The Hiding Mafia's Book 2 of The Secret Mafia

Chapter 16

Savannah P.O.V

"Stop fighting!" I warned them and they both looked at me. I can't believe them! They are literally fighting right now.

"Totoo naman kasi ang sinasabi ko," nakangising aniya ni Phoebe. Tumaas ang kilay nito at tiningnan nang matalim si Phoebe kay Olivia.

"Wala ka kasing kwenta!" Asik ni Olivia ngunit pagkatapos noon ay natutop siya. Nakita ko ang pagbabago ng expression ng mukha ni Phoebe.

"Stop it both of you." River said Phoebe seems off. She instantly became quiet. Nanlaki ang mata ko nang mapahawak si Phoebe sa ulo niya na parang nasasaktan.

"'Wag po!" sigaw nito at napaupo sa sahig. dali-dali naman umalalay sa kanya si Caelum.

"Ayan ang ginawa mo, Olivia! Look what you did to her, alam mo naman kung gaano siya na-trauma dati!" pananaway ko sa'kanya at tiningnan siya masama.

"Bagay 'yan sa kanya," asik ni Olivia kaya doon tumaas ang isang kilay ko.

"Ano bang nangyayari sa'yo, Olivia?!" tanong ko na ikanatigil niya. She smirked at me and that makes me raise my eyebrows and widened my eyes to warn her.

"Bakit hindi mo tanungin si Phoebe?! Simula nang ibalik niya ang pagkamatay ni Meggay ay nagkanda letche-letche tayo rito!"

"Walang kasalanan dito si Phoebe tayo meron!" sigaw ko. Tumingin siya sa'kin na parang hindi makapaniwala. "Sa anim na taon ba na namatay si Meggay nahanap natin yung pumatay sa'kanya?!"

I looked at her with disbelief. "Sa dami dami nang itinulong niya sa'tin ay wala tayong naging kapalit sa lahat ng 'yon!"

Ganon pa rin si Phoebe, nakaalalay sa kanya ang asawa ni Olivia at si Caelum.

"Meron, Savannah." She sarcastically said. "Ang pakikisama sa pangit niyang pag-uugali." She said that makes my world stop. What the fuck did she just say?

"What did you just say?!"

"Totoo naman 'di ba? Sumama lang tayo kasi nag-iisa siya, sumama tayo sa kanya dahil may pera siya, hindi ba? Iyan ang plano mo noong una nang makilala mo si Meggay. Ano 'to ngayon? Umurong na 'yang dila mo?" Tinaas niya ang kilay niya at tumingin sa'kin nang masama.

"Akala ko kinalimutan mo na 'yan! Akala ko kaibigan na ang tingin mo sa kanya!"

"You forgot how she's treating me before, huh? Kailangan ko ng pera para sa nanay ko! Pero anong sabi niya? Wala na siyang pera dahil binabayad niya sa tuition natin, sa pagkain natin, sa lahat ng bayarin sa apartment natin, pero kailangan na kailangan ko 'yong pera na 'yon para sa Nanay ko! Hindi ko siya nailigtas at namatay siya sa dahil do'n!" sigaw nito sa'kin. I laugh hysterically and looked at her with disbelief eyes.

"She died and someone is already paying the hospital bills!" sigaw ko.

"No, she died because of Meggay!"

"So, anong gusto mo?! Siya pa magbayad niyang sa nanay mo?! Kung gastusan niya tayo halos siya pa ang mga magulang natin! Sa damit, sa pagkain, sa tuition, sa bahay na tinitirhan natin, sa lahat ng tulong niya sa'tin, ano ba ang naibalik natin ha?!"

"Bakit ba ang kitid ng utak mo, Olivia?! Hindi Soctor si Meggay! Siya pa ang may kasalanan ba't namatay ang nanay mo, bakit hindi mo tanungin iyong Doctor ha?! Diyos ba si Meggay para iligtas ang nanay mo?! Hindi, Olivia! Tao siya, tao siya, nasasaktan din siya!" #igaw ko, nakita kong namuo ang luha sa gilid nang mata niya. I'm guilty of everything, I've seen enough!

"At namatay siya ng hindi man lang natin nakausap about sa nangyari, sa akala niyang ginagamit natin siya! Alam mo ba gaano kasakit sa'kin na namatay siya na may sama ng loob sa atin?" nanghihinang saad ko sa'kanya. It wasn't even enough.

"At tapos 'yung lalaking mahal niya nagkaroon ng anak sa iba at nagpakasal sa iba! Tapos dumagdag pa tayo sa sakit na nararamdaman niya ng araw na y'on! Sa araw mismo ng kasal ni Patricio sa harap ng Church doon siya binaril at namatay. Nasaksihan natin kung paano siya umiyak at kung paano siya nabaril! Ano 'tong organization natin? Hindi man lang natin nagamit, akala ko ba para sa justice 'yong organization natin, bakit hindi natin magawang bigyan ng hustisya ang pagkamatay ni Meggay?! Kaya naman nating hanapin lahat pero hinayaan natin! I should have looked for the killer!" I shout in her and start crying, remembering what Meggay has done for us. Meggay gives everything we need and this is how we repay her?

"Kaya 'wag mong sabihin na ikaw lang ang dito ang nasasaktan! Kasi si Meggay puno ng sakit bago nawala!" inis na wika ko sa'kanya at lumabas nang Conference room.

Pilit kong pinupunasan ang luha sa mata ko pero patuloy 'yon lumuluha, nagulat lang ako nang may yumakap sa'kin sa likod.

"Kyle." I whispered and looked back to him.

"I'm here, don't worry," he assured me and hugged me tight. Hinila niya ako patungo sa elevator at dinala sa rooftop. Naupo ako sa bench tumabi siya sa akin.

Napatakip ako sa mukha dahil nararamdaman ko na naman ang luha na lumalabas sa mata ko. I felt my world is shattering again, like a broken glass. I missed Meggay... I miss her so much.

"Savannah, looked at me," he said, but I keep crying while my hands is in my face, covering it.

"I don't know what to do. I just want to kill the person who kill Meggay. It's been six years but the pain is still here, it's still killing us. Wala akong magawa, hindi ko mahanap, wala akong silbi." I said to myself, because of the flaws I was hiding is now here again. He hugged me assuring me that he still had the warmth and he was with me.

"Hindi sa lahat ng pagkakataon ay mahahanap mo ang hustisyang gusto mo," he said to me, he probably remember that he was a rape victim before and he didn't get the chance to put the person behind the bars, until I cam.

"I can do it naman, I'm  the leader. I should find the killer! Pero eto ako ngayon nagpapakasaya dahil may sarili akong buhay!"

No words can explain how I pity myself because I can't do anything for Meggay.

Patricio P.O.V

Nasa Cite ako ngayon dahil chine-check ko ang building na pinapagawa. Buti na lang ay maayos lahat sa Building. I went to the coffee shop and buy some coffee.

Naupo muna ako sa dulong bahagi ng coffee shop kung saan kami unang nagkita ni Meggay.

I sip in my coffee, I looked at the window and there I saw the same person wearing a mask again! Bakit ba ang weird nang mga tao ngayon? Nakatingin sya sa'kin ng diretso na parang pinapanood lahat ng ginagawa ko.

Lumunok ako at umiwas ng tingin pagbalik ko ng tingin ay wala na siya roon!

Ilang beses akong huminga ng malalim dahil naramdaman ko ang pagtaas ng balahibo ko! This is scary.

These past few days lagi ko na siyang nakikita! Kung saan ako pumunta ay nandoon siya.

Who are you?

Unknown someone P.O.V

Tinanggal ko ang mask at naupo katabi ni Sean na busy sa pagkakalikot ng computer.

I click something on the keyboard and I saw how they fighting because of plans.

"Go on, fight and fight until your trust is gone to each other." I said and laughed afterwards when I saw Olivia crying.

"Cry and cry, bitch." I whispered through the screen. Napatingin ako sa pinto ng bumukas iyon. Si Sevilia at Ken na magulo ang buhok.

"Mommy!" pagbati nito kaya napangiti ako ng sobra, yumakap siya sa'kin. Tumingin siya saglit sa computer. "Kuya Sean, madali ba 'yan?"

"Kung sanay ka madali," kalmadong wika ni Sean. Nanlaki ang mata ko nang may pindutin si Sevilia sa keyboard!

Nanlaki ang mga mata ni Sean. "What the fudge?! Kanina ko pa 'to hinahanap!" gulat na wika ni Sean habang nakatingin sa computer.

"I'm amazing like Mommy," she said proudly and giggled. I smiled happily at the sight of her. Ang cute niya talaga.

"Let's go na, Sevilia. Busy si Mommy mo," saad ni Ken at niyakap si Sevilia.

"I love you, Mommy! Bye!" she said and bid her hand saying goodbye.