Onvergetelijke pijn

~ 30 ~

Ik bel Safouane opnieuw.

Waarom al dat geschreeuw op de achtergrond?

Wie schreeuwde daar? Het leek alsof die stem me bekend voor kwam?

Met trillende handen laat ik de telefoon overgaan.

ik krijg meteen de voicemail.

Zeg alsjeblieft dat het niks met hem te maken heeft..

Dat ik het me gewoon verbeelde.

Ik gooi mijn telefoon op mijn bureau en ga in mijn bed liggen.

Ik doe mijn oordopjes in mijn oren en zet mijn volume op het hartst.

Het lijkt alsof alles in een klap op mij word gericht.

Dat het leven specifiek mij als doelpunt neemt.

''Sarah is haar pijn zo snel vergeten, Er kan meer bij''

Zullen ze dit denken?

Ik mis alles.

Mijn lach, mijn oude ik, mijn gevoel van lief hebben.

Alles is weg, ik ben weg.

Kan nooit iets normaal zijn man?

Ik sta op uit mijn bed en loop naar het raam toe.

Het is donker, pikkedonker.

''Waarom ik?, Wat heb ik iemand verkeerd gedaan? Moet ik ergens voor boeten?'' fluister ik zachtjes.

Als Yassir morgen thuis komt hoe moet ik me gedragen?

Wat moet ik doen om mijn broer te beschermen?

Waarom gaat alles nu al fout? Ik zie geen toekomst meer.

Alles lijkt zwart, ik kan niet meer vooruit denken.

Ik veeg mijn tranen weg en ga weer terug op mijn bed zitten.

Niemand die me hoort, niemand die me voelt.

Ik doe mijn ogen dicht en laat me vallen.

Ik val langzaam in slaap, de tranen blijven langs mijn wangen rollen.

-

''Sarah!''

''Sarah!''

Ik zie Yassir.. Hij word bij zijn keel gepakt..

''Laat hem met rust!'' blijf ik roepen.

Ze blijven doorgaan, Waarom horen ze me niet?

Ik ren naar ze toe en probeer hun armen weg te halen..

Het lukt me niet, mijn armen gaan dwars door ze heen.

Ik probeer in de plek van Yassir te staan.. Alleen om zijn pijn op te vangen..

''Laat hem met rust! Blijf af!'' schreeuw ik.

Mijn keel doet pijn van het schreeuwen.

De tranen blijven langs mijn wangen rollen.

''Sarah! help mij!'' Yassir beschermt zijn hoofd.

De mannen pakken hem bij zijn nek en duwen hem op de grond.

''GA JE HET NOG GEVEN?!'' roepen ze.

Die stem herken ik, van wie weet ik niet

''Laat los! Alsjeblieft! Luister naar mij!'' blijf ik schreeuwen.

Langzaam beginnen mijn benen weg te vallen.

Mijn lichaam lost zich langzaam op.

''YASSIR!!! YASSIR!!! ALSJEBLIEEFT NIET HIJ OOK!'' Schreeuw ik met tranen langs mijn wangen.