Czy to dziwne, że myślę, jak mogłabym sobie zepsuć życie? Jak mogłabym przeżyć bez zbędnych ludzi, ale z krzywdą oraz skazą na ciele? Czy to dziwne, że myślę co bym mogła zrobić lepiej? Poczucie samotności... Ono wsiąkło w moją duszę, stało się częścią mnie. Nie potrafię się od niego uwolnić. Może właśnie należy mi się samotność i życie skazane na porażkę? Czy to jest moje przeznaczenie? Droga pełna łez i cierpienia, którego nie mogę pokazać na zewnątrz. Dlaczego chcę to zakończyć? Czy w taki sposób zepsuję sobie życie? Znów brak odpowiedzi... Na co to wszystko? Czy jestem jeszcze komuś potrzebna?
