Onvergetelijke pijn

~ 64 ~

Ik zie dat zijn ogen steeds groter worden, zijn mond begint wijder open te gaan.

Raakt hij nou in paniek?...

"Hoe.. Hoe ken je.. Je hem?"

Zijn ogen gaan dicht en er glijd een traan langs zijn wangen naar beneden.

Waarom huilt Yassir? Is er iets aan de hand?

"Yassir?" Vraag ik met een trillende stem

"Sarah ik vraag het nog een keer. Hoe.. Ken je hem?!"

Ik zie dat zijn ogen steeds bozer beginnen te staan, zijn handen balt hij tot vuisten en kijkt me woedend aan.

Dit had ik niet moeten doen, ik dacht dat hij het niet erg zou vinden..

Ik voel tranen opkomen, draai me om om weg te lopen als ik mijn net naam hoor; "Sarah.."

"Ik kan niet meer tegen je liegen..." Hoor ik Yassir achter me met een trillende stem.

"Ik kan het niet, ik heb het zo lang volgehouden.. Maar nu is het klaar.. Hoe ben je erachter gekomen.. Ik schaam me zo.."

Zijn ogen staan zo bang.. En tegelijkertijd zo vochtig.

"Waar heb jij het over Yassir?" Vraag ik met vochtige ogen.

Wil ik dit horen? Waar heeft hij het over..

"Dat is Safouane.. Hij.. Hij heeft ons allemaal kapot gemaakt"

Even lijkt alles langzaam weg te vallen, ik begin wazig te zien.

Ik hoor mijn eigen adem niet meer & alles begint te draaien.

"Sarah?"
"Sarah?"

Steeds langzamer en langzamer.

~

Ik zie een grote groep mensen voor me staan, wie het zijn is niet te zien. Ik zie alleen maar wazig.

"En als ik wist dat ik zo zou eindigen, had ik door geslapen, had ik me ogen dichtgeknepen met de hoop dat er een einde aan mijn leven zou komen.. zodat niemand mij pijn zou doen." - Sarah

"Ben je oke?" Hoor ik zachtjes op de achtergrond.

Ik lijk de stem niet te herkennen.

"Sarah?" Vraagt de stem opnieuw.

En langzaam weet ik wie dat is; Imaddine.

"Laat mij.." Probeer ik te zeggen maar er komt helemaal niks uit mijn mond.

Hij lijkt dichtgenaaid.

"Geef alsjeblieft antwoord.. Gewoon hoe je je voelt.. Wat er is" zegt Imaddine en ik voel dat mijn hand vast word gepakt.

"Laat haar, ik maak ons gesprek. Ik wil weten wat er is" zegt Yassir.

Ik hoor een luidruchtige zucht en na een tijdje hoor ik dat de deur word gesloten.

"Maak af Yassir.. Waarom lieg je tegen mij? Hij kan zoiets nooit hebben gedaan" zeg ik zachtjes.

"Wil je het hele verhaal weten?"

Ik begin weer normaal te zien en kijk hem recht in zijn ogen aan, meteen zie ik ook dat ik me in mijn eigen kamer bevind.

Hoe ben ik hier nou weer terecht gekomen?

"Oke als je geen antwoord geeft begin maar.. Een jaar geleden, alle shit. Alle kanker rotzooi, alle chaos bij elkaar. Het overlijden van mam, zorgen voor jou, mijn vader was nooit meer thuis, alsof hij ons niet meer als kinderen wou. Ewa je gaat domme dingen doen, ik vergat jou helemaal, ik wou voor jou blijven vechten, voor jou blijven zorgen omdat je mijn grootste grootste trots was, wat moest ik anders? Ik had niemand meer Sarah? Mijn grootste trots overleed aan kanker, je vader doet alsof hij je niet meer kent. Je wilt je zusje gelukkig zien opgroeien, als ze geen moeder meer heeft en amper een vader moet je er voorzorgen dat jij haar moeder en haar vader wordt. "