The Hiding Mafia's Book 2 of The Secret Mafia

Chapter 33

Patricio P.O.V

I am waiting to Meggan to come here, she told me that we're going to have dinner each other.

''Hey!'' Napatingin ako kay Meggan na pumasok dito.

"Hey."

''We're going to the steak house!'' She happily announced. Tinanggal niya ang hard hat niya at pinatong iyon sa sofa.

Tumayo ako sa swivel chair at tiningnan siya. She looks so different. I don't understand.

''You sure that you're not busy, ah?!'' nakangiti niyang saad at kinuha ang bag niya, ngumiti ako nang tipid sa'kanya, hinila niya ang kamay ko palabas.

''Is it okay ba na kotse ko ang gamitiin natin?'' she asked me while holding my hands, marahan akong tumango at ngumiti naman siya nang malaki at pinagbuksan ako nang pinto.

Nahihiya akong pumasok dahil gawain ko 'yon at hindi niya gawain iyon.

Pumasok siya sa Driver seat at nginitian ako, hanggang kailan niya ba ako ngingitian?

''Anyway, fasten your seatbelt and stop looking at me," nakangiting saad niya kaya tumango ako at sinuot ang seat belt ko.

''Gusto mo ba ang steak? I mean kasi ngayon lang kita aayain sa dinner!''

''Okay lang naman sa'kin kahit saan''

Ngumiwi siya at sumeryoso nang tingin sa pag-drive. I felt another aura to her, a different yet familiar one.

''Masamang pwede lang sa'yo ang lahat. Lahat nang tao ay demonyo, minsan ay nagtatago lang sila sa pagiging mabait," seryosong sambit niya, Ilang beses akong lumunok.

''Hindi mo nanaisin na malaman ang mga tinatago nilang balat, hindi mo rin alam kung ano magiging kailangan nila sa'yo.''

Naging tahimik ang byahe namin at dumating din kami sa steak house.

''Pasensya na, natakot ba kita?'' tanong niya at ilang beses kinamot ang ulo niya.

''Hindi naman, tama ka naman.''

Parehas kaming napatingin sa isa't isa at napangiti nang sobra. I don't know why I feel so damn comfortable.

''Tara na," aya niya at hinila ako papasok sa steak house.

''Reservation for Meggan Minx Foreister," magalang na saad niya sa counter girl.

''This way, Ma'am, Sir," sagot ng counter lady at pinapunta kami sa isang private room.

''Enjoy your stay, Ma'am and Sir. We will going to send immedietly your order.''

Naupo kami parehas pero tumabi siya sa'kin na lalong kinagulat ko.

''Ayaw mo ba akong katabi?'' She asked and pouted

''Hindi naman sa gano'n."

Dumating din ang pagkain namin, ako na ang naghiwa nang steak niya. She intently looks at me before smiling.

''Ilang taon na si Hannah?'' Narinig ko ang pagbuntong hininga niya pero ngumiti pa rin siya.

"Five years old."

"She so adorable kid... Bakit ayaw niya kay Grethel?'' tanong muli nito at kumain. I stared at her.

"Grethel is crazy... she's a killer. That's why Hannah doesn't like her as her Mother."

''Well, mukhang totoo naman ang sinabi nang anak mo... Bakit hindi mo siya kamukha? I mean, I saw her, even your lips, nose, eyes or even your attitude," tanong nito kaya natigil akong sumubo ng steak, seryoso ko siyang tiningnan.

''Hannah is not mine, that's why," sambit ko na biglang kinawala nang kulay nang mukha niya. Tumaas ang kilay niya.

''Huh? For the six years hindi siya sa'yo? Nagawa mong iwan si Meggay sa hindi mo totoong anak?" Natawa pa siya. "How pathetic you are?'' dagdag nito, hindi ko nagawang sagutin 'yon dahil tama naman siya.

''Yeah, ganyan ako ka pathetic."

''Nagsisi ka ba na pinili mo si Hannah kaysa sa kapatid ko?'' Halos humina ang boses niya nang tanungin muli ako. Parang nasasaktan ang boses niya. Alam kong nasabi ko na 'to sa kanya...

''Siguro oo? Kami pa sana ni Meggay kung inalam ko ang totoo. Ang tanga ko 'di ba?''

''Tama ka... Ang tanga mo."

Hindi ko nagawang sagutin siya dahil mukha may galit siya sa akin. I know she's mad, it's her sister after all.

''Napaka-tanga mo dahil nagawa mo osyang iwan para sa iba... Ipagpalit sa iba dahil sa pag-akala na anak mo si Hannah kahit hindi naman..." dagdag niya, yumuko na lang ako. She's right.

''Pero mahal mo naman siya 'di ba? Mahal mo naman ang kapatid ko 'di ba?" tanong niya sa akin, parang nanghina rin siya dahil sa mismo tanong niya.

''Oo naman... Sa lahat ay siya ang pinakamamahal ko."

Lumiwanag ang mukha niya dahil sa sagot ko... pero iyong nakikita ko ay peke. The emotions looks so fake.

''I don't even saw my sister. All my life I don't see her, not even hug her. Then you,'' saad niya, ilang beses siyang lumunok bago muli nagsalita. ''You're here...You're here to be with her but you didn't even love her and be with her until the end. You make her please you to choose her instead. Do you know how painful that was?'' dagdag niya pero hindi ko magawang sagutin siya.

Tama siya, pinaluhod ko si Meggay para mag-beg sa akin na siya ang piliin ko.

Bakit parang ang dali sa inyong sabihin na nasaktan siya pero hindi niyo tinanong kung masakit ba 'yon sa akin? Ni hindi niyo nagawang tanungin kung ayos lang ba ako o hindi masakit sa akin 'yon. Bakit palagi siya ang iniisip niyo? Paano naman ang nararamdaman ko?

''P-paano naman ang nararamdaman ko?''

''Masasaktan ka pero kasalan mo 'yon. Hindi iyon kasalanan ni Meggay, Ikaw mismo ang gumawa nang dahilan nang ikakasakit mo. It's your choice, Patricio. You chose the thing that will hurt the both of you in the end."

''P-pero, bakit hindi niya ako pinaglaban kahit nasa harap na ako nang altar?" tanong ko, tumawa nang sarkastiko si Meggan. She looks like 'What the fuck?'

"Ngayon ay kinekwestyon mo ang hindi niya paglaban sa nararamdaman niya? Damn, tanga ka ba talaga? Paano niya ipapaglaban ang taong nanakit sa kanya? Pinagtabuyan mo siya, Patricio. Sinabi mo sa kanya na buntis si Grethel. Anong gusto mong gawin niya itulak si Grethel para malaglag ang pinagbubuntis niya? Noong oras na iyon ay mas gugustuhin niyang lumayo dahil iyong mahal niya ay nakabuntis ng iba. Mas pinili niyang lumayo kahit mahal na mahal ka niya. Nagpaubaya siya dahil wala na siyang ibang magagawa. Don't blame her for the things you do!"

''Wala kayo sa laro Patricio na maaring pumili sa mangyayari. Realidad 'to, may sariling desisyon tayo sa buhay. Wala kayo sa laro na maari mong ulitin para mabago ang pangyayari kasi nasa totoong mundo ka kung saan lahat nang masasakit na salita ay tumatanim sa'ting puso at hindi nawawala agad. Sa laro na kung saan ay maari mong ulitin ang iyong buhay nang hindi ka nasasaktan, sa laro lang 'yon. Hindi 'to laro, hindi mo dapat laruin ang damdamin nang tao dahil lahat ay masakit na ngayon, lahat ay tumatagos na at parang peklat na matagal mawala sa tao. Ikaw ang may kakayahan bumago at pumili ng gagawin mo."

Hindi ko sya masagot dahil tama siya... tama lahat nang sinabi niya.

Laro na kung saan ay lahat kami ay nandoon at parang pinaglalaro... Kahit ang totoo ay kami talaga ang pumili sa mga magiging desisyon namin.