Onvergetelijke pijn

~ 34 ~

''Waar ga je heen?!'' Charafeddine draait me om.

''Ik los het zelf op, na paar dagen zijn we er in sha Allaah vanaf'' zeg ik zachtjes.

Het doet pijn.

Het enige wat ik nog van mijn moeder heb moet ik gaan verkopen.

''Zorg je er goed voor? Laat niemand eraan zitten he, ik heb ze op jou leeftijd gekregen en ik wil nu dat jij ze bewaard zodat jij ze weer aan je kids kan geven''

Ik zie haar blik weer voor me, haar prachtige blik.

Haar mooie zachtgroene ogen.

''Hoe wil je aan al dat gled komen dan?'' hij kijkt me verward aan.

''De enige manier..''

''Ik ga gouden sieraden die ik van mijn moeder heb gekregen verkopen'' vervolg ik zachtjes.

Zijn ogen worden groter.

''Gedraag je, doe normaal''

''Wollah ik ga het doen, ik moet mijn broer & ons allemaal van deze hel verlossen'' zeg ik zachtjes.

''Het is het enige wat je van je moeder hebt?!'' schreeuwt hij.

''Was..'' zeg ik zachtjes.

''Wollah jij bent nie barkie, doe normaal en ga rustig zitten, ik los zelf wel op en Yassir is ook al bezig'' zegt hij chagrijnig.

''Ik heb al gezworen'' zeg ik zachtjes.

''Weet je het zeker?''

''Wat moet, dat moet'' zeg ik zachtjes.

''En als je pa vraagt waar het is?''

''Ik heb het al bijna 2 jaar en nooit is hij erover begonnen''

''Kijk uit met wat je doet waha (gewoon)''

''Het komt goed, kan ik het goud morgen geven?'' ik kijk hem met tranen aan.

Het blijft me pijn doen.

''Doe gewoon een ding man of helemaal niet.. Ik voel me er slecht door'' hij kijkt de andere kant op.

''Ik geef het je morgen tijdens school wel'' zeg ik en pak mijn boodschappen.

''Niet aan Yassir vertellen alsjeblieft, hij maakt me af als hij weet dat ik je dit heb laten doen''

''Is goed, ik hou me mond'' zeg ik terwijl ik de trap afloop.

Hou je tranen in Sarah, doe het voor Yassir.

Ik stap op mijn scooter en rij de stad uit.

''Doe het niet... Doe het niet... Doe het niet...'' blijf ik in mijn hoofd horen.

Thuis parkeer ik de scooter en doe de deur open.

De schoenen van Yassir staan er nog.

''Sarah?''

''Jaaa?'' ik doe de woonkamer deur open zie al zijn kleren door de woonkamer verspreid.

Er staat een jongen achter de bank met een kladblok.

''Deze Philipp Plein broek heeft me 3 barkie gekost, je mag m voor 2 barkie'' hij stopt een broek in een zak.

Ik loop naar de kleren toe en bekijk ze aandacht.

Al zijn merk kleding, al zijn broeken.

Al zijn shirtjes, truien alles.

''Wat..Wat ga je doen?!'' vraag ik geschrokken en trek zijn broek uit zijn hand.