Onvergetelijke pijn

~ 29 ~

----
Jullie denken nu vast dat het niet erger kan en dat het verhaal hier mee te maken heeft.
Ik zal jullie iets vertellen..
Dit is pas het begin van alle chaos.
Mijn wereld zal instorten.
Helemaal kapot gaan.
Er zal geen een stukje van me overblijven, mijn leven?.. Zal een zwart gat worden.
"Ik had het nooit zo ver moeten laten komen.. Als ik had geweten dat ik zo zou eindigen... met niemand om me heen.. Had ik mij en mijn familie de pijn bespaart. Ookal heb ik niks gedaan.. Het voelt alsof het allemaal mijn schuld is.. Ik heb de deuren voor hem geopend" Herhaal ik nu dagen.
----
Ik wil weg rennen maar ik wil horen wat hij nog meer te zeggen heeft.

Onzin, het is onzin Sarah.

Ren weg.

Ren weg van al je pijn.

"Je liegt" schreeuw ik.

De tranen rollen langs mijn wangen.

Niemand kan mij met rust laten, mij het gevoel geven dat er nog geluk bestaat.

"SARAH! JE BROER KAN ELK MOMENT NEERGESCHOTEN WORDEN, DIT IS GEEN SPELLETJE. EENMAAL MEE BEGONNEN NIET MEER TE STOPPEN! WORD WAKKER LUISTER NAAR IEDEREEN OM JE HEEN!"

Charafeddine kijkt me boos aan.

Zijn ogen zijn rood.

Ik sluit mijn ogen en laat me vallen op de grond.

Het word langzaam zwart voor mijn ogen.

"Sarah? .. Sarah?" Ik zie mijn vader gebogen voor me staan.

Ik lig in mijn kamer? Hoe kom ik hier?
"Wat is er.. Gebeurd?" Zeg ik en grijp naar mijn hoofd.

Mijn hoofd voelt weer eens zoals deze weken zwaar aan.

"Je bent flauwgevallen, Charafeddine heeft je gevonden"

Het beeld schiet weer voorbij.

"Doodgeschoten.. Spelletje.. Stoppen.."
"Waar is Yassir?" Vraag ik bang.

Hij heeft gelijk, het is tijd om wakker te worden.

Ik moet strijden voor mijn broer.

"Yassir komt morgen weer thuis, hij is vrijgesproken!" Zegt mijn vader met een brede glimlach.

Ik glimlach met moeite, als Yassir weer thuis is kan hij dus elk moment dood worden geschoten.

Ik begin kippenvel te krijgen op mijn armen.

"Blijf liggen! Je bent nog gevoelig je bent paar keer gebeld door het streepje, ik dacht dat het Intissar was en nam op.. Ik hoorde alleen wat muziek op de achtergrond.. Die belt je straks wel weer terug" mijn vader overhandigd mijn mobiel en sluit de deur.

Hij opent de deur weer; "Oh ben beneden soep aan het koken" zegt hij met een glimlach.

"Waar is Charafeddine?" Ik druk mijn mobiel aan en zie allemaal appjes.

Safouane,Inaya etc.

Het dringt nog niet tot me door dat hij mijn telefoon heeft opgenomen.

Ik moet hem de volgende keer gewoon op stil zetten voordat ik echt betrapt word.

"Sarah?"

Mijn vader komt bij me op bed zitten en kijkt me ongerust aan.

"Wat deed je met Charafeddine?"

Ik schiet in de lach en klap mijn vader op zijn schouder.

"Hij heeft me per toeval gevonden, er is niks aan de hand tussen ons"

Hij blijft me aankijken.

"Gelukkig, ik was al bang want heb de bijl uitgeleend aan de buren" zegt hij lachend.

Ik schiet in de lach.

Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd en sluit dan de deur.

Ik doe mijn ogen dicht en denk weer aan wat Charafeddine heeft gezegd.

Het is soms zo moeilijk om dingen te accepteren.

Ik kan mijn gevoel niet uiten.. Het gevoel komt weer terug toen ik hoorde dat mijn moeder kanker had..

Een traan rolt langs mijn wang.

Ik wou dat het voor altijd zwart was.

Mijn telefoon gaat weer af.

Het is Safouane, ik weet het zeker.

"Heey" zeg ik zachtjes.

"Je negeert mij, wat doet je pa met je mobiel om 7 uur in de avond?
"
Hoelaat is het nu?

20:07

"Wollah ik heb hier zoo geen zin in, ga tegen iemand anders schreeuwen man" zeg ik met een trillende stem.

Alles wat negatief is komt automatisch 10x harder aan.

"Hey.. Wat is er? Sorry heb stres man ik probeer je 10x te bereiken ofzo je neemt elke keer niet op"

Alsof ik geen stress heb.

"Is niet erg, ik ben flauwgevallen buiten"

Ik ga hem niet vertellen waarom.. Het mag niet van Charafeddine.

"Huh? Hoedan?"

"Ik weet het niet, vriend van Yassir had me gevonden" zeg ik.

Ik vergeef iedereen altijd zo snel.. Maar zelf word ik minder snel vergeven.

Hij stelt me allerlei vragen en ik beantwoord ze rustig.

Soms met een leugen...

"Ik wil je zien schatje" zegt hij

"Ik jou ook.. Zo graag.."

"Kan je weg?"

"Het is half 9, ik heb hele zware hoofdpijn" zeg ik zachtjes.

"Kan ik via raam wella?"

"Meen je dit?" Vraag ik lachend.

"Ik heb ervaring Jongh" zegt hij lachend

Ik schiet in de lach.

Het voelt fijn, dat je gelukkig nog wat personen om je heen hebt die een glimlach op je gezicht kunnen toveren.

"Heb je honger?"

"Mijn papsco maakt soep voor me, als ik heb gegeten app ik je mag je lekker klimmen" zeg ik lachend.

We nemen afscheid en ik hang op.

"Soep is klaaaaar!" Hoor ik mijn vader na een tijdje roepen.

Ik sta op en trek mijn vieze kleren uit.

"Ik kom zoo" roep ik en trek mijn lange jurk aan.

Hier voel ik me zo goed in..

Ik loop de trap af en schuif aan tafel.

"Ik moet gaan schatje, nachtdienst zodat ik er kan zijn als Yassir morgen vrij is" hij kust me op mijn voorhoofd en trekt zijn schoenen aan.

Hij sluit de deur en ik begin aan mijn soep met mijn oortjes in mijn oren.

"Mister You- A Toi.."

Dit liedje gaat zo diep..

Ik eet rustig mijn soep op en stop mijn kom in de vaatwasser.

Ik moest Safouane opbellen maar ik heb eigenlijk geen zin in hem.

Ik verlang naar een diepe rustige slaap.

"Heey" zeg ik als hij zijn telefoon opneemt.
Ik hoor geschreeuw op de achtergrond.

Ik schrik..

"Safouane?"

"Bel me later niet nu!" Schreeuwt hij door de telefoon en hangt op voordat ik nog wat kan zeggen.