Wat na de trouw?

Deel 39

“Waar?” “Daar, naast het sportveld, op het voetpad langs de straat!”, zei Scott die wees in haar richting. “Ja dat is ze!”, riep Vince. Ze liepen naar haar toe. “Caro!?”, riepen Scott & Vince vanuit de verte. Maar ze draaide zich niet om. Pas als ze bijna bij haar waren draaide ze zich om. Maar toen zagen Vince & Scott dat het niet Caro was… Het was iemand anders die ze niet kenden maar vanuit de verte leek ze heel erg goed op Caro. “Ow sorry, we dachten dat u iemand anders was. We zoeken namelijk onze vriendin, Caro, ze is al een paar uren vermist… Wacht ik toon even een foto van haar…”, zei Scott die een foto zocht van Caro op zijn gsm. “Dit is ze, hebt u ze toevallig niet gezien?”, vroeg Scott terwijl hij de foto toonde aan het meisje. “Nee, het spijt me.” “Is niet erg, toch bedankt”, zei Scott. “Sorry hè, nog veel succes, ik hoop dat jullie haar snel vinden…”, zei het meisje en ze liep verder. “Sorry Vince, ik dacht echt dat zij Caro was.” “Geeft niet, ik dacht dat zelf ook. Maar wat nu?” “Verder zoeken zeker, we hebben nog maar iets minder dan 2 uren voor we terug thuis moeten zijn”, zei Scott. “Ja, dat is waar, wacht even… ik ga eerst een bericht naar mijn vader sturen om hem op de hoogte te houden, ik had het hem beloofd…” “Ok, doe maar, ik wacht wel even.” “Moet jij niets naar jouw ouders sturen?”, vroeg Vince terwijl hij aan het typen was. “Nee, die trekken hun toch niets aan van mij, daarom kon ik ook makkelijk ongemerkt naar hier komen.” “Ow ok”, zei Vince die het wel een beetje raar vond maar hij besloot om er niet verder op in te gaan. Ondertussen had hij het bericht naar zijn vader al gestuurd en hij antwoordde meteen:

Vince: Hey papa, we hebben haar nog steeds niet gevonden, we zijn echt al overal geweest…

Olivier: De moed niet opgeven jongen, het komt goed! Tot straks

“Goed, waar gaan we nu nog zoeken, we zijn overal al geweest… We gaan haar echt niet meer vinden hè, ik weet echt niet waar ze nog kan zijn…”, zei Vince die stilaan de moed opgaf. “Je mag niet zo negatief zijn Vince, dat ben ik ook niet. We moet ons sterk houden voor Caro!”, zei Scott die hem terug probeerde moed in te spreken. “Ok, je hebt gelijk, weet jij nog een plek waar we nog niet geweest zijn en waar ze vaak komt?” “Nee, jij kent haar tenslotte beter dan mij hè…” Scott & Vince dachten na waar ze nog konden gaan zoeken. “Pff, ik weet het niet meer…”, zuchtte Vince. Scott zei niets, hij was nog aan het denken. “Ik weet het!”, riep Scott plots. “Wat?”, vroeg Vince. “Ik weet waar ze kan zijn!” “Waar dan!?”, vroeg Vince zenuwachtig. “Op het kerkhof! Bij het graf van haar mama! Ik ben haar daar al eens tegengekomen in het begin van dit schooljaar, toen ik haar nog maar net kende!” “Waarom zei je dat nu niet wat eerder!?” “Ja sorry Vince, ik kwam er nu maar op.” “Kom, wat sta je daar nu nog te treuzelen, we moeten Caro vinden!”, riep Vince die al richting het kerkhof liep. “Ja wacht ik kom!”, riep Scott die achter Vince aanliep.
5 minuten later
Na een paar minuten lopen waren ze bij de ingang van het kerkhof. “Ok, we zijn er, weet jij waar het graf van haar mama is?”, vroeg Scott. “Nee, ik ben hier nog niet geweest samen met Caro, weet jij niet waar het is?”, vroeg Vince. “Nee, anders zou ik het niet vragen hè.” “Kom we gaan gewoon zoeken, zo groot is het hier ook niet”, zei Vince. “Uhh, jij hebt nog niet gezien hoeveel grafstenen hier liggen zeker? Het zijn er honderden, misschien zelfs duizend!”, zei Scott. “Ja, wat maakt dat nu uit? Al moeten we hier elk graf afgaan of moet ik een hele dag in ijskoud water zitten, het maakt me niet als ik daarmee Caro terugvindt dan doe ik dat gewoon! Kom, we gaan beginnen met zoeken, als we hier nog lang blijven staan gaat het ook niet vooruitgaan en vinden we Caro zeker niet terug!” “Ok, je hebt gelijk, hopelijk is ze hier…”, zei Scott. Wat ze waren vergeten is dat er zo’n boek hangt aan de ingang waar alle namen instaan van de mensen die op dat kerkhof liggen en met de plaats erbij… Maar na een dik kwartier zoeken hadden ze toch al bijna de helft van het kerkhof gedaan. Ze gingen nu de volgende rij grafstenen afgaan maar toen zagen ze iemand liggen bij het laatste graf van die rij. Ze dachten meteen dat het Caro was, Vince zei tegen Scott: “Kijk daar! Volgens mij is dat Caro, daar op dat laatste graf!” “Kom, we gaan kijken!”, zei Scott. En ja hoor… zij was het! Ze lag met haar hoofd op haar trui, op het graf van Kristel. Vince dacht meteen dat ze bewusteloos was dus hij ging naar haar toe. “Caro!! Caro!? Wordt wakker, plss!”, riep hij zachtjes. Vince probeerde haar zachtjes wakker te maken maar het lukte niet. “Wacht Vince, ik zal eens proberen”, zei Scott, die zag dat Vince haar niet wakker kreeg. Vince ging even opzij zodat Scott eens kon proberen om Caro wakker te krijgen, maar ze werd niet wakker. “Vince, bel eens een ambulance, ze is helemaal onderkoeld denk ik!” Vince belde meteen naar het noodnummer 112 en legde alles uit. Daarna ging hij naast Caro zitten, hij legde zijn jas over haar heen en nam haar hand vast, met zijn andere hand streelde hij over haar wangen & over haar haren. Zo bleef hij zitten tot de ambulanciers er waren. Scott was terug naar de ingang gelopen om de ambulanciers op te wachten en hen daarna de weg te wijzen. Toen de ambulanciers bij Caro kwamen ging Vince even aan de kant maar hij bleef haar hand wel vasthouden. Ze vroegen: “Wat is haar naam?” “Caroline Timmers”, zei Scott. “Maar iedereen noemt haar Caro dus je mag Caro zeggen”, zei Vince. Ook de twee artsen probeerden haar wakker te krijgen maar dat lukte ook niet. De ene arts zei: “We gaan haar meenemen naar het ziekenhuis, ze is volledig onderkoeld. Jullie hebben haar echt net op tijd gevonden, als ze hier nog een kwartier langer had gelegen, was ze er waarschijnlijk nu niet meer geweest.” Toen zei de andere arts iets: “Ja, maar nu komt het wel goed hoor met haar, dus geen zorgen. Hebben jullie enig idee hoelang ze hier al ligt? Dat is belangrijk voor ons onderzoek…” “Ehm… exact weten we niet, maar toch al van minstens van 18.30”, zei Scott. “Ok, er mag één iemand meerijden naar het ziekenhuis, als jullie willen?”, zei de ene ambulancier. Scott zei: “Ga jij maar Vince, ik ga eerst naar huis en ik kom dan meteen naar daar met mijn auto, ok?” “Ok, tot straks, ik zal mijn vader bellen.” “Ok, is goed, tot straks.” Scott vertrok snel naar huis, Vince die bleef de hele tijd bij Caro, hij liet haar hand niet eens één seconde los. Toen ze eindelijk in het ziekenhuis waren namen ze Caro mee voor een paar onderzoeken, ze was nog steeds bewusteloos, Vince moest wachten in een wachtzaal tot de onderzoeken gedaan waren. Ondertussen belde hij zijn vader: “Hey papa, we hebben Caro gevonden bij het graf van haar mama, ze was helemaal onderkoeld en bewusteloos. Ik ben nu in het ziekenhuis, ik ben meegereden met de ambulance en Scott die komt nog af met zijn auto.” “Ok Vince, ik kom naar daar.” “Ok, tot zo.” Vince legde af. Ondertussen kwam er een dokter naar Vince. “Dag jongeman, bent u de vriend van Caroline Timmers?” “Ja, is alles ok met haar?” “Euhh…