EMBRACING ALL THE UNEXPECTED (COMPLETED) PART II

XXXII PEACEFULNESS

Kabanata 32

Peacefulness

"Kie, asan ka ba?" pagalit kong tanong. "Bakit ngayon mo lang sinagot ang tawag ko? I know you're busy with your man pero sana naaalala mo man lang ako!"

I heard him chuckled same with Vincent. [I'm sorry. Busy lang. Huwag kang mag-alala. Nabalitaan ko na bibisita ka sa hometown ng lolo mo. Kailan alis niyo?]

"Later. May inaayos lang si kuya tsaka ihahatid niya lang saglit si ate bago kami tuluyang umalis. Mag-ingat kayo ah."

[Of course. Ikaw rin. Pasabi kay Art na sorry.] I heard him sighed. [I love you, Andrea. Take care.]

"I love you."

Sana wala ng humadlang pa sa kanila. Alam ko na kaya nilang lampasan lahat ng dagok ng tao, taong walang ibang nakikita kundi ang pinaniniwalaan lang nila. Na sa paningin nila mali na basta sinusuway ang pinapaniwalaan nila.

"I'm sorry kung hindi ako makakasama. I have work, baby." Kanina pa nandito si Art. Wala pa rin si kuya pero pabalik na siya. "Gusto ko sana sumama eh."

"Work first, Art. Tsaka madali lang kami doon. Hindi naman na kami magtatagal."

Hinawakan niya ang pisngi ko kaya napangiti ako. Nakanguso siya kaya ginulo ko ang buhok niya.

"I love you."

"Luh parang tanga! Halatang-halata ka na patay na patay sa akin." Natawa siya pero niyakap niya lang ako. "Bitaw, parang tanga naman eh."

Nang dumating si kuya ay tinulungan kami ni Art na ayusin ang mga bagahe namin. Kaunti lang naman iyon dahil sa ilang araw na pag-istay namin kina Lolo Eddy. Sa iisang sasakyan lang kami nina mommy at daddy. Nang makaalis kami ay umalis na rin si Art kasi may trabaho pa siya.

Halos magtatatlong oras ang nahing b'yahe namin. Nakatulog ako sa b'yahe dahil sa sobrang pagod. They decided to eat in a restaurant but I refused so they decided to order foods through drive thru. Ayoko na kasi bumaba pa.

Pagdating namin kina Lolo ay naghihintay na siya. Nakawheelchair na rin siya dahil sa nahirapan na siya maglakad. Maganda rito sa farm nila lolo, hindi man sobrang laki pero sobrang peaceful ng lugar.

"Lo, namiss ko rito." Dumiretso ako sa veranda para tanawin ang berdeng tanawin. "Grabe ang sarap talaga ng hangin dito."

Simula ng tuluyang nagkaayos sina mama ay naging mabait na si lolo. Hindi na siya yung tipong tila uusok na ang ilong sa galit. Sayang nga lang at wala na sina lolo Grad at lolo Dean. Nakakalungkot isipin pero wala tayong magagawa, hindi naman natin mababago ang nakatakda.

"I made a promise to your late grandfathers, hija." Nahihirapan man ay nagawa pa rim ni Lolo makapagsalita. "I made a promise, a promise that I will support your decision on your own. K-kaya hindi na ako nakisali pa sa pakikipag-pares sayo sa iba."

Ayaw na nga sigurong maulit pa lahat ng nangyari sa mga magulang namin. Kahit ako naman eh. Mas gugustohin ko na lang na tumanda ng mag-isa kaysa makasal sa taong hindi ko naman kilala o hindi kinikilala ng puso ko.

"Promise me, hija." Hinawakan ko ang kamay ni Lolo habang nakahiga lang siya sa kama niya. "Be happy and contented." Tumango ako sa kaniya saka niya inabot ang pisngi ko upang haplosin. "I'm sorry, sorry sa mga panahon na nasaksihan mo ang dating ako. Yung ayaw magpatalo at dapat na laging nasusunod. H-huwag kang gagaya sa akin."

Matapos ko makausap si lolo ay kinuha ko ang sketch pad ko. Pumunta ako sa veranda at naupo habang pinagmamasdan ang kapaligiran. Hindi ako magsasawang titigan sila dahil sa taglay nitong kagandahan.

Green will always be a color that reminds me that I need to breathe, I need to rest. Hindi sa lahat ng oras lagi akong ganito. Darating ang oras na lilisan din lahat ng mga taong kasama mo. Parang ang dahon lang, unti-unti rin na natutuyo.

"Breath, Andrea. this is life,"turan ko habang nakapikit at ninanamnam ang saririwang hangin. "I wish you're here"

Pinilit nina daddy at mommy si lolo na kumain ngunit ayaw nito. Mamaya na raw siya kakain. kahit pinilit ko siya kumain ay ayaw niya talaga.sinamahan ko na lang siya habang nakahiga pa rin siya. nakatitig lang siya sa akin na animo'y sinasaulo niya ang mukha ko.

"Lolo naman, kain na kasi... Ayaw mo ba? Sayang naman yung pagkain."

"Gustoko magpahingamuna. Busog pa naman ako. Huwag ka mag-alala. Nga pala, balita ko ay may ipinakilala ka na sa mga magulang mo. Bakit hindi mo dinala?"

"Busy kasi siya, Lolo. May trabaho siya eh. Gusto mo tawagan ko?" Tumango siya kaya kaagad ko kinuha ang cellphone ko sa k'warto ko.

Napag-desisyonan ko na tawagan siya. Sana ay hindi siya busy. Dahil gusto siya makita ni lolo video call ay naisip ko na way para makapag-usap sila at kahit papanoay mag-kita ang dalawa.

"Hi po," bati ni Art kay lolo. Hindi ko maiwasan mapangiti dahil bakas sa mukha ni Art na kinakabahan siya. "Kamusta mo? Pasensiya na po kung hindi ako nakasama. May trabaho po kasi ako ngayon."

Tumingin sa akin si Lolo. Alam ko na ang nais niyang mangyari.

"Art, may pupuntahan lang ako. Ikaw na muna bahala kay lolo. sige, usap tayo later."

Lumabas ako sa k'warto ni lolo. Kawawa naman si Art. Gusto ko man siya samahan pero alam ko na hindi papayag si lolo. Nanatili ako sa labasng k'wartoni lolo. Nakaupo ako sa sahig habang nakasndal ang ulo ko sa pinto. Wala naman ako maintindihan sa pinag-uusapan nila.

Nang marinig ko na tumatawa si Lolo ay dahan-dahan kong binuksan ang pinto ng k'warto. Nakakatawang makita na nakikipag-tawanan ang lolo ko sa lalaking mahal ko. Pinagmasdan ko si lolo at masaya ako na makita na nakangiti siya. Pumunta ako sa kitchen para kumuha ng pagkain. Tinulungan ako ng iilang kasambahy. Maging sa pagdala ng mga pagkain sa k'warto ay tinulungan nila ako.

"Lolo, kain na po tayo. Ikaw kumain ka na?" tanong ko sa lalaking kausap ni lolo. "Subukan mo lang na magpalipas ng pagkain hindi kita uuwian diyan."

He chuckled.

"I'm done. Kain na kayo, lolo."

Hinayaan ko na nakaopen lang camera. Hindi niya rin naman pinatay so quits lang kami.

Nagstay kami kina lolo ng 3 days and 2 nights. Kailangan na rin kasi ako sa shop. Nakakahiya na kay Kesley na parang nag-aasikaso ng mga dapat na ako naman talaga dapat ang gumagawa.

Madami akong ipinakitang design sa kanila ng makabalik ako. Halos lahat kami ay naging busy. Si Art ay busy talaga sa trabaho niya dahil sa iilang projects na kailangan niya gawin.

Nakabalik na rin sinaKieran. Vincent decided to stay for a while. He'll leave after a week and Kieran still trying to talk with his dad about some matter pero nagiging matigas ito sa anak.

I'm happythat Timothy is now doing well like what hepromed to me that he will try be positive and do his best to come up and bring what he lost.

"Baby," bunggad sa akin ni Art. "kain tayo?" tanong niya na siinang-ayonan ko naman.

Sa lumilipas na araw ay mas naging busy pa ako. Hindi na magkatugma ang mga nagiging free time namin pero naiintidihan ko naman. Sa dati ng order at mga kailangan naming gown ay kinailangan ko na rin magdagdag pa ng mga tao. Hindi na kasi sapat yung mga dati kaya kailangan na namin magdagdag.

Nagsisimula na ang karera ng pangarap ko kaya kailagan ko muna magtuonan ito ng pnsin katulad ngg paunti-unti naming pagtupad ng mga pangarap naming dalawa ng magkasama.