Onvergetelijke pijn

~ 54 ~

Ik voel dat er een paar keer op mijn wang word geklapt.

Langzaam open ik mijn ogen en zie dat Yassir voor mij staat.

''Ey, ben je wakker?''

Ik zucht luidruchtig.

Jammer genoeg wel.

''Hoe gaat het met je?'' vraagt hij zachtjes.

ZIjn hand legt hij op mijn wangen en gaat langzaam heen en weer met zijn vingers.

Kon ik je maar vertellen hoe het gaat.. Hoe ik me voel.

''Niet te beschrijven, met jou?'' antwoord ik maar.

''Ik heb geen zin meer om over mijn gevoelens te praten wollah, er zal toch niks veranderen''

Hij zucht en kijkt de andere kant op.

''Heb je hem gesproken?''

''Ik kon hem wel slaan wollah. Ik heb me echt ingehouden, die blik die hij me gaf. Hij had spijt Sarah wollah dat kon ik zien.. Maar ik wil nooit meer in zijn buurt komen. Ik hoef hem echt nooit meer te zien.''

''Wie was dat?''

Ik hoef het niet eens te weten eigenlijk..

''Hij zegt een collega van werk, maar welke kanker mogool heeft er condooms bij zich als hij met een collega thuis is. Tfoe''

Ik knijp mijn ogen dicht, stevig dicht.

''Waar slaap jij nu Yassir?''

''We blijven hier, wollah ik ga daar in elk geval niet meer terug''

''Wat heb je tegen hem gezegd?''

Ik begrijp mezelf niet eens, wat boeit het me?

Hij heeft allebei zijn kinderen verraden en zelfs zijn eigen vrouw.

Ik schaam me zo erg..

''Ik heb mijn spullen gepakt en ben weggegaan. Die vieze flikker. Wij vonden hem zielig he, en hij? Vond hij ons zielig dat hij het bed induikt met een andere vrouw? Dit is voor mij een echte oog opener geweest. Nu weet ik dat het tijd om volwassen te worden. Werken voor mijn eigen geld en mijn eigen weg te volgen.''

''Yassir.. Hij is alleen als we allebei weg gaan.. Dat is ook de rede dat hij met andere vrouw heeft gedaan..''

''JA ENDAN?! ER IS GEEN ENKEL EXCUUS GOED GENOEG OM MIJN MOEDER TE NAAIEN!''

HIj staat op en kijkt me vol woede aan.

''Niemand die over mijn moeder mag praten, laat staan nog haar naaien Sarah'' zegt hij dit keer wat rustiger.

''Waar is Imaddine?''

''En souhaila'' vervolg ik snel.

Ik dacht eerder aan Imaddine dan aan Souhaila..

Zijn blik & zijn lieve woorden die me zo'n goed gevoel gaven..

''Die zijn weg, Imaddine is zo onderweg. Kifesh wist je dat het al 6 uur is?''

''6 UUR?!'' vraa ik geschrokken.

''Jaa, ik heb je door laten slapen, als ik je volgens mij liet doorslapen was je nog lang niet wakker..'' zegt hij en gaat weer op mijn bed zitten.

Ik sla mijn deken weg en ga dan voor Yassir zitten.

''Yassir... Denk je dat dit allemaal gebeurt om ons pijn te doen? Het is toch allemaal zo raar.. Eerst jij, dan Inaya.. dan papa.. Denk je dat het weer normaal wordt?''