Wat na de trouw?

Deel 37

“Rustig Vince, denk na, waar kan ze zijn volgens jou? Waar gaat ze vaak naartoe?”, vroeg Scott die Vince probeerde te kalmeren. “Euhh… Ik weet dat ze met Yemi & Maria vaak naar het park gaat want de vorige keer hebben we het daar goed gemaakt en besloten om toen vrienden te blijven. Dat was nog voor de trouw, toen heb ik haar ook die uitnodiging voor de trouw gegeven, die ik in de klas niet wilde geven aan haar omdat ik dacht dat zij toch niet zou willen komen. Dat weet je toch nog hè, jij zij me toen dat ik haar toen gekwetst had en…” “Jaja Vince dat weet ik nog, maar nu geen tijd voor verhaaltjes, we moeten Caro vinden!” “Ja juist, kom we gaan naar het park!”, zei Vince die meteen richting het park liep.
Een halfuur later
Het was ondertussen al rond 19.00 uur, Vince zijn vader had al gebeld om te vragen waar hij bleef. Vince had maar gewoon de waarheid verteld. Zijn vader vroeg of hij & Philippe niet moesten helpen meezoeken maar Vince zei: “Neenee, ik zal het zelf wel oplossen, het is tenslotte mijn fout dat ze is weggelopen, ik hou jullie op de hoogte!” Daarna legde hij meteen af omdat hij geen tijd wou verliezen, hij wou Caro zo snel mogelijk vinden. Ze hadden ondertussen al heel het park doorzocht maar hadden haar nog steeds niet gevonden. Vince zei: “We hebben heel dat park al 10 keer doorzocht en haar nu nog steeds niet gevonden, waar zit ze toch!? Ik begin mij echt zorgen te maken over haar, Scott!” “We mogen niet opgeven, is er nog een andere plaats waar ze kan zijn?” Vince dacht na maar zei: “Euhh… nee ik weet het echt nie, komaan waar zit ze toch, ik wil haar echt vinden, ik kan niet zonder haar!” Hij kreeg tranen, Scott zag het en zei: “Komaan Vince, is er echt geen andere plek waar ze kan zijn, bijvoorbeeld als ze alleen wilt zijn?” Vince dacht nog eens diep na. “Ja, ik weet waar ze is! Het bankje aan de Schelde, ze komt daar altijd als ze tot rust wilt komen of als ze alleen wilt zijn! Dat heeft ze me zelf verteld toen we daar waren een paar dagen voor de trouw, omdat zij me een bericht had gestuurd om te vragen of ik kon afspreken!” “Ok, kom dan ga we daar kijken!”, zei Scott.
Een kwartier later
Het park & het bankje aan de Schelde lagen best ver van elkaar dus het was wel een eindje lopen, maar Vince had er voor over, hij wilde Caro absoluut vinden. Ze kwamen uitgeput aan bij het bankje maar daar was ze ook niet. Ze keken even rond in de buurt van het bankje… “Niemand!”, zei Scott met een zucht. “Scott, ik zweer het, er is echt iets gebeurd met haar, we moeten naar de politie gaan!” Scott bleef opvallend kalm bij de situatie, Vince merkte het: “Hoe kun jij zo kalm blijven!? Caro is wel weg hè, VERDWENEN!!” “Ja Vince maar het heeft geen zin om in paniek te slaan want daarmee gaan we Caro niet terugbrengen. Is er echt geen andere plaats meer, waar je aan denkt?” “Nee Scott, ik weet echt niks meer, ze kan echt overal zijn… Heb jij misschien nog idee?” “Nee niet echt, ik denk dat je gelijk hebt, we moeten naar de politie gaan.” “Wacht ik ga eerst mijn vader bellen, ik had beloofd dat ik hem op de hoogte ging houden.” “Ok, doe maar, vraag misschien of hij mee wilt komen naar het politiekantoor…” “Ok, zal ik doen.” Hij belde naar zijn vader, die nam meteen op. “Hey jongen, heb je haar al gevonden?”, vroeg Olivier. “Nee, nog steeds niet, we zijn eerst bij haar thuis geweest maar niemand deed open, we hebben heel het park wel 10 keer doorzocht & aan de schelde is ze ook niet. Dat waren de plekken waar ze het meeste komt, we zijn van plan om naar de politie te gaan want we vinden haar echt niet…” “Moet ik meegaan naar de politie?” “Ja, dat wou ik net vragen.” “Ok, ik kom nu direct naar het politiekantoor.” “Ok, wij komen ook naar daar, tot straks.” “We gaan haar wel vinden hoor, jongen!” “Ik hoop het papa, ik weet niet wat ik zonder haar zou moeten doen…” “Het komt wel goed, jongen, tot zo meteen!” “Ja, dag papa.” Hij legde af en Scott & Vince vertrokken naar het politiekantoor.
Weer een kwartier later
Het was al half 8 toen ze bij de ingang kwamen van het politiekantoor, Vince zijn vader was er al. Vince gaf zijn vader een knuffel. “Alles komt goed, jongen!”, zei hij terwijl hij Vince een schouderklopje gaf. “Kom we gaan naar binnen, hoe sneller we hier terug buiten zijn, hoe beter”, zei Vince. “Waarom?”, vroeg zijn vader. “Dan kunnen we verder zoeken, duhh!”, zei Vince. “Vince, we gaan naar de politie zodat zij verder kunnen zoeken naar haar.” “Je denkt toch niet dat ik nu thuis rustig in de zetel kan gaan zitten, terwijl er misschien iets kei ergs is gebeurd met haar! Neenee, ik stop niet met zoeken voor ik haar terugvind!”, protesteerde Vince. “Ok, we zien nog wel”, zei zijn vader. Ze gingen naar binnen, ze kwamen bij de balie en de agente vroeg: “Goeiendag, waarmee kan ik jullie helpen?” Nog voor ze konden antwoorden zei de agente nog iets: “Omg! U bent dé Olivier Dubois en jij bent zijn zoon Vince Dubois, ja… en jou ken ik niet (waarmee ze Scott bedoelde). Maar mag ik een handtekening van u Mr. Dubois, ik ben grote fan van u!” Vince zijn vader nam het woord en zei: “Ik heb nu geen tijd voor handtekeningen, wij komen een verdwijning aangeven, dat is hier toch nog steeds een politiekantoor of niet!?” “Ja tuurlijk, volgt u mij maar”, zei de agente. Ze nam hen mee naar het bureau van een andere agent, die zei: “Ga maar zitten, waarmee kan ik jullie helpen?” “Wij komen de verdwijning aangeven van onze vriendin”, zei Vince snel. “Ok, wat is haar naam?”, vroeg de agent. “Caro Timmers”, zei Vince. Maar Scott verbeterde hem: “Nee eigenlijk heet ze Caroline Timmers maar wij noemen haar Caro”, zei Scott. “Ja, ook waar”, dacht Vince in zichzelf. De agent tikte verder op de computer terwijl hij nog een aantal vragen stelde: “Zijn haar ouders al ingelicht?” “Euhh nee, haar mama is overleden & haar vader woont in de Ardennen”, zei Vince. “Sorry dat wist ik niet maar kunnen jullie iemand anders van haar familie bereiken, bij wie ze woont bijvoorbeeld, want ik neem aan dat ze nog niet alleen woont.” “Oh ja tuurlijk, Titin! Dat we daar niet aan gedacht hebben om haar op te bellen, misschien weet zij wel waar ze is want Caro verteld alles aan Titin…”, zei Vince. “Ok, kan iemand haar opbellen?”, vroeg de agent. “Ja, ik zal haar bellen, ik heb haar nummer”, zei Olivier. Hij stond recht en ging wat verder staan om naar Titin te bellen. Titin nam op: “Hey Olivier, waarvoor bel je?” “Hey Titin, euhh… is Caro thuis?” “Nee, ik ben ook nog maar net terug thuis maar ze heeft mij een berichtje gestuurd dat ze even naar buiten was. Waarom misschien?” “Wel, het zit zo, Caro is verdwenen nadat ze Vince zag kussen met Merel maar dat betekende niks zegt Vince. Hij is haar gaan zoeken samen met Scott om met haar te praten maar we vinden haar nergens. We zijn nu op het politiekantoor…” “Oh nee Carootje! Kan ik iets doen? Moet ik mee helpen zoeken?” “ Wacht, ik vraag hier even wat het beste is…” Olivier liep terug naar het bureau en zei: “Zij weet ook niet waar ze is, Caro heeft haar wel een berichtje gestuurd dat ze even naar buiten was.” “Ok, wanneer heeft ze dat berichtje gestuurd?”, vroeg de agent. Olivier vroeg het meteen aan Titin en zei dan: “Om 17.55, zegt Titin.” “Dat heeft ze waarschijnlijk gestuurd vlak voor ze vertrok bij haar thuis om naar het sportveld te komen”, merkte Scott op. “Ok, ze vraagt of ze iets kan doen?”, zei Olivier. “Het beste is dat zij gewoon thuisblijft, voor moest ze naar huis komen”, zei de agent. “Ok, ik zal het haar zeggen.” Olivier ging terug wat verder staan. “Titin?” “Ja, ik ben er nog.” “Ja, de agent zegt dat het beter is dat jij thuisblijft voor moest Caro toch naar huis komen.” “Ok, hou mij op de hoogte!” “Zal ik doen, bel mij ook als ze naar huis zou komen!” “Doe ik!” Ze legden af en Olivier ging terug zitten. “Ok, ik ga nu nog een paar vragen stellen die belangrijk zouden kunnen zijn om haar terug te vinden”, zei de agent. “Wanneer hebben jullie haar het laatst gehoord of gezien?” Vince zei: “Ze heeft mij daarstraks zien kussen met iemand anders op het sportveld van onze school, het SAS, en toen is ze weggelopen. Maar dat stelde niks voor, zij had mij gekust en ik heb haar te laat weggeduwd.” “Ok en waarom is dan eigenlijk weggelopen toen ze jou zag kussen?” “Ja… ze was mijn lief en er waren wat problemen tussen ons waardoor onze relatie op pauze stond, ik vermoed dat ze voor mij kwam daarstraks.” “Ok, ja sorry dat ik zo’n privé dingen moeten vragen maar dat is belangrijk voor in het proces-verbaal. En wanneer was dat precies? Welk uur?”, vroeg de agent terwijl hij verder tikte op de computer. “Dat moet rond 18.00 geweest zijn.” “Ok…” zei de agent terwijl hij stopte met typen en zich terug richtte naar Vince, Scott & Olivier. “Ik vrees dat ik slecht nieuws heb voor jullie…”