Jestem tylko zagubionym chłopcem. Duchem dawnego siebie. Nie umiem się już uśmiechać, żartować. Zbyt dużo różnorakich myśli w głowie. Nie potrafię znaleźć szczęścia we wszystkim co robię oraz sensu w każdej czynności, nawet tej, dzięki której wciąż żyję. Po co mam oddychać, bawić się, zdobywać przyjaciół? Dlaczego? Czy to dziwne, że o tym myślę? Chciałbym tylko trochę spokoju, proszę. Przestańcie mnie nękać. Czy możecie się uciszyć? Błagam, przestańcie. Nie wytrzymam, proszę, proszę, proszę... Nie mogę myśleć, nie wiem kim jestem... Co się ze mną dzieje? Ja nie, nie mogę... Nie potrafię tego zatrzymać. PRZESTAŃCIE MNIE NĘKAĆ. Błagam, zakończcie to... Przepraszam...
