EMBRACING ALL THE UNEXPECTED (COMPLETED) PART II

I THE BEGINNING

Kabanata 1

The beginning

Nagising ako dahil sa sinag ng araw na dumadampi sa mukha ko. Ramdam ko ang init nito dahil sa pagmulat ko ng mata ko ay mas lalo pang ibinukas ni Kieran ang kurtina sa bintana kaya napatakip ako ng kumot pati sa mukha. Nakakasilaw ang sinag na tumatama sa mukha ko.

"Bumangon ka na riyan. Darating ang kambal ngayon. Fix yourself, Andrea."

"Ayoko pa. I'm still sleepy and my head is spinning right now kung alam mo lang. 10 more minutes please."

Nang maramdaman ko na naupo siya sa kama ay unti-unti kung inilabas ang mukha ko galing sa ilalim ng kumot hanggang sa tuluyan ko na nga siyang makita.

"Want more than 10 minutes of sleep, babe?" He asked while it was like he would do something. "Are you sure?"

"Argh! Fine!" Bumangon kaagad ako kasi ayoko makiliti. Dumiretso ako sa may couch at may paper bag sa ibabaw. "Saan mo ito kinuha?" tanong ko na makita ang damit ko iyon.

"Nagpahatid ako rito ng damit mo. Faster, aalis tayo para lumala hangover mo."

"I hate you!"

"Yes, you always do."

He prepared some water and medicine for my hangover. He left his room without a word. He is always concerned for me and I'm so thankful for having him with me. He is always taking care of me. I didn't expect that we would become super close. Yes, we're friends back when we were in high school but now best friends already.

High waist pleated lace skirts and a white cropped turtleneck and a pair of white sneaker rubber shoes is my outfit for today. I put some powder and tint on my face because I don't want to put on some make up for my style today.

When I was about to leave Kierans room Zuen called me and ran towards me and hugged me tightly. "I miss you." I couldn't breathe so I tapped his shoulder. "Oops, I'm sorry." Buti na lang binitawan na ako.

"Alam mo wala ka pa ring pinagbago, isip at galawang pambata ka pa rin. Sana aware ka naman diyan."

"Wala kasi akong baby, kaya pababy ako. Maramdaman ko man lang na I'm special and love even when I am a single CEO."

I laughed sarcastically.

"Sakit na yan. Wala na atang gamot diyan. By the way, where are we going?" I asked. Isinakbit niya ang kamay niya sa braso ko ng palabas kami ng k'warto. "Ayoko pa namang umalis."

"It a surprise kaya huwag mo ako piliting sabihin sayo."

Si Zuen ang nagdadrive, nasa backseat kami ni Zeun samantalang nasa shotgun seat naman si Kieran. Panay lang ang bardagulan namin ni Zeun. Walang pinagbago.

"Can I sleep on your shoulder?" I asked.

"Nope," mabilis niyang sagot kaya binatukan ko siya. "Aray! Andito na kasi tayo kaya huwag ka na matulog! Ayusin mo desisyon ko sa buhay, Andrea."

Pinagbuksan ako ni Kieran ng pinto ng sasakyan. Pagkababa ko ay isang restaurant ang bumungad sa harapan ko. Napataas pa ako ng kilay dahil sa kakain lang naman pala bakit kailangan pang lumabas kung pwede naman mag-order.

"Mga istorbo talaga kayo," malamyang sambit ko habang papasok na kami sa loob.

Sumunod na lang ako sa kanila sa pagpasok. Padabog pa ako naupo kaya tinampal ni Zeun ang braso ko na parang siya ang nanay ko kaya pati sina Kieran at Zuen ay natawa. Nakapangalumbaba ako habang tila papikit na ang mga mata ko.

"I think I need water to wash my face. I am too sleepy right now." Nabaling ang paningin ko sa lalaking palapit sa amin. Tila nawala ang antok ko. "Is this for real?" I asked.

He's wearing white shirt male sleeves and black pants. Nakabukas pa ang tatlong butones nito na lalong nagpalakas ng dating niya. His hair is perfectly in a long bangs and half-nape style that made him more handsome.

"Hey there handsome," I said then I giggled. "I can't believe it. Omg! You look so hot—" Hindi ko na naituloy ang sasabihin ko ng may lumapit na lalaki sa kanya at pinalupot nito ang isang kamay sa baywang nito upang mapalapit sa Kanya lalo

I smirked.

"Hug me, Diego. I miss you so much." Nagkukunwari akong walang alam. "Nawala antok ko sa taglay mong ganda. Wala ba talaga akong hug?"

He chuckled.

Ayaw ata siyang pakawalan ni kuya. "Come here. I'll hug you." Lumapit naman ako sa kanya at yumakap. Kahit pa nakapulupot ang kamay ni kuya sa likurang bahagi ng baywang niya. "So... is this your restaurant?" I asked.

"This is our restaurant, Miss." May diin pa ang pagkakasabi niya sa word na miss.

"Oh! Business partners." Tumingkayad ako saka humalik sa pisngi ni Diego. Naalarma ang mga kasama ko pero alam ko na kanina pa ako nasuntok nito kung hindi lang siguro ako babae. "Relax, relax. I know Diego for too long." Then I gave him a smirked.

Me and Diego chuckled. Ginulo niya pa bahagya ang buhok ko.

Totoong nawala talaga ang antok ko ng malanghap ko na ang mga pagkain. Tawang-tawa si Saimon sa iniasta niya sa akin kani-kanila lang.

"I thought you're one of those girls who is obsessed with my partner. I'm sorry for my harsh treatment towards you."

"It's fine. At least nakita ko kung paano mo alagaan si Diego. You're protective and possessive by the way. Naglaro lang ako. Kay gandang lalaki niyo, sayang. But I'm happy for the both of you."

"Thank you for accepting us. You're such a good friend."

Nagpatuloy na lang kami sa pagkain at pangangamustahan. Syempre si Zeun lang at ako ang madaldal. Dati hindi naman ako ganito. Isang araw nagising na lang ako na ganito na ako.

"So what's your plan now, Andrea?" Diego suddenly asked. "Are you going to stay here in the Philippines?"

"Unfortunately, yes. My parents want me to stay here for good. Kieran is here too and my brother so my parents want me to stay here too."

"Tuloy ba yung business plan mo?" Zuen asked.

I nodded.

"Yes. I am also planning to open an online store and also a boutique. I have a lot of designed clothes, gowns, and bags so I think I will try to open my own business."

"If you need some help just call me."

"Thanks, Diego. As of now I can manage pa naman. Paunti-unti muna, hindi ako nagmamadali. Walang magandang resulta kapag minamadali mo ang isang bagay."

Matapos ang pagkikita namin ay iniuwi nila ako sa bahay. Si kuya lang ang nadatnan ko na busy sa paper works ng company. Naiwan sa kanila ni kuya Noah ang tungkol sa kompanya maging kay Tim din kaya hindi kami laging nagkakasama.

Marami ng nagbago tulad na lang sa time adjustment. Dati hindi mo maiisip na sobrang halaga ng oras, ngayon bawat minuto ay mahalaga. Yung tipong ayaw mo ng nasasayang na oras para sa mga bagay na walang kwento.

Nag-iiba na talaga priority kapag tumatanda. Nakakatakot na walang choice. Dati takot lang ako magutom at mag-isa ngayon takot na ako sa lahat.