EMBRACING ALL THE UNEXPECTED (COMPLETED) PART II

XLVI THE STORY BEHIND

Kabanata 46

The story behind

"I can't sleep," I whispered.

"K'wento ka. Buhay mo sa ibang bansa."

I smiled.

Kasalukuyan na kaming nakahiga. Kaunti lang naman ang nainom ko pero hindi hindi ako makatulog. Nakahiga ako sa braso niya habang nakayakap ang isa at nakayakap naman sa baywang niya ang braso ko.

"Hm, si Kie ang parati ko kasama. Lagi kami nagba-bar. Lagi siya ang nagbabantay sa akin. Hindi niya ako iniwan," sabi ko pero nakaramdam tuloy ako ng antok.

"Akala nila ayos lang ako. Na... sa tagal ko sa ibang bansa sobrang saya ko. They don't have any idea how homesick I am. Uwing-uwi na ako. Sobrang kamuntikan na ako magbreakdown ng tapos na si kuya. Naiwan ako sa ibang bansa with Kie, kaya I am so thankful that I have him. Hindi madali ang naging college life ko, akala nila I am happy dealing it by myself. Sobrang hindi ko na kaya na to the point na gusto ko na magteleport papuntang Pinas sa tuwing hindi ko natatanggapnang equal treatement ng mga tao, at how they bullied me. Yes, I am strong kasi kailangan. Wala ako ngayon if naging sobrang hina ko. Wala ako ngayon kung nagpadaig ako sa mga taong walang ibang magawa kundi pagtawanan ako." Yumakap lalo ako sa kaniya ng mahigpit saka tuluyang hindi ko na kinaya pa ang antok ko. "I survived."

For the first time, I am so nervous that I can't even stand straight for the first day of school. Now I am all alone, even Kie and kuya's with me at this time we have different rooms and strand.

"Okay. Please, introduce yourself."

Itinago ko sa likod ko ang panginginig ng kamay ko.

"Hello. I am Andrea Ryleigh, 17 from Philippines. I hope I can be friend to all of you, that's all."

Simula ng araw na iyon ay may kumakausap naman sa akin pero karamihan ay hindi ako pinapansin. Kadalasan din ay parang lagi nila ako pinag-uusapan using different language kaya hindi ko maintindihan. Gustong-gusto ko na umuwi ng araw na iyon, miss na miss ko na ang dati kong mga kaklase.

"Hey, Andrea. Clean the board," one of my classmates said. "Don't leave it dirty or I will punish you," she said.

"Andrea, can I get Kieran's number?" someone asked.

"Andrea, can you please set me a date with Kieran?"

"Andrea, you're brother is so handsome. Can I take him out?"

Hindi na bago sa akin ang nasasaksihan ko. Lagi naman ng ganito. This how I hate this school. Puro na lang kung pwede ba ano? Gawin mo sinabi sayo? Kundi masasaktan ka sa mga kaibigan nila.

Someone courted me but he's one of those boys who want to get me. I will never let them get me. I experxiend being sexually  harrsed when I was in a bus. Lahat iyon pilit ko inalis sa isip ko. Sinabi ko sa sarili ko na kaya ko.

"Kie, I want to go home. Ayaw ko na dito." Yakap-yakap ako ni Kie matapos ako pagtripan ng mga kaklase kong lalaki. "Ayaw ko na 'to. Hindi ko na kaya, Kie." First time na nagbreakdown na ako dahil sa pangtitrip ng mga kaklase ko. "I wanna go home."

"Inaayos na ng kuya mo ang lahat. Hindi na mauulit yun. Susnduin kita sa room niyo araw-araw. Don't cry, babe. Stop it."

Nang matapos ngang magreklamo si kuya ay nagsorry naman na ang mga kaklase ko. Simula noon ay hindi na nila ako masyado pinapakilaman. Sabi ko, kaya ko ito kaunting tiis lang hahanap ako ng ibang school for college.

"Why don't you pursue it in college?" Vincent asked. He's one who I meet in some organization in school. "You have a talent, Andrea."

"I'm still thinking. I don't know if I will pursue it in college. How about you?" I asked. "Did you plan what you want to college?" He nodded.

"I'll take a business course."

Pinilit ko sina mommy na ayoko maengage sa business course. I decided to pursue my dream amd be a fashion designer. I should do what things I really love. Mas madali kapag gusto ko ang ginagawa ko.

Naging maayos na ang college life ko not until kuya graduated and left me in abroad with Kie. I always end up crying in the night. Kahit umuuwi kami sa Pinas every year kulang na kulang pa rin. I hate being alone. I hate thinking that my family is in the Philippines while I am here abroad still studying. Hanggang sa nasanay na lang ako at ayaw ko na umuwi sa Pilipinas kaya pinilit talaga niya ako. I don't have a choice kaya umuwi ako with Kie after naming makagraduate.

Kanina pa ako gising. Wala na rin si Art sa tabi ko. Naalala ko mga sinabi ko kay Art kagabi kaya naman inalala ko ang mfa pinagdaanan ko noon. Luckily, I survived.

Pinilit ko tumayo saka ko nakita na may text sa akin si Kie. He wants me to go to his condo. Pinagpaalam na niya ako kat Art. Bumaba ako after ko maghilamos at mag-ayos. Nadatnan ko na nagluluto ng breakfast si Art.

"How's your sleep?" He asked while frying some bacon. "Kieran called." I nodded. "Aattend ata kato ng party."

"Pumayag ka?"

"Why not? He's Kieran after all. He's your best friend. Yung parating nasa tabi noon. Gusto kita ipagdamot as mine pero hindi kita pagbabawalan na samahan ang bestfriend mo na alam ko naman na may iba ng mahal." Natawa ako sa sinabi niya. Siguro kung walang boyfriend si Kieran baka hindi niya ako papayagan. "Basta ako magsusundo sayo." I nodded.

Pumunta si Art sa site before lunch at may meeting daw siya ng hapon kaya sinundo na lang ako ni Kie. Tumambay lang ako sa unit niya not until dumating na naman si Zeun. Nakalimutan ko na naman ang salitang peaceful. Nagkalat ang mga unan ni Kieran dahil nagpillow fight kami ni Zeyn kaya napahawak na lang sa batok si Kie at nagpeace sign kami ng sabay ni Kieran.

"Peace, 'bro." Iniwan kami mag-isa ni Kieran kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"Ikaw kasi," sabi ko.

"Ikaw kaya."

"Damn! I hate you." Pareho kaming nagkatinginan ni Zeun at itinuro namin ang mga sarili namin. Nasa kitchen kasi si Kie. "I can't hate you so much coz I love you. This is insane! Ang alam ko wala akong kapatid!"

"We love you too!" sigaw namin pareho ni Zeun.

Kami ito ni Zeun. Walang bago. Parang bata pag magkasal pero minsan lang hindi. But kami kasi talaga ito ni Zeun eh. Well, tanggap naman nila kami sa pagiging ganito namin.