Onvergetelijke pijn

~ 46 ~

"Is het niet goed?.." Vraag ik zachtjes.

Stel dat hij het geld al had..

Of dat het niet goed is?

"Ja..Jawel.. Waarom heb je dit gedaan.. Hoe kom je aan dit geld?!" Vraagt hij en veegt zijn tranen weg.

Hij glimlacht en nieuwe tranen volgen.

"Is van mama, haar sieraden.. Iemand heeft ze voor me ingewisseld in geld" zeg ik en loop naar Yassir toe.

Imaddine knipoogt en loopt de deur uit naar de lobby.

"Waarom heb je dit gedaan, ik kan het niet aannemen.. Het is van yemma (moeder), dit was je enige herinnering man.. Ik kan het echt niet aannemen" zegt hij en overhandigd mij het zakje.

"Je moet het aannemen! Je hebt het harder nodig dan ik."

Ik geef het zakje terug aan yassir. Wat moet ik met al dat geld?! Ik heb niet voor niets de sieraden van mijn moeder opgegeven alleen om hem te helpen.

Het was letterlijk het belangrijkste dat ik nog van haar had.

"Ik kan het gewoon nog steeds niet geloven dat jij al die moeite voor mij moet doen, dat door mij jij zoveel verdriet hebt. Ik ben je fucking broer! Ik hoor er voor jou te zijn! Ik hoor voor jou te zorgen! Ik hoor jou het belangrijkste in mijn leven te geven, en in plaats daarvan... geef jij mij het belangrijkste in jouw leven."

Wanneer ik 'm in z'n ogen aankijk en het gevoel van verdriet en machteloosheid zie, komt bij mij het rotte en ongelukkig gevoel van de afgelopen dagen weer naar boven.

"Je moet het aannemen Yassir! Ik wil niet dat jou iets overkomt! Wanneer het wat beter gaat bij jou, dan mag je het terug betalen en met rente natuurlijk!" Zeg ik plagend

"Ben je banque chaabi wella? (Marokkaanse bank)" zegt hij en schiet in de lach.

Hij knuffelt me stevig en geeft me een kus op mijn voorhoofd; "Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten! Moge Allah swt je belonen voor alle moeite die je voor me doet! Bedankt liefste zusje!"

Het gevoel dat alle ellende dan eindelijk voorbij is gaat door me heen. Ik voel me rustig en opgelucht. En knuffel Yassir terug.

"Geen dank liefste broer, voor jou alles! Ik wil je nog 1 ding vragen"

Ook al heb ik het gevoel dat alle ellende voorbij is, ik weet nog steeds niet wat hij heeft gedaan.

"Ga je me dan nu eindelijk vertellen wie die mensen waren? En wat ze van je willen? Ga je me dan nu eindelijk vertellen wat je hebt gedaan Yassir?"

Ik zie geen glimlach meer op zijn gezicht.

Waarom doet deze vraag hem zoveel?

Hij kan toch gewoon vertellen wat er aan de hand is...

"Het kan niet" zegt hij terwijl hij me loslaat.

"Sarah.. Je moet me geloven wollah, ik wil je zo graag alles vertellen.. Maar het kan niet. Er komen alleen meet proberen." Zegt hij en kijkt me machteloos aan.

"Ik vertel niks door" zeg ik zachtjes.

"Echt niet" ik loop dichterbij naar hem toe en kijk hem aan.

"Daar gaat het niet om.. Ik ben ook bang dat je vies over me gaat denken, en me niet meer wilt zien als je broer"

"Waarom zou ik? Je doet alsof je een allemaal slechte dingen doet.."

Hij doet zo moeilijk.. Zo ongelofelijk moeilijk.

"Denk je dat het genoeg is?" Vraag ik om van onderwerp te veranderen.