Onvergetelijke pijn

~ 22 ~

"Wat.. wat is dit?" Blijft Inaya met een trillende stem vragen.

Ik durf de deur niet open te doen.

Ben bang dat het me dag weer gaat verpesten.

Waarom kan iets nooit gewoon normaal gaan?

Waarom moet er de laatste tijd van alles mis gaan?

Ik doe de deur langzaam open en zie dat er niks aan de hand is.

"Er is niks aan de hand" zeg ik opgelucht.

Inaya zucht luidruchtig en doet haar schoenen uit.

Ik doe de deur van de woonkamer open en ik kan mijn ogen niet geloven.

Alles.

Alles is omgegooid.

De tv is weg, de iPad op de tafel is weg.

De Macbook in de keuken is weg.

Onze boksen voor de tv zijn weg.

De banken liggen onderste boven.

Glazen zijn kapot.

Borden liggen kapot op de grond.

Ik heb het gevoel dat de wereld langzaam wegvalt.

"Sa..Sarah wat is dit allemaal?!" Vraagt Inaya bang.

"Waarom vraag je mij dat?"

Mijn stem breekt.

Waarom kan mijn leven niet normaal zijn.

Het is duidelijk, het is allemaal duidelijk.

Ze doen dit om Yassir.

"We.. we moeten de politie bellen"

Ik pak met trillende handen mijn telefoon en bel de politie op.

Inaya neemt de telefoon van mij over en loopt naar buiten.

Ik zak in de gang op de grond.

Waarom o Allaah, waarom zoveel beproevingen in een keer?

Inaya komt met rode ogen terug en trekt me overeind.

"Ze zijn direct onderweg" zegt ze en knuffelt me stevig.

"Sarah, waarom gebeurd dit allemaal?"

"Ik weet het niet, ik weet niks meer" zeg ik en loop naar buiten toe.

"Niet naar binnen lopen, anders kunnen ze onderzoek beter verichten" zeg ik als ik Inaya naar binnen hoor stappen.

Ze komt naast me staan en ik sluit de deur.

Niet iedereen hoeft te weten wat er is gebeurd.

Ik word gebeld en zie "-" op mijn beeldscherm verschijnen.

"Hey" zeg ik zachtjes.

"Wat is er?"

"Kom naar me toe" zeg ik met een trillende stem..

"Ik rij nu de bushalte voorbij, was al onderweg" zegt hij en voordat ik nog een antwoord kan geven heeft hij al

opgehangen.

"Komt hij hierheen?" Vraagt Inaya met een chagrijnig gezicht

"Jaa waarom?"

"Is dat wel slim?"

Ze komt voor me staan en kijkt me diep aan.

"Pech hij is al onderweg" zeg ik en ik draai me om.