Mahal Kita Pero (BoyxBoy)

Chapter 11

"Naku, ikaw ah. Ngayon ko lang nalaman na you love someone." sabi ko sa kanya nang tumabi ako sa kama niya pagkatapos kong maglinis ng katawan. Dito ako sa kwarto niya matutulog like we used to before. "So, I guess she must be lucky enough?" he didn't respond at first. Instead, he just looked  at my eyes straight and he shrugged, and I don't get him by that.

"I guess that person is." simpleng sagot niya sa sinabi ko.

"So, who must be that girl?" tanong ko sa kanya. Umiling naman siya and it was followed by his smirk.

"'Wag mo nang isipin 'yun. Wala lang yun." sabi niya at saka inalo ang ulo ko. Nagtalukbong na siya gamit ang kumot niya and he faced on the opposite side where I am not located.

Seriously, I don't get him this time. Sa buong buhay ng pagkakaibigan namin, ngayon lang siya nagsikreto sa akin. It is as if na his loved one is related to me. And if it really is, bakit hindi niya sabihin sa akin? I think it is better that way. Matutulungan ko pa siyang makilala nang maayos 'yun.

But then, baka he is already planning something for that person and my opinion is not that needed. Baka makagulo lang ako sa plano niya if I keep on asking him about the matter so I guess it is better for me to shut up.

Maya-maya lang ay gumalaw siya at tinanggal ang takip sa mukha niya. He opened his eyes and caught me still awake.

"Hey? Still thinking of that matter?" he asked me.

"Uh, no. It's not that thing." I lied.

"Hindi ka magaling magsinungaling." he stated. Oo na. Hindi naman talaga ako magaling doon. Hindi naman talaga ako marunong magsinungaling and that's my weak point. Madali lang mahalata kapag nagsisinungaling ako and I don't know why. Maybe because of my voice? "'Wag mo nang isipin yun. Hindi naman mahalaga 'yun eh. Matulog ka na."

I sighed heavily at humiga na. I looked at my right side which is against his direction. Aaminin ko, nakakatampo talaga yung ganito. Isa na nga lang yung kaibigan ko, hindi pa niya masabi sa akin yung totoo. I mean, it is not his responsibility but at least, I know I could hear a thing about that.

Maya-maya lang ay naramdaman ko na ang kamay niyang pumulupot sa akin.

"Fine, sasabihin ko na." sabi niya which caused me to turn and face him - not knowing what would happen next.

My first kiss. Yes, our lips met. I don't know why but it feels like heaven. Totoo pala yung mga nababasa ko sa mga libro. Totoo pa lang first kiss do matter. Parang nang dahil sa halik na 'yun, may naramdaman akong kakaiba.

"Sorry." bumalik ang ulirat ko nang magsalita si Matthew. Bakit ganoon? Parang naging awkward ang lahat sa amin? Bakit iba na 'yung kabog ng dibdib ko?

"Ah, ano na nga ulit yung sasabihin mo?" pag-iiba ko ng topic namin.

"Ah... Ayun. You really want to know who that person is?" tanong niya. Parang bigla naman akong may naramdaman sa dibdib ko. Yung pakiramdam na gusto pero parang ayaw ko. Yung parang wala pa siyang sinasabi pero nasasaktan na ako.

"S-Sino?" I asked instead.

"Ikaw" simpleng sagot niya but I felt that my world suddenly stopped.

"A-Ako?" 

"Oo ikaw. You're too kind. You're always there when I need you. Anti-social ka pero you don't mind if I invite you to any parties. Yun bang basta kasama ako, ayos na sa'yo. You're different that's why I loved you." hindi ko alam ang sasabihin ko. Masyado akong nabigla sa nalaman ko and what's weird is I am really feeling something too. "Sana, sa pag-amin kong ito, walang magbago sa ating dalawa. Sana 'wag kang lalayo sa akin. Sana, wag mo akong iwasan--" I don't know but I suddenly felt the urge to stop him.

"No!" nagulat ako sa sinabi ko. He looked at me, waiting that I will say something more. Hindi ko na alam ang sasabihin ko. Based on the stories that I have read, mahal ko na rin siya kapag ganito. He has the reason but I don't have. It's just because of that kiss but everything changed - even the way I act with him. "Hindi ako lalayo." ayan na lang ang sinabi ko pagkatapos noon.

An awkward silence preoccupied the two of us. Walang gustong magsalita. Walang gustong bumitiw sa tinginan naming dalawa.

But then, just like the silence, nakaramdam ako ng pagkaawkward kaya umiwas ako ng tingin at umayos ng pagkakahiga. I diverted my glance on the ceiling.

Pakiramdam ko, hindi ako 'to. Actually, I ain't usually lost for words - ngayon lang. I don't know what to say, nor what to do. 

"Since I already admitted my feelings for you, may ikukwento na lang ako just to break this silence." Finally, he spoke. It is a sign of relief for me kasi kahit papano, natanggal ang awkwardness sa aming dalawa. "Alam mo bang hindi ko talaga gustong pumunta sa lugar na 'to?" muli akong napatingin sa kanya. Nagtataka ako kung bakit, wherein lagi naman niya akong dinadala dito. "Ayaw ko talaga kasi I feel like I am out of my comfort zone. Wala yung mga kaibigan ko and my life is different here. But then, sumama ka sa akin isang beses. Ayun na siguro ang simula ng pagmamahal ko sa lugar na 'to. You know why? Kasi lagi mo na akong sinasamahan dito. Nasasabi ko na lang na ikaw ang makakasama ko dito kaya ayos na sa aking pumunta dito. I showed you my world and that's the happiest moment of my life. At dito, nakikita ko rin yung ibang ikaw. Masaya ako doon." 

I honestly lacked of words again. This conversation is a heavy feeling for me. Ngayon ko lang naranasan 'to.

"Could you give me a chance to have you? Could I court you to prove that my love is true?" nagulat ako sa itinanong niya. I don't know what to answer. There's a part of me saying yes but there's also a part saying no.

"Hindi ko alam. Ayaw kong mawala ka sa buhay ko kaya ayaw kong pumasok sa gantong relasyon." sagot ko sa kanya. Nasaktan ako sa sinabi ko but I know this is the safest answer. Safest answer to say no.

Naisip ko kasi, paano kapag naghiwalay kami? There's a 90% of chance na hindi na kami magiging gaya ng dati. Magbabago na ang lahat sa amin.

"Bakit naman? Hindi kita sasaktan and you are the only one who can end this relationship, if we'd have"