Wat na de trouw?

Deel 5

Maar Vince ging voor de deur staan zodat Caro de deur niet kon opendoen. “En waar denkt Mevr. Timmers naar toe te gaan?”, vroeg Vince terwijl hij Caro vastgreep met zijn beide sterke armen die hij rond haar deed zodat ze niet meer kon ontsnappen. “Ah.. Euhh.. Ik weet het niet”, antwoordde Caro met een ondeugend lachje. “Jaja, dat zal wel. Eerst wil mevrouw niet opstaan en heeft ze een gigantisch ochtend-, allee eigenlijk al middaghumeur. En nu kan ze niet snel genoeg weg zijn met een ondeugende lach op haar gezicht”, zei Vince terwijl hij Caro nog steeds vasthad en haar onderzoekend aankeek met glimlach. “Oeioei, en wat nu?”, vroeg Caro met nog altijd diezelfde ondeugende lach. “Wat dacht je van dit?”, vroeg Vince terwijl hij haar begon te kietelen. “Nee, nee, nee, nee, nee! Vince, stop! Plsss, stop!”, riep Caro terwijl ze pijn had van het lachen en op het bed viel met Vince op haar zodat ze weer niet kon ontsnappen. “Moet ik stoppen?”, vroeg Vince met een brede ondeugende glimlach. “Ja, plss!”, smeekte Caro toen ze nog steeds moest lachen. “En wat als ik nu niet wil?” “Geen idee”, lachte ze. “Dan ben ik net zoals jij daarnet, toen je niet wou opstaan.” “Ah ja?”, vroeg Caro ondeugend. “Oei, zijn we dat al vergeten?”, vroeg hij toen hij haar terug begon te kietelen. “Hahaha, nee Vince! Niet opnieuw!” riep ze. Maar Vince luisterde niet en bleef zo nog 5 minuten lang kietelen. Als hij uitgekieteld was en Caro was even bekomen, ging Caro naar het toilet en daarna gingen ze samen naar beneden om te ontbijten.
In de keuken
“Ah, onze tortelduifjes!”, riepen Olivier & Philippe in koor. “Wat was al dat gegiechel daarnet? Je kon het horen tot beneden.”, vroeg Philippe nieuwsgierig. “Ah, ik weet het niet papa”, antwoordde Vince terwijl hij eens lachte naar Caro. Ze moest ook lachen. “Jaja, ik zal maar niet vragen wat jullie vannacht hebben uitsgestoken zeker?”, zei Philippe met een glimlach. “Wij zijn heel braaf geweest, maak je maar geen zorgen”, lachte Vince terwijl hij Caro een knuffel gaf. “Kom, ontbijten!”, zei Caro om van onderwerp te veranderen. Vince & Caro begonnen te eten tot Caro dit vroeg: “Moeten jullie niet ontbijten?” “Nee, wij hebben al ontbeten op een ‘normaal’ uur dat normaal gezien iedereen ontbijt.”, zei Olivier die knipoogde naar Philippe. “Wanneer zijn jullie dan opgestaan?” vroeg Vince met een verbaasd gezicht. “Op een ‘normaal’ uur dat ‘normale’ mensen opstaan, Vince”, zei Olivier terwijl hij keek naar Caro & Vince. “Zeg papa, wij zijn toch de 2 meest ‘normale’ mensen ter wereld”, zei Vince doodserieus terwijl hij een arm rond Caro legde. “Ja natuurlijk, Vince! Vandaar dat jullie plots, van de ene op de andere dag, hier samen aan tafel zitten alsof jullie al tien jaar lang samen zijn. Jaja, jullie zijn echt de meest doodnormale mensen die ik ken”, plaagde Philippe hen. “Jaja, tis al goed papa”, zei Vince een beetje geïrriteerd. “Och jongen, nee, wij zijn echt blij dat jullie elkaar eindelijk gevonden hebben!” “Wij ook!”, zeiden Vince & Caro tegelijk. Toen moesten ze lachen en gaven elkaar een kus. Toen ze gedaan hadden met eten en naar boven wilden gaan zei Olivier dit: “Ah Caro, ik was het je bijna vergeten zeggen maar je oma heeft hier wat kleren en spulletjes afgezet voor jou.” “Ah ok, bedankt om het te zeggen, ik zal ze meenemen naar boven.” “Wanneer heeft ze dat gedaan?”, vroeg Vince nieuwsgierig. “Deze ochtend, waarom?”, vroeg Olivier. “Gewoon omdat ik het raar vind dat ik de bel niet heb gehoord.” “Ja dat komt omdat jij toen nog in dromenland lag.” “Ja dat kan wel. Maar waarom hebben jullie eigenlijk niet uitgeslapen? Jullie moeten toch nergens naartoe vandaag?” “Wij moesten nog iets bespreken met Titin.” Caro keek op en vroeg: “Waarom moesten jullie iets met Titin bespreken?” “Ja, waarom?”, vroeg Vince ongeduldig. “Euhh..” “Komaan, zeg het! Deze nacht moesten jullie ook al iets bespreken! En het ging over mij, jullie kunnen het niet ontkennen want ik heb het gehoord!”