Onvergetelijke pijn

~ 59 ~

Zonder nog wat te zeggen laat ik me op mijn bed vallen.

"Sarah.. Alsjeblieft niet weer huilen.." Zegt Imaddine

Ik trek mijn deken ver tot over mijn gezicht en laat mijn tranen de vrije loop.

Ongelofelijk dat ik hier net nog met een blije Yassir zat.

En nu is hij weg? Gewoon weg.

Met alweer een opdracht.

"Hij komt zo terug.. Echt.. De dag gaat snel & er gaat niks gebeuren"

Bijna stikkend haal ik het deken weg uit mijn gezicht en doe mijn handen voor mijn gezicht.

"Je gaat toch niet voor altijd blijven huilen? Kom op Sarah. Het ging weer zo goed.. Laat dit jou dag niet verpesten.."

"Hij is mijn broer! Imaddine je begrijpt er niks van. Hij is de enige die ik nog heb. Als ik hem kwijt raak heb ik niks meer. Ik vind het gewoon zo zielig! Hij dacht eindelijk dat het klaar was! Hij heeft volgens mij niet eens iets gedaan!" Roep ik huilend

"Rustig, het komt goed. Souhaila loopt nu naar boven misschien kan je beter met haar praten"

Ik zucht luidruchtig en sta dan op.

Alles begint langzaam te draaien en als ik met mijn ogen knipper blijft het lang zwart.

Ik voel dat Imaddine me vastpakt en me op mijn bed laat zitten.

Alles wat er tegen me word gezegd hoor ik vreselijk slecht, het klinkt allemaal zo verweg.

Ik knijp mijn ogen stevig dicht en probeer te stoppen met trillen.

Het lukt me niet, het lijkt alsof ik geen controle over mij lichaam heb.

''Gaat t?'' hoor ik dan na een tijdje.

''Ja, laat me maar even'' fluister ik.

Ik zie in mijn ooghoeken dat hij me diep aankijkt, maar na een tijdje verlaat hij toch mijn kamer.

Er valt niks te doen, geduld is een schone zaak toch?

Alweer raap ik mijn kleren bij elkaar en stap opnieuw onder de douche.

Net wanneer ik de kraan aan wil doen hoor ik iemand op de deur kloppen.

''Imaddine? Kan je opendoen?!''

Ik hoor dat het Souhaila is en besluit maar om gewoon relax verder te gaan douchen.

Onder de douch denk ik aan alles wat er is gebeurd en probeer een begin te vinden.

Maar die lijkt er niet te zijn, het is allemaal zo raar gelopen.

Het is teveel om nog terug te kunnen denken, ik stopte al met denken bij het zien van mijn vader met een andere vrouw.

Dat beeld kan ik maar niet uit mijn hoofd krijgen, hoeveel ik nog van hem hou doet er niet toe.

Ik beken niet snel mijn zwakke plekken.. Maar ik denk dat deze er wel een van is.

''Sarah? Klaar?''

Ik hoor Souhaila aan de andere kant op de deur kloppen.

''Ik ben klaar, ik droog mezelf even af'' zeg ik en doe de kraan uit.

Ondertussen hebben mijn tranen zich al meer dan 3x met het water uit de kraan gemengt.

Ik trek mijn donkergrijze lange strakke rok aan die ik uit mijn kast heb gepakt.

Eigenlijk haat ik zulke rokken met die opening aan de zeikant maar ik had hem van Yassir gekregen..

Ik pak een geel shirtje die ik erin stop en doe mijn haren in een tijdelijke hoge knot.