EMBRACING ALL THE UNEXPECTED (COMPLETED) PART II

VIII TALK

Kabanata 8

Talk

Until now, Zeun is still in our house. Balita ko nga pinapabalik na siya kaso siya naman itong ayaw. I mean hindi ko naman masisisi na umayaw si Zeun, he's doing his best naman pero kung lagi na lang talaga ikokompara ang isang tao sa isang tao hindi mo talaga makikita na he improved a lot. He graduated in a business course because that's what he want, hindi lang dahil sa gusto iyon ng parents niya. After all the effort he made, hindi pa rin sapat sa parents and relatives niya. 

"Sure ka na ayaw mo pa?" I asked him. Were here in my room now. He's lying on my bed while I'm just sitting here on my couch. "I mean hindi naman sa pinapaalis kita ah... it's just that I know na wala ka naman ng dapat na patunayan pa. You did a great job, Zeun."

He chuckled.

"Hindi nila nakikita yun, Andrea. Alam mo ba kung bakit laging gusto ko dito?" 

"Kapag nandito ka wala ka na kasing ibang choice?" Ngumiti siya saka ngumiti. "So... what's the reason?"

"Kasi mas ramdam ko pa na this is my home. Sa tuwing nandito ako I feel like I belong to this family. Na wala akong kailangan patunayan, na kahit simpleng bagay na-appreciate na ninyo nina tita mommy, tito daddy, tsaka si Rashim nga minsan ginaguide niya pa ako."

He'll also have space in this family. 

"You didn't even different in this family. If you want to stay then help me to my shop. Be may kargador," I said while laughing. Napaupo siya saka ginulo ang sarili niyang buhok. "Ano?"

"Fine. Wala naman akong gagawin, I can also be your driver, ma'am."

"Then get ready. Pupunta na tayo after an hour."

"Yes, ma'am." Iniwan na niya ako kaya tumahimik na ang k'warto ko. Ilang minuto ang nakalipas ng bigla ulit siyang pumasok. "Pwedeng ikaw muna ngayon. Kinukulit ako ni Zuen na magkita kami eh," sabi niya habang ulo lang ang nakikita ko kasi hindi niya binuksan masyado ang pinto.

"Sige na."

Mag-isa ako pumunta sa shop. I also help them to assist some things. Kelsey is very productive, hindi nagkamali sina Tim sa pagpili ng secretary ko. I feel like I also have a friend.

"Kesley, pakikuha yung sketch pad ko sa kotse."

"Okay, Ms. A."

Inayos ko ang mga papers ko sa desk. May mga design kasi ako na natapos na, katunayan busy ang mga tao dito para sa mga dapat gawin. Hindi pa kami nagbubukas ng shop pero tumatanggap na kami ng mga customer depende sa needs nila.

Pumunta ako sa isang coffee shop. I need peace of mind so I prefer to go to a nearby coffee shop. I brought my sketchpad so I can draw my clothes. After I ordered cappuccino and cheesecake I began to sketch my gown idea for today.

After a minute of sketching, I can't concentrate so I decided to give my attention to what I ordered. Dahil malapit lang ako sa glass wall ay doon ko muna ifinocus ang attention ko habang humihigot ng kape. I saw some people passing by. 

Nagulat ako ng makita ko si Art at may kausap pa ito sa phone niya. Nang mapalingon siya sa gawi ko ay ngumiti lang ako saka kumaway, nagulat ako ng kumaway siya pabalik habang may kausap sa phone. Tumingin pa ako sa likod ko kasi baka naman ako lang yung napahiya. Pagbalik ko ng tingin ay wala na siya doom kundi naglalakad na siya sa loob papalapit sa akin.

"May kasama ka?" he asked so I shook my head immediately. "Can I sit?" I nodded.

After niya mag-order ay kinuha niya ang laptop niya sa loob ng bag na dala niya kaya pinagmasdan ko lang siya. He's so serious while he's typing something. Paminsan-minsan siyang humahawak sa noo, baba, at minsan sa labi tulad ngayon. He's pressing his lips through his finger. Nang mag-angat siya ng tingin ay tumingin ako sa sketchpad ko na nasa harap ko naman.

"How are you?" he asked. I looked up then swallowed. "You changed a lot."

This is the first time he talks to me in a casual one. The last time we saw each other he's not like this. Hindi masungit katamtaman lang. May ganoon?

"Uhm. Yeah, I changed a lot for the better. Ikaw, grabe na rin nagbago sayo." Still the Art I know since back then but improved a lot. 

I'm so proud of you, baby. Char walang ganoon.

"Yeah, just like what you said. I changed for the better, I wanna be successful on my own."

And look at you now. Successful and very handsome guy. I wanna say that I'm proud of you but I can't. Our sacrifice leads us to what we have right now.

All the efforts and work has always been part of yours. My Lolo Dean is right in choosing you to study abroad.

When my phone vibrated I saw Kieran's calling. I excused myself to Art to andeer Kieran's call.

"Hello?"

[Where are you?]

"Cafe."

[Can I go there?]

Nang mapatingin ako kay Art ay nakita ko na sumimsim siya ng kape niya kaya naman siguro mas tama na huwag na lang.

"Where are you now? Ako na lang ang pupunta."

[Shop mo.]

"Okay. Wait for me there."

Nang maibaba ko na ang cellphone ay inayos ko na ang gamit ko. Inilagay ko na ito sa bag ko. Nanatili lang nakatingin sa akin si Art. Bawat kilos ko ay tila pinagmamasdan niya.

"I hope we can talk again next time. Huwag ka ng maging maattitude sa akin. Mas gusto ko na ganito ka, yung hindi ako iniinis," I said while laughing. "I have something came up eh. Mauuna na ako."

"I can drive you."

"Ow! No thanks. Dala ko sasakyan ng kuya ko." Tumayo na ako at kinuha ang bag ko. "Nice seeing you again." I wave my hand before I immediately leave.

Nang makarating ako sa shop ay nandoon na nga si Kie. Tinulungan niya ako sa kung anu-ano sa shop. Nang dumating si Zeun ay nag-aya ito na uminom kaya uminom na lang sila sa shop sa mismong desk ko. They ordered beers and some food. Hindi naman aki nainform na naging resto ang shop ko. 

Dapat magdidinner sana kami sa labas pero napagpasyahan na lang namin na umuwi ng malapit na gumabi para iuwi si Zeun. Mukhang hindi naging maganda ang araw niya.

Kieran helped me to get Zeun into the room. He also changed Zeun clothes. Kumuha ako ng basang bimpo para punasan si Zeun.

"Naawa ako kay Zeun. Hindi niya deserve ang mga ito." Kieran sat beside me. "He's a family for me. Seeing him like this also hurting me."

"Just stay in his side. Kahit yun lang malaki ang epekto sa kanya." Ginulo niya ang buhok kaya ngumiti na lang ako sa kanya. "Sige na. Magpahinga ka na. Goodnight, Andrea." Tumayo siya saka ako hinalikan sa noo baho ako iniwan sa guestroom kung nasaan si Zeun.

Ibinalik ko na lang ang paningin ko sa natutulog na Zeun. He is sleeping peacefully. Para siyang walang problema but of course I know Zeun. Ayaw niyang may nagagambala sa problema niya. mas gusto niya kasi na siya ang umaayos ng problema niya.

"Good night, Zeun. I'm always here for you," I said before I left the room.