Onvergetelijke pijn

~ 66 ~

Weken zijn voorbij gegaan zonder dat ik mijn kamer uit ben gegaan.

Het enige wat ik gedaan heb is voor mij uitkijken.

Nadenken over hoe het nou verder moet, moet ik door ademen of mijn adem zelf stoppen?

Zucht, c'est la vie.

-

"Mag ik nou alsjeblieft weten wat er met je aan de hand is?"

Ik hoor Imaddine vanuit de andere kant van de deur zachtjes kloppen.

Volgens mij heeft hij dit echt 30 keer gevraagd.

"Sarah?"

Ooit moet het er toch uit, hij heeft mij niks verkeerd gedaan.

Of toch wel? Net als de rest waarvan ik dacht dat ze me nooit zo erg zullen naaien.

"Het kan niet" zeg ik zachtjes.

Dit zijn de eerste woorden die ik na zoveel dagen weer heb uitgesproken.

"Wat? Ik hoor je niet? Doe nou alsjeblieft gewoon open. Je hoeft je niet te schamen"

Ik vraag me echt af wat hij nog met mij moet, waarom hij al die moeite voor me doet.

Langzaam open ik de deur en ik zie dat hij me met een scheve glimlach aankijkt.

Zijn ogen blijven mij aankijken, zijn blik verzet zich niet.

Hij blijft naar mij kijken.

"Je bent niet meer hetzelfde, jou ogen stralen niet meer... Waar zijn die mooie krullen van je? Die mooie glimlach? Je gezicht is zo bleek. Het gaat niet goed met je."

Ik voel een kleine schop tegen mijn hart aan maar laat dat niet merken.

Hij heeft een langhoekig cadeautje vast, dat is te merken aan het cadeaupapier.

Hij neemt plaats op mijn bed en blijft me aankijken.

"Waar zijn Yassir? Souhaila? Inaya?"

"Yassir is naar zijn vader toe, Souhaila heb ik niet meer gezien sinds die ene keer dat jullie samen terug kwamen van de stad. Alles staat uit op WhatsApp en ze negeert iedereen. Inaya draagt een hoofddoek? Ik zag haar gisteren met een jongen door de stad lopen. Het eerste wat ze vroeg is hoe het met jou gaat. Ze zijn je niet vergeten Sarah, ze missen wie je was. Inaya zei dat ze het haarzelf nooit kan vergeten wat ze je heeft aangedaan. Ik weet echt niet wat er aan de hand is?" Zegt hij met een vragende blik

"Ik heb honger." Gooi ik eruit.

Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, ik moet doen alsof t me niet boeit, terwijl het me zoveel doet.

"Oh hier ik heb een cadeautje voor je, ik hoop dat je er blij mee bent" zegt hij terwijl hij me het pakje overhandigd.

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, hij is de enige die nog moeite voor me doet om me op te vrolijken.

Ik neem naast hem plaats en pak het pakje langzaam uit.

Mijn glimlach word steeds breder bij het zien van het stapeltje Milka repen.

"Dit is echt het leukste en het liefste wat ik heb gekregen.."

Mijn hart begint langzaam te smelten bij het zien van zijn glimlach.

Hij straalt helemaal.. Hij is zo lief.

"Dankjewel, echt ik weet niet hoe ik je moet bedanken.."

Ik twijfel even maar geef hem dan een zachte knuffel.

Hij verbergt zijn hoofd in mijn nek en trekt me stevig tegen zich aan.