dan zie je hem ook nog eens”, zei Vince troostend. Caro knikte en zei na even een korte stilte: “Ik wou eigenlijk vragen of je zondag meewilt gaan.” “Naar het graf van je mama?”, vroeg Vince. Caro knikte en zei: “Ik zou het fijn vinden moest je meegaan, dan kan ik je eens voorstellen aan mama.” Caro lachte een beetje terwijl ze het zei en Vince moest ook eens glimlachen. “Als jij dat wilt dan doe ik dat met veel plezier, had je schrik om dit te vragen?” “Een beetje misschien.” “Dat hoeft toch niet, je weet dat ik jou doodgraag zie dus doe ik dat graag. Zo lang jij maar gelukkig bent”, zei Vince toen hij haar kuste. “Dankje”, glimlachte Caro terwijl ze Vince in de ogen keek. “Was het dus ook daarom dat je daarnet zo raar deed?” Caro zei niets maar staarde naar grond terwijl haar glimlach terug met de noorderzon verdween. “Caro??”, vroeg Vince nog een keer maar deze keer iets serieuzer. Caro zweeg nog steeds en bleef naar de grond kijken. “Caro, zeg gewoon waar je mee zit. Ik zie dat er iets is, je kan mij alles zeggen hè, dat weet je toch?”, zei Vince terwijl hij haar nog steeds dicht tegen zich aanhield. Uiteindelijk begon Caro toch te praten: “Toen je daarstraks over ‘het’ begon, was ik gewoon geschrokken. Vandaar dat ik toen niet veel zei, maar ik weet gewoon niet of ik er klaar voor ben… Kijk, zo’n dingen zou ik met mama kunnen bespreken maar ja…” Ze kreeg terug een paar traantjes maar Vince veegde ze snel terug weg. “Het was dom van mij om daar nu al over te beginnen zeker?”, vroeg Vince. “Nee tis ok, ik wist dat we dit gesprek ooit wel eens zouden moeten hebben. Ik was inderdaad wel geschrokken dat je er nu al over begon. Maar het is misschien toch beter nu, dan hebben we dit gesprek al gehad.” “Ok, ja en nu?”, vroeg Vince terwijl hij Caro aankeek. “Ik wil er eerst zelf nog eens over nadenken en het laten bezinken. Geef mij gewoon nog een beetje tijd alsjeblieft…”, zei Caro. “Tuurlijk! We doen het op ons eigen tempo, daar moet je je echt geen zorgen over maken”, zei Vince. “Zeker?”, vroeg Caro onzeker. “Ja natuurlijk, we doen het volgens jouw tempo, volgens wanneer jij er klaar voor bent. En je moet ook geen schrik hebben dat ik je hierdoor laat vallen hè! Zeker niet, je betekent daarvoor veel te veel voor mij!”, stelde hij haar gerust en gaf haar een kus. Caro glimlachte en zei dan nog: “Als we het doen, wil ik het wel veilig doen, ik heb geen zin om een tienermoeder te zijn, echt niet!” Vince lachte door de manier waarop ze het zei. “Nee inderdaad, daar wacht ik liever nog wat mee, das voor later!”, knipoogde hij. Caro lachte: “Ja voor later is goed, ik ben nu liever nog wat alleen met ons twee.” En ze kusten elkaar lang. “Kom, gaan we naar beneden? Want iedereen zal er wel bijna gaan zijn en Scott zit daar maar alleen beneden”, zei Vince terwijl hij recht kroop van de grond. Hij stak zijn handen uit naar Caro en trok haar dan ook recht. “Ja wacht, zie je niet meer dat ik geweend heb?”, vroeg Caro. Vince wreef nog eens over haar wangen en gaf haar dan een kus op haar voorhoofd. “Zo, nu merkt niemand dat meer!”, lachte hij. “Haha, nee maar serieus? Moet ik toch geen make-up of zo opdoen?”, vroeg Caro. “Nee, want jij ziet er altijd goed uit! En ik kan het weten want ik kijk de hele tijd naar jou! En iedere keer opnieuw verdrink ik in jouw schoonheid!”, slijmde Vince. “Ja kom, tis goed zeveraar!”, lachte ze. “Ik zever niet, het is gewoon de echte waarheid!”, zei hij verliefd terwijl hij haar kuste. “Ok tis goed, maar ik ga toch mijn dotje nog eens opnieuw doen hoor”, zei ze terwijl haar dot losmaakte en in de spiegel keek. “Allee, die zat toch nog goed?”, zei hij terwijl hij zijn arm rond haar heen deed. “Nee, hij was helemaal in de war omdat ik tegen jou lag hier”, zei ze toen ze klaar was en haar doet nog een beetje goed stak. “Zeg, hij staat goed hoor!”, zei Vince omdat het een beetje lang duurde. “Nee, hij moet perfect staan en er mogen geen haartjes meer uitsteken anders trekt hij echt op niks”, antwoordde Caro. “Amai, zo lang dat jullie vrouwen er altijd over doen in de badkamer”, zuchtte Vince. Caro lachte en zei: “Wen er dan maar al aan hè Vinnieboy!” “Noem mij niet zo, het is al erg genoeg dat Yemi dat zegt!” Caro lachte en vroeg: “Ok, en hoe moet ik je dan wel noemen?” “Alles behalve die naam!”, zei Vince. “Ok, dan noem ik je… mijn maatje!”, lachte ze. “Oh nee, niet zo”, zuchtte Vince terwijl hij toch moest lachen. “Ja, jij bent met die naam afgekomen toen…” “Jaja, ik weet het, toen we in het park stonden op de brug. Ja, hoe kon ik nu weten dat je wel gevoelens had voor mij?”, zuchtte Vince. “Oh, ocharme, tis u al vergeven mijn Vinnieboy”, plaagde ze hem toen ze eindelijk uit de badkamer kwam. “Nu is het oorlog!”, lachte Vince. Caro liep vlug naar beneden en Vince kwam achter haar aan. Ze liepen de hele living rond tot in de keuken, waar Vince haar uiteindelijk kon vangen. “Gevangen!”, lachte Vince die Caro stevig vasthad. “Ok, ik geef mij over. Laat je mij dan nu vrij?” giechelde ze. “Alleen als je belooft dat je mij nooit meer Vinnieboy of maatje noemt.” “Ja, ik beloof het”, lachte ze. “Ik geloof je alleen als je mij een kus geeft of 2 of 3 mag natuurlijk ook altijd”, lachte Vince. “Profiteur!”, zei ze waarna ze hem een hele lange liefdevolle kus gaf. Daarna vroeg Caro: “Zeg, waar is Scott nu eigenlijk? Want je zei toch dat die hier al was.” “Ja nu dat je het zegt, waar is die eigenlijk? Ik zie hem hier niet meer in de zetel zitten waar die daarnet zat…