Judgment

1.3

"• Hayatım boyunca yalnız kaldığım her an kendime zarar verebilecek bir şeyler aradım, yaralayabilecek ya da ölümüme sebep olabilecek. İnsanlar bunu delilik* olarak algılasa da bu benim için aslında meşru müdafaa demekti. Kendimi kendimden korumak ya da içsel bir savaş. Hatırladığım ya da kendimde unutturmak istediğim onca şey, belli belirsiz duyduğum sesler, uykularım ve bitmek bilmeyen aile kaoslarım beni bunu yapmaya mecbur bırakıyordu. Belki de gerçekten delilikti ya da biraz huzur bekleyen ruhumun direnişi. Neyse, artık siz tanımlarsınız. Benden bu kadar."

"• vaktiyle bir benliğim vardı, artık sadece bir nesneyim. yalnızlığın bütün uyuşturucularını tıka basa alıyorum, dünyanın uyuşturucuları bana benliğimi unutturmayacak kadar hafiftiler. içimdeki peygamberi öldürmüş olduğuma göre, nasıl olur da insanlar arasında yerim olabilir ki?"

"• her an kendime zarar vermek isteyen tarafımla savaşıyorum, yemin ederim bu çok zor. dayanılacak bir yanı yok, halimi anlayan kimse yok, gücüm tükendi artık, sürekli kendimle baş başayım, nefret ediyorum bu durumdan. insanların yüzüne bağırmak istiyorum her şeyi, kimseye tahammülüm yok. canım yanıyor diyorum anlamıyorsunuz, gerçekten çok acıyor, içimde bir yer acıyor bilmiyorum neresi. ne yarama müdahale edebiliyorum, ne acısı diniyor. durmadan kanıyor, midem bulanıyor bunlardan. her şey öyle zor ki son zamanlarda, yemek yemek, uyumak, yazmak, konuşmak, dermanım kalmadı hiçbir şey yapmaya. üstüme gelmeyin, bitirmek istiyorum hepsini sadece. kurtulmak istiyorum kendimden, bu işkenceden. yetmiyor nefesim yaşamaya, tükendi bütün hevesim."

"• yersiz ağrılarımdan kurtulamıyorum, ilaçlar etki etmiyor, sanki iyileşmemeye yemin etmiş gibi beynim. zorlanıyorum konuşurken, ağlama isteğimi bastıramıyorum. dokunduğum her şey zarar görüyor, her gece canım daha çok yanıyor. insanların sağırlıkları dayanılmaz boyutta. anlamıyorsunuz değil, zahmet bile etmiyorsunuz anlamak için, en ufak bir çabanız yok. böyle bir çağda var olmayı ben istemedim."

"• Susuyorsam sesimin çıkmadığından değil, duymadığınızdan.
Kusuyorsam hastalığımdan değil,
iğrençliğinizden.
Eğer yaşayamıyorsam nasıl yapacağımı bilmediğimden değil,
değmeyeceğinden.
Ve eğer ki ölüyorsam keyfimden değil,
görmediğinizden."

"• Öyle bir kayboldum ki soluğumda, öylesine yokum ki bu evde, bu şehirde, bu ülkede, bu gezegende öyle bir yokum ki bedenim ruhumdan firari. Çöktüm sessizliğin en dibine. Demin soluklanmak için durduğum duvar kadar karanlık ve boş hissediyorum. Sanki benliğim kemik torbası olan bedenim için var olmuş gibi. Anlatmak için çok kişi var aslında, sadece anlamayacaklarını bilmemse sessizliğimi daim ve saadet dolu kılıyor. İçimde kurduğum onca diyalog ve dışarıya serbest bıraktığım cılız bir soluk.
Bir an var oldum.
Bir an yok olmak istiyorum.
Cehennemde dolu şarap kadehleri yudumlayayım istiyorum. Kana kana içerken kafam güzel olsun. İçimde kurduğum tüm diyalogları kusmuk gibi tüküreyim iğrenç suratlarınıza. Sizi ucube iğrenç yaratıklar. Öyle nefret ediyorum ki hepinizden. Nefret dolu olmamın, nefretle dolmamın ve nefrete doymamın bütün sebebi sizlersiniz.
Kırılan kalbimin altında bir halt kalmadı. Misal sevgi yok. Onu oradan kolay çıkarttım. Hepinizden bıktım. Sanki cehennemlik gibiyim lakin cennetlik olma ihtimalim beni alıkoyar. Süslü bir tavana asılmış urgan, renkli haplar, güzel metal jiletlerden.
Ne ergence ama? Hissettiğim, hissizliği bir bilseniz okumadan anlardınız, dinlemeden hatta. Keşke böylesine boş bakmasanız gözlerimin içine de koca kafalarınızın içinde 3 gram beyin olma ihtimaline ikna olabilsem!"

"• Beni bilirsin, genelde kendimle çelişirim, bugün sana yaşamın güzelliklerinden bahsederken yarın beni öldürmeni isteyebilirim, bu kendine yeniliş bana girdiğim savaşlardan miras, küçükken öldürdüğüm karıncaların ahı tutmuşta olabilir, eğer yok ettiğim her şey yakama yapışırsa kırdığım kalplerin altında nefes alamam bunu sende biliyorsun, sigara ver, hayır şarkı söylemiyorum, sigara ver, kendime yetişemiyorum, sigara.."