EMBRACING ALL THE UNEXPECTED (COMPLETED) PART II

XXXV SWEETNESS

Kabanata 35

Sweetness

"Tim, sama ako." Nandito siya sa amin kasi bumisita bago raw siya pupunta sa school. "Namiss ko eh," dagdag ko pa.

"Throwback is real. Pighati."

"Huwag mo ako idamay. Ikaw lang yan, may tinatakasan sa nakaraan. Tama na, Tim.'" Bumuntonghininga siya saka isinandal ang katawan niya sa pader. "Wala naman na akong inaasahan. Ano pa ba magagawa ko? Kadaldalan level hindi na mabilang ay nakakasira ng araw. Arat na nga lang."

Nauna na siyang maglakad sa akin papalabas. I checked my things before I picked my phone before leaving. Ako na mismo ang nagdrive ng sasakyan. Hindi ako sumabay kay Tim kasi may magkaibang lakad naman kami after namin bumisita sa school.

Nagsoundtrip lang ako sa loob ng sasakyan habang nagdadrive. Dahil sa hindi magandang daanan ay hindi naging maganda ang pagmamaneho ko. May kamuntikan pang mabundol na aso ng biglang tumawid, buti na lang at nakapagpreno.

Tumawag ako kay Tim dahil sa kaba. Dahil napakabuti niyang pinsan ay tinawanan lang ako ng gago. Akala ko man lang mag-aalala, hindi pala.

"Magset ka nga ng appointment sa doctor mo. Baka may sakit kang hindi na magagamot pa. Nakakainis ka, b'wiset!"

Nang makarating ako sa entrance ng school ay nagulat ako ng makita ko si Art na nakatayo roon. Nang makita niya ako ay patakbo siyang lumapit sa sasakyan ko bago binuksan ang pinto at sumakay.

"What are you doing here?" I asked before I drive to go into the school parking site. "Don't you have work?"

"Later. Nalaman ko na pupunta ka rito so I decided to rush to be here bofore you." Kahit hindi niya sabihin alam ko na kung saan niya nakuha ang balita. "Nga pala—"

"Zeun will always be the Zeun I know since high school. Wala akong magagawa sa gusto niyang mangyari. Siya ang sumuyo."

Nang makarating kami sa parking site ay nauna ako lumabas. Nasa likuran ko siya pero nagulat ako ng hinapit niya ako papalapit sa kaniya. Inirapan ko lang siya pero mukhang masayang-masaya siya para hindi na sumimangot pa.

Pumunta kami sa faculty at nakita ko si kuya. Aside sa pagtulong sa family business ay super busy niya rin sa school. Miss ko na ng sobra rito. Simula ng makauwi ako ng Pinas ay hindi pa ulit ako nakakabisita rito. There are many things changed, but our memories are still in me. Sa tuwing mapapatingin ako sa iba't ibang sulok ng school ay naaalala lahat ng not so good but unforgettable experience I experienced in this school with the humility.

"Nakakamiss," Art said. "Parang dati lang, nakabusangot ako sayo pero hinahanap-hanap talaga kita." Lumingon siya sa akin pero hinampas ko ng mahina ang braso niya.

Magkahawak kami ng kamay habang nasa hallway ng school. Wala rin masyadong istudyante kasi class hours. Dumiretso kami sa office ni kuya at bumisita. Matapos namin makausap si kuya ay lumabas kami nina Tim at Art. Nag-aya ako na pumunta sa tracking field.

"Kayo na lang. Cafeteria lang ako. Titingnan ko lanh kung nagbago na ba lasa ng mga pagkain kasi noon halos wala ng lasa kasi bawal daw kung anu-anong seasoning na inilalagay," sabi ni Tim na ikinatawa ko. "Totoo naman ah. Tatawa-tawa ka pa. Parang hindi mo binabackstab yung nagluluto at pagkain sa cafeteria noon."

"Attitude ka. Pero at least totoo naman ang mga pinagsasasabi ko. Hala baka magalit sa akin si Lolo Dean. Bahala ka diyan, Tim. Magparamdam sana sayo."

Hinila ko si Art papunta sa tracking field bago kami dumiretso sa soccer field. Naupo ako sa bleacher seat at sumunod naman si Art. Naaalala ko yung mga panahon na birthday niya.

"You know what, nasa akin pa rin yung flowers na pinaghirapan kung gawin dati. Grabe yung DIY flowers na yun parang pinamukha niya sa akin na huwag ko na pilitin ang sarili ko."

"Yeah, I keep it that's why I still have it. Pero that flower changed your perspective. Kulang ka lang ng inspirasyon noong una kaya hindi mo nabubuo." I smirked. "Noong dumating ako nabuo mo na eh. Tsaka kapag talaga you put some effort sa isang bagay may maganda itong kalalabasan. Kahit parang gusto mo na sumuko at itigil ang lahat kasi pagod ka na you still doing it because you want it to be done by you. It's not about how we say ayoko na at pagod na ako, it's all about our drive to make things even it if we are tired and executed."

May point siya. Kahit naman gustong-gusto ko ng sumuko hindi ko pa rin magawa. Parang sa pag-aaral lang yan eh. Kapag natambakan ka ng mga activities na kailangan ipass at sagutan mapapaayaw ka na lang pero habang umaayaw ka gumagawa ka pa rin ng paraan para matapos mo ito, para makapagpass ka. We scared what will happen to the future if ngayon pa lang parang wala ng katuturan ang mga pinaggagagawa natin. Mahilig lang tayong magsabi ng ayoko ko na kahit sa pagmamahal tapos magpapakatanga ulit tayo kasi baka pwede pa diba? Saka lang natin marerealize na tama na pala if ilang beses na tayong naloloko.

"Naaalala mo ba yung naihulog mo noon yung correction tape mo at nasira sa loob?" he asked while he encircled his arm on my waist. "Sabi ko sayo noon tama na hindi na maayos yun then hindi ka tumigil kaagad then ng mainis ka inilayo mo sayo yung correction tape. After a minute nakita ko na hawak mo ulit siya at pilit mong inaayos. Dahil nabasag siya sa loob kinailangan mo pa balutin ito ng scathtape para hindi siya maging maluwag then nagamit mo ulit siya."

"Naaalala mo pa pala yun?"

"Of course. All your effort, mapamalaki man yan or maliit I always treasured ir too, Andrea." He pinched my cheeks that's why I did the same too. "Hindi lang halata pero noon pa patay na patay na rin ako sayo."

Pinuntahan pa namin ang room namin na magkatabi noon. Dumaan lang kami kasi nga may klase. Natatawa pa rin ako kasi akala ko first meet namin noon is yung nauntog ako sa pinto tapos hindi pala. Buti pa siya naaalala niya ako hindi.

Inihatid ko niya ako sa shop. Siya na rin may dala ng sasakyan kasi siya raw magsusundo sa akin. I agreed, so I waited him to my shop until 5 pm kaso ang tagal.

"Sorry. May inayos lang sa site. Are you okay?" he asked but I remained silent. "I'm really sorry, baby. Kiss na lang kita." I glared ay him. Nakakahiya kay kuyang guard.

Nauna ako pumasok sa sasakyan. Natatawa pa siya sumakay. Isinandal ko sa bintana ang ulo ko pero bigla na lang niya ako hinila papalapit sa kaniya. He kissed my forehead, cheeks, the tip of my nose and lastly ny lips.

"I'll make it up to you tonight," he whispered that's why I push him. "Why?"

"Magdrive ka na nga lang. Mukha ka ng kulang sa tulog kaya ganiyan. Sa unit mo ka matulog, hindi mo bahay ang bahay namin."

"Hindi nga pero ang bahay ko ay bahay mo rin. Remember that, baby."

Zeun still pursuing Kesley. Kami naman ni Art ito naglalandian lang muna habang busy sa kani-kaniyang mga trabaho pero okay lang. Our future will start will our own hands. Tayo ang may hawak ng tadhana natin kasi tayo ang nagdedesisyon. It's all about our decision that we made to achieve our goals.