Wat na de trouw?

Deel 26

“Vince, ik denk dat we beter uit elkaar kunnen gaan.” “Wat zeg jij nu? Dit is toch een grap?” Caro wendde haar blik af. Caro probeerde zich sterk te houden maar ze barstte in tranen uit. “Caro!?” “Vince, het is beter zo…”, zei ze snikkend, ze wou nog iets zeggen maar Vince onderbrak haar. “Nee, Caro! Dat kun je echt niet maken! Zeg plss, dat je het niet meent!” Caro zei niets, ze huilde alleen maar. Vince kreeg nu ook tranen in zijn ogen. “Caro, neen! Dat wil ik niet! Luister Caro, het is niet jouw fout! Het is Merel die…” Caro onderbrak hem deze keer en zei: “Het is beter dat je nu gaat, Vince.” “Maar Caro…ik zie je graag!” “Ik jou ook maar… Ik kan het niet meer aan Vince! Al die negatieve kritiek, het is gewoon te veel voor mij!” “Maar ik wil jou helpen, ik wil naar jou luisteren, ik wil er voor jou zijn! Zeg mij gewoon wat ik kan doen!?” “Vince, ik heb even tijd voor mezelf nodig...” “Ok, als dit echt is wat je wil!” Vince ging boos maar vooral verdrietig weg, hij kleedde zich om en ging dan weg. Hij was zo verdrietig, hij kon niet geloven dat Caro het had uitgemaakt. Maar tegelijkertijd was hij zo boos op Merel want het is door haar dat het nu uit is tussen hen. Nu wilde hij zeker weten waarom Merel dat allemaal gedaan heeft. Hij stuurde een bericht naar Scott:

Vince: Hey Scott, sorry dat ik je weer stoor maar kun je wat vroeger naar school komen? Ik moet u echt dringend spreken over mijn plan & ik moet nog iets zeggen…

Scott: Je stoort niet hoor, ik zal wat vroeger komen welk uur?

Vince: 8u aan het sportveld want ik heb liever niet dat iemand anders het weet. Ik leg je daar mijn plan uit.

Scott: Ok, ik zal er zijn. Maar wat moet je dan nog zeggen?

Vince: Caro heeft het uitgemaakt…

Scott: WAT!!?? Hoezo??

Vince: Euhh… ik leg het je daar wel uit. Tot straks

Scott: Euhh ok, tot straks.

Het was ondertussen 07.00 uur. Vince ging naar huis om te eten en zijn schoolspullen te halen. Zijn vaders waren blijkbaar al vertrokken naar hun werk. “Maar best ook, dan hoef ik hen geen uitleg te geven, alhoewel ik die ooit wel eens zal moeten doen. Want als ik niet meer met Caro afspreek of al zij niet meer komt slapen, gaan ze zich vragen stellen”, dacht Vince.
Ondertussen bij Caro
Caro bleef maar huilen en huilen en huilen. Toen kwam Titin binnen en die vroeg: “Zeg schatteke, wat scheelt er? En waar is Vince?” Caro zette zich recht en zei: “Vince is weg.” Titin ging naast haar zitten en vroeg verbaasd: “Hoezo?? Weg??” Caro legde alles uit wat er net gebeurd was. Titin was er zelf van geschrokken: “Maar schatteke toch!” Ze gaf Caro een knuffel. “Wat moet ik nu doen Titin? Ik kan hem & de rest van de klas echt niet onder ogen komen op school! Dat kan ik echt niet aan!”, zei Caro in paniek. “Rustig maar schatteke, ik zal wel iets regelen met Karel zodat je vandaag niet naar school hoeft. Wacht even, ik ga het hem direct eens vragen.” Titin ging even uit de kamer om naar Karel te bellen. Na een paar minuten kwam ze terug en zei ze: “Het is in orde Carootje! Hij begrijpt je helemaal. Hij zal op school zeggen dat je ziek bent maar dat je morgen terug naar school omdat het niet zo erg is. En je strafstudie voor vandaag zal hij door de vingers zien maar de rest van de week heb je wel nog strafstudie en moet je ook naar school gaan. 1 dagje kon geen kwaad zei hij en hij snapt wel dat jij het soms moeilijk hebt.” “Dankje Titin! Echt!” “Oh, kom eens hier mijn Carootje!” Ze gaf haar een dikke knuffel en dan zei ze: “Probeer nu misschien een beetje te slapen & kom maar naar beneden als er iets is of als je honger hebt.” “Ok, Titin. Dankjewel!”
07.50 (bij Vince)
Vince stond net op het punt om te vertrekken naar het sportveld toen de bel ging…