Obiekt 12 Tom I

ⰋⰅ Głośne podziemia

 – Wstajemy. – Usłyszałem gdzieś wokoło mnie. Powoli zaczynałem odzyskiwać rezon i stopniowo wracało mi czucie. Pierwszym co ujrzałem, była maska z plastikowym wizjerem i dwoma bocznymi filtrami. Zaraz nad nią świeciła jasna niczym słońce lampa.

– No proszę. Już wracamy – oznajmiła druga maska, która pochyliła się nade mną z drugiej strony.

– Trzymaj się – powiedziała trzecia twarz, tym razem bez maski. Nie mogłem jej rozpoznać. Wydawała się taka jakaś niewyraźna. Albo to mój wzrok się pogorszył?

– Panie Michale niech się pan tak nie śpieszy. Nie chce pan zobaczyć sekcji? Chwilę zajmie, zanim przyjdzie reszta zespołu – zapytał mężczyzna bez osłony na twarzy.

– Mam polecenie od profesora – tłumaczył się asystent.

– Tylko niech się pan nie śpieszy, bo jeszcze sobie krzywdę zrobicie – odparł.

Brodacz popatrzył na niego zmieszany, po czym opuścił salę.

– No, to do dzieła! – oznajmił rozochocony, na co jeden z naukowców się obruszył.

– Kim ty jesteś, aby wydawać nam polecenia? – Wypiął się dumny niczym paw.

– Jeszcze kilkanaście lat temu, to ty mogłeś być na jego miejscu – dodał drugi.

– Ależ ja nie wydaję wam poleceń – dryblas zaczął się bronić – ja wydaję je wyłącznie sobie.

Ciszę sali operacyjnej przerwał niosący się echem po korytarzach wybuch, którego siła zatrzęsła, zdawałoby się, całym kompleksem.

W tej samej chwili człowiek w czarnym uniformie wyjął pistolet i posyłając bezszelestne wystrzały, ogłuszył dwóch chirurgów, którzy osunęli się na ziemię z szelestem spadającego worka po ziemniakach.

Nie wiedziałem jeszcze, co się dzieje. Byłem nadal zbyt otępiały, aby pojąć obecne wydarzenia. Mężczyzna zaczął ściągać więzy i zabezpieczenia, a gdy mimo to się nie poruszyłem, zawisł nade mną i wlepiając we mnie swoje zielone oczy, powiedział:

– Wstawaj wojowniku. Mamy paru skurwieli do załatwienia.

Nie wiem dlaczego, ale miałem dziwne deja vu.

– Wasza godność? – zapytałem najnaturalniej, jak potrafiłem, co zdziwiło krótkowłosego blondyna jeszcze bardziej niż moje wciąż oniemiałe spojrzenie, ale widząc mój stan, jedynie się uśmiechnął i odpowiedział:

– Andriej. Według tego kurwidołka „siódemka", ale na imię mam Andriej. – Wyglądał na zadowolonego tym pytaniem. Pomógł mi stanąć na równych nogach.

– Jesteś w stanie iść? – zapytał.

– Tak. Chyba – odparłem, łapiąc równowagę.

– A biec? – dopytał.

– To na pewno – oznajmiłem, gdy ustąpiły zawroty.

– Świetnie – Otwarł hermetyczne drzwi. Na korytarzu świeciło się czerwone światło. Pod sufitem wisiały wyłączone lampy z białymi kloszami. Od szarości korytarza wyróżniały się tylko kable umocowane wzdłuż ściany, które miały kilku-kolorowe izolacje.

Andriej zarzucił na plecy zasobnik, który leżał pod wejściem do ambulatorium, zaraz obok kilku metalowych skrzyń.

– Tędy – wskazał kierunek i popędził korytarzem, w międzyczasie wyciągając z kieszeni torby pistolet maszynowy z rozkładaną kolbą. Poprawił pasy i odbił na pierwszym skrzyżowaniu w prawo. Biegłem zaraz za nim, nie odstając nawet na krok. Nie byłem do końca pewien, dokąd zmierza, ale wiedziałem, że chce mi pomóc. Nie miałem tylko pojęcia dlaczego.