Onvergetelijke pijn

~ 2 ~

Eenmaal de deur uit te zijn gelopen gaat mijn blik automatisch naar de grond.

Ik ben altijd het type meisje geweest dat het haat om aandacht van jongens te krijgen.

Sinds mijn moeder is overleden aan kanker ben ik op mezelf.

Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoelt, ik verlang naar niks behalve naar mijn moeder.

Er is niemand die haar plek kan innemen, geen jongen of nieuwe vriendinnen.

Mijn vader werkt zich kapot voor mij en mijn broer, hij heeft een baantje bij een goed lopend kantoor.

Soms he, dan kijk ik om me heen en zie ik mensen zo gelukkig...

Met elkaar.. als ouders, als broers of als stelletje.

Ondanks dat ben ik Allah natuurlijk dankbaar, Alhamdoulillah.

Eenmaal bijna bij de bushalte aangekomen besef ik me dat ik volgens mij mijn ov ben vergeten.. ik kijk in mijn tas en val zowat bijna op de grond door iets dat tegen me aanbotst.

" Tfoe, die bus is weg man! Ik ben telaat  wayaaw nu kom ik hele... oh sorry! Gaat het met je? Heb je pijn ? " Ik kijk omhoog en kijk recht in de mooiste ogen die ik ooit heb gezien.

Wauw, licht grijs met groen.

Ik zag hoe hij naar mij keek.. lief, bezorgt. Maar met een blik net zoals als die andere jongens, Sarah stop!

Ik blooste en keek weer naar de grond.

" Geen probleem " zei ik en liep snel verder.

Als Yassir mij hier zag had hij mij en die jonge afgemaakt.

" Wacht! Mag ik je alsjeblieft een seconde spreken? " Riep hij nog.

Die vraag heb ik vaak genoeg gehoord, vegeet hem Sarah hij is net als de rest.

Niet te vertrouwen en een leugenaar. 

Ik loop gewoon door alsof ik niks gehoord heb en ik hoor iemand rennen achter me.

Ik voel dat hij me bij mijn schouder pakt en me omdraait " Alsjeblieft geef me een minuut meer vraag ik je niet, het spijt me voor mijn taalgebruik ik wil je alleen een ding vragen " Alweer keek ik in die mooie ogen, zou hij het menen? Hij kijkt heel serieus..

Niet doen Sarah!

" Sorry, zou je mij met rust willen laten? Ik moet naar school lopen door die bus zoals je ziet heb ik geen tijd " zei ik zachtjes met mijn blik op de grond gericht.

" Wollah met hand op mijn hart,  ik kom bij je terug! Ik zal je niet vergeten! " schreeuwde hij.

Oke volgens mij heeft heel de bushalte ons gehoord, ik begin sneller te lopen uit schaamte.

Meende hij het nou? Stel dat daar vrienden stonden van me broer en ik de schuld krijg?

Zal hij me achter na volgen?  Heeft hij gezien waar ik vandaan kwam? Ik woon tenslotte niet ver van de bushalte..

Weetje bedacht ik me plotseling, ik zal nooit in zijn praatjes trappen al was hij mooier dan Badr Hari.

Gewoon doorlopen en doen alsof er niks aan de hand was.